7
Erics familie, omdat dat Latino's waren. Op
een gegeven moment brak dat."
Brak uw huwelijk ook?
,,Ja, ik ben weggegaan. Op dat moment be
greep ik hem niet, maar later wel. Families
zijn zo hecht daar. En ze hadden zo veel
meegemaakt, hij moest voor hen zorgen. Hij
was loyaal. Maar ik kon mijn kinderen niet
in racisme laten opgroeien. Ik kies altijd de
zwakste. We hebben hem nooit meer ge
zien. Ik schreef nog wel met zijn zus. Maar
ergens in de jaren 90 stopte dat. Eric was
overleden."
,,Met drie kinderen, zonder hun vader. Ze
misten hem, natuurlijk, maar ze kwamen
hier in luxe. Op goede scholen. Ik werd ge
vraagd om Paardoes op te zetten en dankzij
mijn lieve oom Hans Delfos, die me al vaker
uit de brand had geholpen, kon ik het huis
naast de manege kopen. En ik werd weer
verliefd. Op een Dominicaan. Een fantasti
sche man die hier werkte als pijpfitter. Ze-
Paspoort
Joyce Delfos
zorg en paarden-
houderij. Ze zette
ponyclubs op, gaf
scholing aan kinde
ren in Guatemala en
verkocht Midden-
Amerikaanse kle
ding in Nederland.
ven jaar jonger dan ik, maar zo tof met mijn
jongens. We hebben samen nog twee kin
deren gekregen. We werkten, de Antilli
aanse buurvrouw paste op. We hadden het
geweldig samen. Tot dat ene telefoontje. Of
ik Nassin wilde komen identificeren. Hij
was verongelukt."
,,Ik had het gevoel dat mijn hele leven door
Voor Arduin, tegen
woordig 's Heeren
Loo zette ze ma
nege en kinderboer
derij Paardoes op in
Vlissingen.
mijn handen gleed. Het was zo'n klap, voor
ons allemaal. Ik kon het gewoon niet gelo
ven. Maar ik dacht ook: als ik ga zitten hui
len, dan stort alles in. Ik heb mezelf geen
ruimte gegeven om te rouwen om zijn
dood. Mijn oudste zoon, nog altijd onze
don, zorgde voor mij. Ik heb echt zulke fijne
kinderen. We waren echt één. Je moet je
kinderen niet verstoten, je moet altijd de
deur openhouden. Je hebt ze zelf op de we
reld gezet. PrMt dan toch, zeg wat goed is en
wat nietMet mijn ouders is het nooit goed
gekomen, nee."
,,Arduin heeft me heel goed opgevangen. Ze
hebben me altijd veel vrijheid gegeven. Ik
heb ervan kunnen maken wat ik wilde. Een
stadspark waar iedereen welkom is, men
sen, dieren, met welke beperking dan ook.
De Wijkdag waar iedereen komt. Het loopt
als een trein. De cliënten die hier komen,
willen nooit meer weg. Dat komt omdat ik
ze niet als een kind behandel. Ik vind ze niet
zielig, ik zeg gewoon: jullie hebben het hart
stikke goed hier."
,,En nu ga ik weg. Dat is moeilijk, ook voor
mij. Ik hoop maar dat ze zuinig zijn op dit
bedrijf. Mijn huis is verkocht. Ik durf het
haast niet te zeggen, maar ik woon nu op de
boulevard. Een klein appartementje welis
waar, maar toch. Het voelt zo gek. Soms
schaam ik me een beetje. Terwijl, eigenlijk
ben ik er heel gelukkig. En ik zal altijd blij
ven opkomen voor degenen die dat zelf niet
kunnen. Altijd."
GO ZATERDAG 22 MEI 2021
Joyce Delfos woonde lange tijd bij de Maya-indianen in Guatemala. ,,Ik had nog nooit zulke lieve, gelukkige mensen gezien." foto ruben oreel
En toen was u wéér terug in Vlissingen.
Joyce Delfos werd
geboren op 25 ja
nuari 1955 in Den
Haag. Ze deed mulo
en land- en tuin
bouwschool en
volgde diverse oplei
dingen binnen de
Toen was u voor de tweede keer uw man
kwijt.
Delfos is weduwe.
Ze heeft vijf kinde-
ren (Alfonso, Mar-
celo, Erik, Nassin,
Miguel en Jael) en
zeven kleinkinderen.
Dochter Jael zet
haar moeders werk
voort bij manege
Paardoes.
Met u kwam het wel goed.
