Schermtijd
Zijn 'Lisey's Story' in achtdelige serie
MEDIA CULTUUR 29
Wie heeft
mij besmet?
Line of Duty: hoog niveau
Crowded House laat oude vuur weer vlammen
Een selectie uit het aanbod series, albums en podcasts.
De 18-jarige Esmée wil
zo snel mogelijk ont
maagd worden. Kieskeu
rig is ze niet. Ze kiest een
jongen uit de klas die -
zo vermoedt zij - bedre
ven is in het ballen, zoals
zij de geslachtsdaad bij
voorkeur betitelt.
Het loopt op een de
ceptie uit. De vrijscène
verdient niet eens de
benaming vluggertje en
wat nog erger is: Esmée
heeft meteen een ge
slachtsziekte opgelopen.
Zo begint de buiten
gewoon vermakelijke en
redelijk expliciete tie
nerserie Follow de SOA
die geraffineerd in elkaar
steekt: het is zowel een
voorlichtingsdrama als
een hilarische kijk op
hoe tieners met elkaar
omgaan en het taalge
bruik dat daarbij hoort.
Vooraf wordt meege
deeld dat alle hoofdrol
spelers boven de 18 zijn,
in verband met de ge
waagde scènes die af en
toe opduiken.
De hoofdrol van Es-
mée wordt vertolkt door
de vooral uit het theater
bekende Damaris de
Jong, een groot talent dat
van haar personage een
heerlijke nieuwsgierige
nerd maakt: zowel dwars
als verlegen en vinding
rijk. Zij gaat op wiskun
dige wijze aan de slag
om op school de bron
van de soa te determine
ren, compleet met een
schoolbord in haar
slaapkamer met de na
men van de verdachten
in een grafiek.
Follow de SOA omarmt
een rijk scala aan proble
men waarmee jongeren
tegenwoordig kunnen
worstelen. Diversiteit,
seksuele geaardheid,
verliefdheid, autisme en
de angst om afgewezen
te worden.
De kracht van de reeks
is dat deze problemen-
agenda soepel in de ver
haallijntjes is verwerkt.
Het is een soort drama
variant van Spuiten en
Slikken, maar dan veel
vermakelijker en met
veel meer empathie.
- Ab Zagt
Van de meer dan zestig romans die
Steven King heeft geschreven, is het
in 2006 verschenen Lisey's Story naar
eigen zeggen zijn favoriet. Het psy
chologische drama over de weduwe
van een vermoorde schrijver die
vervolgens door diens demonen en
een griezelige stalker wordt lastig
gevallen, ligt King na aan het hart.
Geen wonder dat hij zich inten
sief bemoeide met de verfilming
van Lisey's Story, waarvoor hij het
boek zelf bewerkte, bijna dagelijks
op de set verscheen en ter plekke
extra scènes bedacht. King, al decen
nia een van de meest verfilmde he
dendaagse auteurs, heeft in het ver
leden leergeld betaald. Te vaak was
hij het niet eens met de aanpak van
eerdere filmversies, waaronder zelfs
The Shining van Stanley Kubrick.
Sterrencast
Op papier had King, ook als produ
cent bij de verfilming betrokken,
een sterrencast tot zijn beschikking.
Julianne Moore (Still Alice) speelt de
weduwe, Clive Owen (Children of
Men) de schrijver en Dane DeHaan
(die onder regie van Anton Corbijn
in Life James Dean vertolkte) schit
tert als de geobsedeerde belager. Re
gie is in handen van Pablo Larrain
(die eerder indruk maakte met Jackie
over Jacqueline Kennedy).
Het is niet de eerste keer dat King
een schrijver als hoofdpersoon op
voert. Eerder was dat ook het geval
in het eveneens verfilmde Misery,
waarin een schrijver door een ge
stoorde fan wordt gegijzeld. Ook nu
weer speelt dit gegeven een rol, hoe
wel ditmaal de weduwe de dupe van
ongewenste en intimiderende be
langstelling van buitenaf is.
Het ongepubliceerde werk van
haar man wordt door diverse par
tijen, waaronder een literatuurpro
fessor, hevig begeerd. Dat daarbij
kennelijk alle middelen geoorloofd
zijn is snel duidelijk.
Maar Lisey's Story bevat veel meer
complicaties die de acht delen van
de serie, sinds deze week te zien op
Apple TV+, rechtvaardigen. Zo
wroeten de makers in het verleden
van het echtpaar en worden in heel
veel flashbacks duidelijk dat de
geestelijke gezondheid van de
schrijver zorgwekkende verschijn
selen vertoonde, waarvan zelfmuti-
latie nog een van de mildste afwij
kingen was.
