Saskia Noort
Trots en dankbaar in
de rij voor vaccinatie
Dierenmens
De ultieme troosthond
f my.
MTr
Of de hond
wist wat dood
was, vroeg ik
haar baasje
12
Reisvaccmaties
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
k ben een provaxer. Altijd al geweest. Een oom van mij kreeg in 1956
polio en heeft nog tot de dag van vandaag pijn in zijn benen. In 1957
begonnen ze met vaccineren en sindsdien is er nauwelijks nog gevaar
voor polio, behalve in de zogeheten biblebeltgemeentes. Op mijn la
gere school overleed een jongetje aan de mazelen, een vriendin van
mijn moeder stierf een vreselijke dood door baarmoederhalskanker. Al
lemaal leed dat enkele jaren later niet meer geleden hoefde te worden
met dank aan de wetenschap. In Tanga, Tanzania, waarvoor ik overigens
een aantal prikken moest halen (gele koorts, dtp, rabiës, hepatitis A, plus
vrij heftige malariapillen), zag ik met eigen ogen wat de bevolking daar
over heeft voor een vaccin of een antibioticakuur en hoe dankbaar wij
moeten zijn dat dit voor ons zo makkelijk bereikbaar en beschikbaar is.
Ik zou graag een discussie zien tussen een antivaxende influencer en een
van de sterke tigermoms die ik daar ontmoette. Lijkt me dat dat gesprek
niet langer dan 1 minuut duurt. Wanneer je op dagelijkse basis met
dood, pijn en ziekte te maken hebt, en de hulp een tien- of honderdtal
kilometers ver weg is, zonder auto of fiets voor de deur, zonder geld of
schoon water, zonder iPhone om je verwende mening mee te delen, dan
zou de Great Reset je aan je reet roesten. Wij
stonden aan het bed van een vrouw die lang
zaam stervende was aan tbc, en zij had nog het
geluk dat een arts van Amref Flying Doctors,
met wie ik mee mocht, wekelijks medicijnen
kwam brengen, maar in onze wereld zou zij
nooit tbc gekregen hebben. Met dank aan, ja
wel, een vaccin.
En nu zijn we hier in oorlog met het corona
virus en gaan we een beetje ruzie lopen maken
over een vaccinatiepaspoort. Dat trouwens al
decennia bestaat en dat je nodig hebt wanneer
je een verre reis gaat maken. Een paspoort bovendien, dat niet eens ver
plicht is. Je hoeft geen prik, je hoeft geen test, alleen als je daarvoor kiest,
kun je niet meedoen aan grote evenementen of op vakantie. Is dat discri
minatie? Nee. Dat is zelfgekozen uitsluiting. Wie het vaccin weigert,
weigert eigenlijk mee te vechten tegen de vijand. Mij lijkt, dat als er een
God bestaat, het zijn of haar wil is dat wij ons laten vaccineren. J e zou
kunnen zeggen dat hij ons de kennis tot het ontwikkelen van vaccins ge
geven heeft. Ik persoonlijk geloof vooral in de wetenschap en dank hen
op blote knieën dat zij binnen een jaar dit wapen tegen Covid-19 ont
wikkeld hebben, met groot en reeds bewezen succes. Kijk naar Israël,
waar de samenleving weer opengaat en de besmettingcijfers keihard da
len.
We kunnen ook zien hoe corona als een veenbrand over de landen
gaat waar geen maatregelen worden genomen en/of nauwelijks gevacci
neerd wordt; kijk naar India en Brazilië. Je laten vaccineren doe je niet al
leen voor jezelf. Je doet het voor je land, je buren, je kinderen, je ouders,
de school, je werk, de anderen. We zouden allemaal trots en dankbaar in
de rij moeten staan om dit geschenk te mogen ontvangen. Maar het
grootste privilege is dat je het mag weigeren, zoals landen, bedrijven,
werkgevers, scholen en je buren het recht hebben een antivaxer de toe
gang te weigeren.
Meestal gaat de krant over mensen. Annemarie Haverkamp
schrijft over dieren met een verhaal.
Zoals honden wel vaker
doen als je ze recht aan
kijkt, wendde ze haar
hoofd af. Ik ging zitten, zij
ook. Waarom draaide ze
haar rug naar mij toe? De
hond keek naar buiten,
naar het landschap en de
wind en de andere dieren
die daar wellicht waren.
Volgens haar baasje, dat
nu koffie voor me zette,
voelde de labradoodle
mensen perfect aan. Ze
was getraind in compassie.
Al was Ruby buiten werk
uren ook gewoon hond.
'Gewoon hond' keek
even op toen ze haar naam
hoorde. Ik legde een hand
op haar zachte krullenkop.
Hypoallergeen, zei het
baasje.
