EK VOETBAL
In Nederland kleuren de straten langzaam
maar zeker oranje. Maar hoe is de fanbeleving
momenteel bij de andere deelnemers? Een kijkje
bij onze tegenstanders en een aantal toplanden.
BELGIE
De achtervolging op
Nederland is ingezet
DUITSLAND
De trots maakt vooral
plaats voor schaamte
ENGELAND
Eens in de twee jaar
verdwijnt het cynisme
ITALIË
La Nazionale? Iets voor
vrouwen en kinderen
Jarenlang keken ze vanuit België
met enige gêne naar Nederland,
wanneer tijdens een EK of WK de
straten massaal oranje kleurden. Hiel
den ze niet zo van, onze zuiderburen, in
wortelpakken gestoken mannen die met
elkaar naar de tv keken vanaf kratten
bier. Maar daar is inmiddels langzaam
een kentering in gekomen, nu het de
Rode Duivels alweer een poosje goed
gaat. Nu, op het moment dat België op
nieuw als een van de favorieten wordt
gezien voor de eindwinst van het EK, la
ven die anders zo ingetogen Belgen zich
gretig aan de door Croky
op de markt gebrachte
Red Devils-ketchup-
chips en Red Devils-
paprikasnacks. En in café's
zullen als rode duivels geklede
stamgasten, wanneer de
corana-pandemie het toelaat uiteraard,
straks lustig bij elkaar komen om de
ploeg naar voren te schreeuwen. In café
Picasso in Lochristi, bestierd door Ben
Bundervoet, is dit al lang een traditie.
Gewoonlijk doet Bundervoet als club
mascotte Buffalo Ben kunstjes op het
veld van AA Gent, maar tijdens eind-
toernooien biedt de voetbalgekke kaste
lein standaard een podium aan honder
den uitzinnige en vrolijk zingende fans.
Passend bij het vertrouwen in goede re
sultaten, dat de laatste jaren steeds meer
is gegroeid. België is qua folklore en gek
kigheid nog geen Nederland, maar de
achtervolging is ingezet.
De Fanclub Nationalmannschaft is
wel eens populairder geweest.
De zwakke prestaties, de kritiek
op bondscoach Joachim Löw en het ge
hannes rond de afgeserveerde Thomas
Müller, Mats Hummels en Jerome Boat-
eng hebben het land verdeeld. De trots
is bijna schaamte geworden. Bij de laat
ste interlands waren de stadions niet
eens uitverkocht. Stel je dat eens voor,
pakweg tien jaar geleden.
De fancultur in Duitsland is van
oudsher diep verankerd in het voetbal,
maar die kracht zie je vooral terug bij de
clubs. Supporters van die tal
loze Traditionsvereine reizen
hun ploeg overal achterna,
maar net als in Nederland
hebben die fans over het al
gemeen weinig interesse voor
de nationale ploeg. Veel
clubsupporters hebben zich de voorbije
jaren in de stadions ook afgezet tegen de
nationale bond. Zij protesteren tegen de
aanvangstijden van de wedstrijden en
de verregaande commercialisering. Vlak
voordat corona uitbrak, hingen in de
Duitse stadions overal spandoeken met
dezelfde tekst: 'United by Money - Kor-
rupt in Herzen Europas' geflankeerd door
de logo's van de UEFA en de Duitse
voetbalbond DFB. Dat Duitsland het
volgende EK, van 2024, toegewe
zen heeft gekregen, heeft ook
nauwelijks tot enige
vreugde geleid.
- Leon ten Voorde
De winter voor een groot toernooi
ligt onder de kerstboom in de
huiskamers van families van
Lancashire tot Cornwall in elk geval één
zorgvuldig ingepakt cadeau waarvan de
inhoud geen verrassing is. Een kakelvers
shirt van het Engelse nationale team,
vaak voorzien van de naam van de ont
vanger, vormt net zo'n vaste traditie
rond kerstmis als het eten van kalkoen
en het opzetten van een papieren kroon.
Het geschenk met de drie leeuwen op
de borst verdwijnt vrijwel onmiddellijk
in een la om er pas aan het einde
van het reguliere voetbalsei
zoen uit te komen. Als het
eerste EK-duel naderbij
kruipt, wordt het shirt voor
zichtig voor de spiegel aan
getrokken. De eerste af
spraken om in een tuin bij
vrienden of in de stamkroeg te gaan kij
ken, worden gemaakt. Meestal vergezeld
van de opmerking: 'We weten al hoe dit
gaat aflopen.'
Zodra de kranten dagelijks berichten
over 'England', verdwijnt het aangebo
ren cynisme. De hardcore voetbalfans,
met alle sportpakketten op hun televi
sie, krijgen gezelschap van de gelegen
heidssupporters. De voetbalzomer
krijgt zo de identiteit van een volksfeest,
waarbij het niet uitmaakt of je denkt dat
Beckham nog voor Engeland speelt. Bier
drinken, zingen en barbecueën, totdat
de Three Lions onherroepelijk verliezen.
Dan verdwijnt het shirt weer in de kast.
Giorgio is fanatiek als het over
voetbal gaat, zolang het zijn fa
voriete club betreft. Dat mijn
Sardijnse huisbaas zichzelf steevast 'een
oude man' noemt en zijn haargrens
zich al flink terugtrekt, weerhoudt hem
er niet van om soms in een compleet
Milan-trainingspak over straat te gaan,
inclusief vuurrode sneakers.
Maar of hij op het EK ook juicht voor
Gli AzzurriGiorgio kijkt er wat moeilijk
bij. ,,De ware fan is degene die het team
van zijn hart aanmoedigt'', zegt hij. ,,Bij
mij is dat alleen maar Milan.'' Om te la
ten zien dat hij geen uit
zondering is, toont hij
een lijstje van officieel
geregistreerde tifosi in
Italië: Juventus leidt met
bijna 9 miljoen fans, voor de
beide Milanese clubs met
elk bijna 4 miljoen. La Nazionale? Dat is
meer iets voor vrouwen en kinderen.
Ja, het algehele enthousiasme groeit
soms wel, zoals rond de gewonnen WK-
finales van 1982 en 2006. Maar de laatste
jaren was er niets te vieren. En dan is en
blijft Italië een natie die in zijn huidige
vorm pas anderhalve eeuw bestaat en
waarvan de inwoners sterk hechten aan
hun regionale identiteit. Giorgio roept
in dat kader een beroemd duel in herin
nering. Italië-Argentinië, 1990, halve fi
nale WK. In speelstad Napels verkoos
een groot deel van de plaatselijke
bevolking hun lokale club-
held, Diego Maradona,
woensdag 9 juni 2021
GO
Koorts
- Dennis van Bergen
