2
Stoelriemen vast, van nu tot ergens in augustus. Oranje op
het EK, de Tour, de Olympische Spelen, Max Verstappen die strijdt
om de WK-titel. We hebben er een jaar langer op moeten wachten,
maar een zinderende sportzomer staat op het punt van beginnen.
Formule 1
Het lijstje hing op de
koelkast, tussen de
kindertekeningen, de
ansichtkaarten en het
schema van de zwem
lessen. Een opsomming was het,
een eindeloze opsomming van
evenementen met de data erach
ter. Boven aan het lijstje stond, in
chocoladeletters die van het papier
smolten als je er te lang naar keek,
SPORTZOMER 2020.
Af en toe keek ik naar het lijstje
nadat ik de koelkastdeur had
dichtgesmeten. Gewoon, om me
zelf even te verkneukelen. Om
heel even afschuwelijk veel zin te
hebben in de zomer. In de voorbe
schouwing op Noord-Macedonië -
Oekraïne, in het finalemuziekje
(té-duh-té-téééé-té-duh-té) van
Radio Tour de France, in Max-
mania, in de backhandporno van
Roger Federer, in de wapperende
paardenstaart van Femke Bol, in
dagenlang op de tribune hangen -
of beter nog, op mijn eigen bank.
Er kwam vorig jaar niets van die
hele sportzomer terecht. Al die
evenementen, ze vielen één voor
één om, ze werden weggedrukt in
de kantlijn van het grotere plaatje.
In een pandemie is geen plaats
voor massa-evenementen. Sport
bleek maar sport. Het belang ervan
werd gerelativeerd, gerelativeerd -
en nog verder gerelativeerd tot er
niets meer te relativeren was. Een
luxe voor in betere tijden, klein
vermaak - meer was het niet.
Want wat zijn medailles waard als
de ic's vol liggen? Hoe geniet je
van een voortdenderend peloton
als de wereld stilstaat? En is een
Champions League-finale nog een
Champions League-finale als het
eruitziet als een trainingspotje in
de Algarve? Als je de stemmen van
de spelers hoort galmen in de
leegte van het niets?
Het lijstje verdween van de koel
kast en belandde verfrommeld bij
het oud papier. Net als de zin in de
zomer. De dagen leken op elkaar,
de gesprekken ook. Op het school
plein, in de rij voor de supermarkt
of in de zoveelste zoom-meeting:
corona, corona, corona. Zuchtend
deelden we onze zorgen over be-
smettingscijfers, het vaccinatiebe
leid, opa en oma en - o, de ramp -
thuisonderwijs.
Na een paar sportloze weken be
sefte ik hoe ik wedstrijden miste.
De afleiding, het vermaak, het toe
leven, het meeleven, het napraten.
Het bord op schoot, het even kij
ken hoeveel het staat, José en Mi
chel. De pas overleden schrijver
A.L. Snijders schreef in zijn zkv's
(zeer korte verhalen) vaak over
geluk in kleine dingen. Over de
mezen in de tuin, over zomaar een
verkeersregelaar in Zutphen, over
een vrouw die na het uitzetten van
haar tv nog een uur lang nagenoot
van de zindering van de plotse
linge stilte. Ik denk dat hij gelijk
heeft, met de toevoeging dat grote
sportevenementen voor heel veel
mensen tegelijk ervaringen van
klein geluk brengen - en daarmee
ook verbondenheid. Ook weleens
fijn, in tijden van polarisatie.
Nu de hoogste golven van de co-
ronapandemie lijken te zijn ge
trotseerd, moet de sportzomer van
2021 een soort copy-paste worden
van die van 2020. We hebben iets
in te halen. Een Europees kampi-
EK voetbal
Tour de France
donderdag 10 juni 2021
GO
rote aemeten nu
Laat he
Thijs Zonneveld
Rotterdam