De troosthonden zijn
niet aan te slepen deze da
gen. Asiels stromen leeg,
puppies zijn al vergeven
voor ze worden verwekt en
voor iemand zich afvraagt
of ze wel kosjer zijn gefokt.
De pandemische mens
hunkert naar dierenliefde.
Maar Ruby was eerder.
Een troosthond avant la
lettre. En in het bezit van
therapiehonddiploma's.
Haar wilde ik wel eens
thuis opzoeken, dus reed ik
naar Prinsenbeek.
,,Ik beschouw haar echt
als mijn collega'', zei uit
vaartondernemer Patricia
Notting in haar grote
woonkeuken. Ze had Ruby
in 2016 aangeschaft met het
idee haar op te leiden tot
rouwhond. Het concept
had ze afgekeken van een
uitvaartondernemer in
Amerika. Samen met haar
pup doorliep ze verschil
lende hondenscholen.
Ruby slaagde glansrijk en
ging nu ruim drie jaar met
Patricia mee op pad. Betra
den ze een huis waar de
dood was langs geweest,
ROUWHOND
RUBY
dan maakte de hond eerst
netjes kennis met de over
ledene. Voorpoten op bed,
beetje snuffelen. ,,Eigenlijk
zoals ik dat zelf ook altijd
doe. Even kijken voor wie
we aan het werk mogen.''
Of de hond wist wat
dood was, vroeg ik. ,,Ze zal
de geur natuurlijk herken
nen'', dacht Patricia. Dat er
geen respons kwam van
een mens die zo rook, had
de slimme hond al snel be
grepen.
Ruby richtte zich dan
ook op de nabestaanden.
Hier was haar intuïtie
haarscherp. Voelde ze ver
driet in de kamer, dan
volgde ze het spoor en
legde haar kop in de schoot
bij degene die het 't hardst
nodig had.
,,Ruby biedt ook aflei
ding'', vertelde Patricia.
,,Bijvoorbeeld in een gezin
met kleine kinderen.''
Voerden de volwassenen
een grote mensengesprek
over de aanstaande uit
vaart, dan konden de
kleintjes even met Ruby
spelen. ,,Soms zeggen ze
'kom Ruby, we gaan nog
even bij papa kijken'.''
Ruby werd dan gebruikt
als schild, ze maakte dat de
dood iets minder hard bin
nenkwam. En Patricia kon
beter haar werk doen als
Ruby zich op de kinderen
richtte.
De blonde labradoodle
was al een paar keer mee
geweest naar een uitvaart.
Met een sjaaltje om haar
nek in dezelfde kleur als de
outfit van Patricia wachtte
ze kwispelend de gasten
op. ,,Mensen die naar een
begrafenis gaan, zijn vaak
wat gespannen. Als ze zo'n
blije hond zien staan bij de
deur, merk je dat de stress
meteen zakt.''
Terwijl Patricia vertelde,
keek ik onafgebroken naar
Ruby. Nu sprong ze zwie
pend met haar staart door
de kamer, omdat er twee
dochters uit school kwa
men. Er werd volop ge
knuffeld. Gelachen. Het
was inderdaad moeilijk
niet vrolijk van haar te
worden.
,,Ruby liep tijdens een
uitvaart eens met een jon
getje voor de rouwauto
uit'', vervolgde Patricia.
,,Opeens ging ze in het gras
zitten. Oh oh, dachten we.
Moest ze poepen!''
Mensen die bewust voor
de aanwezigheid van Ruby
hadden gekozen bij het af
scheid, vonden dit natuur
lijk helemaal niet erg. Het
brak de spanning. Patricia
ging in de weer met hon
denpoepzakjes die ze altijd
in haar tas heeft.
In mijn hoofd passeer
den direct een paar begra
fenissen de revue die flink
zouden zijn opgeknapt van
een poepende hond.
Ruby liet zich nog een
paar keer door mij aanha
len voor ik afscheid nam. Ik
vond haar lief, maar was
blij dat ze niet het hele ge
sprek met haar kop op mijn
schoot had gelegen. Dan
had ik me wel opgelaten
gevoeld, en gedwongen om
over allerlei verdrietige
dingen te praten die er in
deze context helemaal niet
toe deden. Maar misschien
wist troosthond Ruby
werk en privé gewoon echt
goed te scheiden.
ZATERDAG 8 MEI 2021 GO
FOTO PATRICIA VAN DUN
Ik keek de troosthond
diep in de ogen en vroeg
me af wat zij zag. Was er
nog hoop voor mij? Of be
stond ik uit zo veel ver
driet dat ze niet wist waar
ze beginnen moest?
Soort:
labradoodle
Woonplaats:
Prinsenbeek
Bijzonderheid:
kan goed troosten
Heeft u een suggestie
voor een dier met een ver
haal? Mail annemarie.ha-
verkamp@persgroep.net
