'Ik wil alleen maar zeggen dat
ik gewoon menselijke trekjes
heb: ik ben verdrietig, ik kan
boos of teleurgesteld zijn'
een soort eenzijdige beeldvorming
waar ik al mijn hele leven tegen aan
loop. Die positieve Nathan Rutjes, en
verder niks. Ja, ik ben positief, maar ik
geef ook supereerlijk mijn mening in
mijn observaties en kan ook weleens
gif geven - de boel op scherp zetten.
Dat is soms best confronterend, omdat
mensen niet weten dat die kant van
Nathan óók bestaat. Die denken: die
jongen is altijd blij, maar dat is natuur
lijk niet het geval.'
Denkt lang na. 'Als er een situatie is
waarin het voor mijn gevoel niet eerlijk
gaat, zou ik giftig kunnen worden. Maar
wat voor mij onrechtvaardig is, hoeft dat
voor een ander niet te zijn natuurlijk.
Het zijn maar mijn normen en waarden,
snap je?'
Denkt weer lang na. 'Daarvoor zouden
we in een situatie moeten komen. Ik kan
nu niet zo iets noemen.'
'Ehm... ja, ja. Misschien zeg ik het ook
niet helemaal juist. Ik wil alleen maar
zeggen dat ik gewoon menselijke trekjes
heb: ik ben verdrietig, ik kan boos of
teleurgesteld zijn, maar inderdaad, het
merendeel van de tijd zie ik de positieve
kant van de medaille. Overigens heb ik
nooit dat gevoel gehad hoor, dat ik in
talkshows een trucje moest komen
doen. Maar dat gevaar ligt een beetje
op de loer, dus daarom probeer ik wat
kritischer te zijn.'
Nathan Rutjes is een onvervalste Rotterdammer,
als enig kind opgegroeid in volksbuurt Oud-
Charlois. Zijn moeder was huisvrouw, zijn
vader werkte als havenarbeider. De opvoeding
was liefdevol, maar ook volgens het motto:
niet zeuren. 'Als ik ruzie had op straat en
ik kwam thuis met een blauw oog, denk je
toch niet dat mijn vader zei: kom maar even
mee en wijs aan wie dat gedaan heeft? Nee,
hij schopte me de deur uit: dat is niet de
bedoeling zo, Rutjes, los het zelf maar op.
Niet zeuren, dat zit er wel diep in bij mij. En
ik ben er dankbaar voor, want die opvoeding
heeft me zo ver gebracht in de media- en
voetbalwereld. Daar ben ik van overtuigd.'
'Ja, honderd procent. Hup, zelf doen. Dan
zoekt-ie het uit.'
'Nou, ik zou wel naar het verhaal vragen.
Want als een volwassene er een bijdrage in
zou hebben gehad, dan storm ik naar buiten.
Dan ben ik zijn beschermer. Maar de waarheid
is ook: papa zal er niet altijd voor hem kunnen
zijn. Ik wil hem graag adviezen meegeven, hij
is natuurlijk nog maar een kind, maar het is
aan hem om die adviezen in de praktijk te
brengen. Dat vind ik een mooie manier van
opvoeden en ontwikkelen.'
Dat Lavezzi nu vrolijk op straat kan spelen als
ieder ander jochie van 8 is niet vanzelfsprekend
geweest. Tijdens de zwangerschap bleek
Nathans vrouw Angelique te lijden aan het
zeldzame HELLP-syndroom, een ernstige
vorm van zwangerschapsvergiftiging die
levensbedreigend voor zowel moeder als kind
kan zijn. Angelique was heel ziek en Lavezzi
kwam al met dertig weken ter wereld. Hij
verbleef een aantal weken op de neonatologie-
Waar word jij giftig van?
Maar wat vind jij persoonlijk nou iets
waar je boos van wordt?
Maar ergens vind je het toch irritant als
mensen alleen maar die ene positieve
kant van je zien?
Als Lavezzi met een blauw oog thuiskomt,
stuur jij hem dan ook terug de straat op?
Ja echt?
16
Saeliail jiamèmi
