I
DE ZOMER VAN VERLANGEN
AstraZeneca en
het 'grote goed'
f
7
Angela de Jong
snakt naar een
romantisch verblijf
in de Italiaanse
heuvels. Overdag
op een strandbedje
bij een typisch
Italiaanse bagno,
's avonds met
onbekenden aan
de limoncello.
vrijdag 4 juni 2021
Na een lange en lastige coronaperiode krijgen we eindelijk weer meer bewegingsvrijheid. Onze
columnisten Angela, Eus, Hugo en Saskia schrijven over de zomer waar we zo naar hebben verlangd,
de zomer waarin er weer ruimte is om te genieten. Vandaag: Angela de Jong
Ik hoef mijn ogen maar
dicht te doen of ik zie ik
een lange tafel voor me.
Op de grond een paar
strategisch geplaatste
fakkels en kaarsen. Bo
ven de heuvels kleurt de
lucht langzaam pik
zwart. Op tafel vormen lege
wijnflessen een stilleven met
restjes gegrilde bistecca fioren-
tina en de paar hapjes pasta von-
gole die er echt niet meer bij pas
ten. Een groep volwassenen
hangt loom bij elkaar. Nog een
bodempje limoncello, iemand?
Verderop spelen de kinderen ta
feltennis en verstoppertje, de pu
bers letten op dat de kleuters niet
per ongeluk in het zwembad ku
kelen. Bijna niemand kende el
kaar tot een paar dagen geleden.
Volgende week ziet het meren
deel elkaar nooit meer. Maar nu
is alles precies zoals het zou moe
ten zijn.
Ik hoef mijn ogen maar dicht te
doen en ik bén in Italië. In min
der dan een seconde zit onder de
veranda van die geweldige agritu-
rismo van Simona, precies op de
grens van Umbrië en Toscane.
Maar ik ben niet eenkennig. Het
kan ook zomaar zijn dat ik dat ene
terrasje in Le Marche pik voor een
cappuccino of, afhankelijk van
het tijdstip, een Aperol Spritz.
Om moeiteloos te verhuizen
naar een strandbedje bij zo'n ty
pisch Italiaanse bagno, waarop ik
doe alsof ik een boek lees maar
ondertussen stiekem een verhitte
discussie van een 15-koppige Ita
liaanse familie afluister. Niet dat
ik meer dan twee woorden Itali
aans spreek. Dat is ook niet nodig.
Stilletjes tel ik tot drie en jawel,
daar valt het woord pomodori al.
Italiaanse families hebben het op
het strand niet over politiek of
voetbal, maar altijd over hun
maaltijd van gisteren.
Favoriete escape
Ogen dicht en wegdromen. Dat
was mijn favoriete escape afgelo
pen maanden. Maanden waarin
we wéér met z'n allen thuis za
ten. Wéér zaten te zoomen en te
hangouten. We wéér de hele tru-
kendoos van dreigen, chanteren
en omkopen moesten omkeren
om drie nukkige kinderen aan
hun schoolwerk te krijgen. Wéér
gedoe en uitstel van het vaccin
moesten dulden. Wéér een bor
relbox bestelden, met het excuus
dat we het plaatselijke eetcafé
door de crisis heen moesten lood
sen. Wéér een feestje of avondje
met vrienden in rook zagen op
gaan. En wéér niet mochten kla
gen van onszelf, zelfs niet over de
aanhoudende kou en regen, want
denk eens aan het arme zorgper-
soneel dat zich de blaren in de
Zweedse klompen loopt en al die
beklagenswaardige ondernemers
die hun levenswerk in rook zien
Ik heb me voor
genomen deze
zomer van elke stap
bewust en intens te
genieten
opgaan. D^e hebben het pas
zwaar. Dus ogen dicht en mond
houden.
Het werkte. Tot ergens in
maart. De derde golf overspoelde
het land. Zelfs met mijn ogen ge
sloten zag ik enkel nog de zorge
lijke hoofden van Gommers en
Kuipers en angstaanjagende gra
fieken die naar gitzwarte hoogten
klommen. Toen was ik het zat.
Het was tijd voor actie. Ik had een
stip op de horizon nodig. Nu.
Ik hield me oostindisch doof
voor de verstandige 'zou je het
wel doen' en 'kunnen we beter
niet nog heel even wachten' van
mijn man en boekte een zomer
vakantie naar Italië. Alsof ik zo op
een of andere rare manier kon af
dwingen dat corona in de zomer
niet meer bestond. Nou ja, enige
nuchtere afwegingen zaten er wel
achter. Hugo de Jonge had net ge
zegd dat vóór 1 juli iedereen die
wilde zijn eerste prik zou hebben.
En ooit moest er een belofte van
hem uitkomen, toch? En boven
dien: de annuleringsverzekering
is niet voor niks uitgevonden.