Lisey's Story is zonder meer een
van de betere King-verfilmingen
van de laatste jaren. De schrijver zelf
heeft een voorkeur om zijn verhalen
in series te laten verpakken. Speel
films van zijn werk vergelijkt hij
met volgepropte koffers die bijna uit
hun voegen barsten. - Ab Zagt
Als er ooit een
verkiezing ge
houden zou worden over
de beste politieserie aller
tijden, verdient de Britse
reeks Line of Duty zeker
de top drie te halen.
Dit politiedrama is een
tweesnijdend zwaard.
Enerzijds wordt inge
zoomd op een reguliere
misdaad, daarnaast loopt
er in het betreffende poli
tiekorps altijd een intern
onderzoek naar corruptie
en machtsmisbruik.
In het zesde seizoen
wordt de moord op een
journaliste onderzocht
die in een pedofielenzaak
was gedoken, waarbij
mogelijkerwijs hoogge
plaatste politiefunctiona
rissen zijn betrokken. Op
het bureau
waar de zaak
onder valt,
trekt vooral
hoofdinspec
teur Joanne
Davidson (een
rol van de Schotse Kelly
MacDonald) de aandacht.
Zij neemt enkele onlo
gische beslissingen die
haar verdacht maken. Be
schermt zij superieuren
of zijn haar methodes
slechts onconventioneel?
De kracht van dit sei
zoen van Line of Duty is
dat de kijker ook niet
weet waar hij aan toe is.
Welke korpsleden zijn te
vertrouwen, wie van hen
is aan het manipuleren?
Het niveau van de vo
rige series wordt min
stens geëvenaard. Deels
ligt dat aan de gelaagde
vertolking van nieuwko
mer MacDonald.
- Ab Zagt
Crowded House was in zijn
beste jaren een echte Nieuw-
Zeelandse familiezaak.
Broers Tim en Neil Finn
speelden eerder al samen in
Split Enz (hitsingle: Message
to my girl), toen Tim zich la
ter aansloot bij de nieuwe
band van zijn jongere broer
maakte Crowded House zijn
beste album.
Woodface (1991) bevatte de
hit Weather with you en de
klassieker Four Seasons in one
day. Tim vertrok weer en zag
hoe Crowded House het suc
ces van Woodface en van eer
dere hitsingles als Don't
dream it's over (1986) niet
meer wist te evenaren. Met
een concert op de trappen
van het Opera House in Syd
ney hief de groep zich uitein-
delijk in 1996 op. De Finns
toerden nog samen als The
Finn Brothers; ook maakten
de broers enkele soloalbums.
De resultaten waren verdien
stelijk, maar de magie van
toen ontstond nooit meer.
De band is na diverse tus
sendoortjes van de muzikan
ten weer terug. En het ze
vende groepsalbum
Dreamers are wai
ting is opnieuw een
echte familieaf
faire. Ditmaal ech
ter geen Tim aan de
zijde van Neil (63),
maar zijn twee zoons Liam
(gitaar) en Elroy (drums).
Hoewel vader de meeste
songs schreef, klinkt de band
wel anders dan voorheen.
De Beatles-achtige pop
waarmee Crowded House
groot werd, is grotendeels
vervangen door uitgeklede
gitaarsongs waar de teksten
en niet de melodieën op de
voorgrond zijn geplaatst.
Finn wilde niet in herhaling
vallen, verklaarde hij. Die
missie is geslaagd, maar dat
levert niet meteen een me
morabel album op. De songs
dragen onmiskenbaar de sig
natuur van Finn, maar het
lijkt wel alsof hij de speels
heid enigszins is verloren.
Songs als Show me the way, To
the island en Bad ti
mes good bieden ge-
distingeerdeheren-
pop voor bij een
goed glas port.
Gelukkig zijn er
00k momenten
waarop het oude vuur weer
opvlamt. Whatever you want
zou zo in de catalogus van
Split Enz zou passen. En
Playing with fire biedt sfeer-
rijke jaren 70-pop.
Het zijn die momenten die
maken dat je toch weer zin
krijgt in een liveshow, maar
dan wel met die fijne songs
van vroeger ook op de setlijst.
- Stefan Raatgever
woensdag 2 juni 2021
GO
DRAMASERIE
Follow de SOA
Te zien op Videoland
DRAMA
Lisey's Story
Te zien op Apple TV+
POLITIESERIE
Line of Duty 6
Te zien op NPO
POP ALBUM
Crowded House - Dreamers
Are Waiting
(EMI Records)