Sindsdien hebben we thuis de
vingers gekruist gehouden en
angstvallig de ic-bezetting en
vaccinatiegraad op het corona
dashboard als haviken in de gaten
gehouden. Ook hebben we regel
matig onze vriendin Simona in
Italië geappt om te vragen hoe het
er daar voorstond met besmettin
gen en maatregelen. En zie waar
we zijn. Juli is nog ver, maar in
huize De Jong zijn de eerste vac
cinaties binnen.
Het moet wel erg raar lopen als
we niet op vakantie kunnen. We
gaan met de auto, tot verdriet van
de kinderen, maar op de lip van
vreemden in een vliegtuig zitten
voelt nog niet lekker. Ook speelt
mee dat je voor de prijs van een
huurauto tegenwoordig eerst de
jackpot moet winnen in de
Staatsloterij. Van dat geld koop ik
liever nieuwe zwembroeken.
Sterker nog, het eerste setje werd
gisteren door de postbode af
geleverd.
Vrijheid
Maar er lonkt meer, deze zomer.
Ik ruik de vrijheid. Barbecueën
met vrienden, spontaan uit eten,
na anderhalf jaar weer eens gezel
lig met de hele familie bij elkaar
komen, winkelen met mijn moe
der, een verjaardag groots vieren,
zomaar weer een arm om een
vriend of vriendin heen slaan.
Het zijn geen grootse uitspattin
gen, nee. Ik ben juist zo toe aan de
kleine dingen, die tot maart 2020
vanzelfsprekend waren.
Dingen die hopelijk ook in rap
tempo weer vanzelfsprekend
worden. Maar deze zomer heb ik
me voorgenomen tot vervelens
toe te benoemen hoe bijzonder ik
alles vind en van elke stap bewust
en intens te genieten. Zo ook van
dat eerste glas Aperol Spritz op
Italiaans terras. En daarbij houd
ik mijn ogen wijd open.
Frank
Poorthuis
n jpj
IN QUARANTAINE
DAG 446
Frank Poorthuis schrijft dagelijks
over het gezinsleven tijdens
corona.
Boosheid, jaloezie, een toefje
schaamte en een tuiltje opluchting.
Morgen mogen de mensen die
AstraZeneca weigerden een af
spraak maken om zich met een
ander middel te laten inenten. Ik
voelde een paar heftige, soms tegen
strijdige emoties opkomen. Ik ga ze
met u delen.
De eerste is er een die u misschien
niet direct voor de hand vindt lig
gen. Maar ik zie die hele vaccinatie
strategie ook als met zijn allen wer
ken voor het groter goed van een
coronavrij land. We stonden samen
voor de klus van de inenting. Er was
AstraZeneca beschikbaar, daarmee
moesten we het even doen. Het
'grote goed' was dat we zoveel mo
gelijk mensen in het land zo snel
mogelijk moesten inenten. Daar
was dit een belangrijke stap in.
Ik deed mee. Daar zaten risico's
aan. Die aanvaardde ik. Nu waren ze
voor mij minder dan voor vrouwen
en jongeren. Dat scheelde. Dus ik
heb wel begrip voor mensen die in
specifieke risicocategorieën zitten
en daarom AstraZeneca niet wilden.
Maar zoveel mensen met extra risico
als die groep groot is, zijn er niet.
Dus ik voelde me een beetje gepie
peld toen ik hoorde dat de overheid
hen alsnog een ander vaccin geeft.
Simpel gezegd: ik had die keuze
ook wel willen
hebben. Waar
schijnlijk zijn
Die andere vaccins
vaccinatie toch net wat be
ter.
heeft al Bovendien moet
voor veel ik nog tot eind
juni wachten op
op|uchting mijn tweede
gezorgd prik, want al
leen bij Astra-
Zeneca is de termijn tussen de prik
ken op twaalf weken gezet. Ik be
grijp overigens wel dat Hugo de
Jonge de AstraZeneca-weigeraars
alsnog een ander vaccin geeft. Hij
wil gewoon zoveel mogelijk men
sen ingeënt hebben. Dat blijft het
'grote goed'. Maar ik deed natuurlijk
vooral mee aan de AstraZeneca-
ronde omdat ik snel gevaccineerd
wilde worden. Ik was ontzettend
blij dat er überhaupt een vaccin be
schikbaar was. De risico's waren
voor de 64-jarige man die ik ben een
stuk overzichtelijker dan voor ande
ren. Dus al was het met een beetje
angst: ik heb lekker vroeg mijn eer
ste prik gehad. En die vaccinatie
heeft al voor opluchting in mijn le
ven en dat van mijn familie gezorgd.
Dus eerst werd ik een beetje boos,
toen jaloers en vervolgens voelde ik
me een sukkel. Maar uiteindelijk
dacht ik vooral in de goede traditie
van leven en laten leven: laat 't gaan,
Frank. Ik gun het gewoon iedereen
om gevaccineerd te worden.
Reageren:
frankpoorthuis@dpgmedia.nl
GO
'Ik doe mijn ogen dicht
en ik bén in Italië'
ILLUSTRATIE GERRIT DE JAGER
Bl - MH
