De buurtschap
Als ik als mezelf
rond stap, wordt
er veel naar me
gekeken, dat merk
ik
mm
Dit is een serie over buurtschappen en
gehuchten in Zeeland. Leven tussen
lucht en klei. Vandaag aflevering 41:
Hoek van de Dijk, een rijtje
dijkwoningen net ten noorden van
Zaamslag met ruim zicht op de Aan- en
Genderdijkepolder.
Van de achttien dijkwo
ningen in de buurt
schap Hoek van de
Dijk is er één voor de
vakantie. De rest is
permanent bewoond. Dat was we
ieens anders. Eind jaren zeventig
van de vorige eeuw vielen vijf wo
ningen in Duitse handen. Co
Leenhouts zag dat destijds met
lede ogen aan. ,,Je kon er niet meer
van slapen", zegt hij, ,,die gasten
begonnen om 11 uur 's avonds te
feesten. Dat was niet normaal." Co
pakte het groots aan. Bij iedereen
deed hij een papier, een pamflet in
de bus: 'Stop de Duitse invasie'. De
plaatsnaamborden plakte hij af
met een nieuwe naam: 'Ecke der
Deich'. Er volgde een officiële re
actie: ,,Ik kreeg de inspecteur van
de politie op mijn dak die me ge
lastte alles te verwijderen. Het was
serieus, een dag later kwamen ze
controleren."
Co Leenhouts (1942) woont met
zijn vrouw Loes (1945) op Hoek
van de Dijk nummer 11. Co, gebo
ren en getogen in Terneuzen, de
Nieuwstraat. Loes is afkomstig van
Stroodorpe ten zuiden van Sluiskil
aan het Kanaal van Gent naar Ter-
neuzen. In 1965 zijn ze in West-
dorpe getrouwd. Ze herinneren
zich de spreuk op een balk in het
oude stadhuis: 'Hier is zo veel gelo
gen, dat deze balk is doorgebogen'.
Co was werkzaam als boekhouder.
Een jongen op zijn kantoor wist
dat er een woninkje te koop stond
op Hoek van de Dijk, nummer 15.
Ze konden er als pas getrouwd stel
terecht.
Na twintig jaar waaide de boe
renschuur op nummer 11 in elkaar.
Op dat vrijgekomen perceel bouw
den ze een nieuw huis. Loes: ,,Ik
heb posttraumatische dystrofie in
mijn benen, liep op krukken en zat
soms in een rolstoel. In onze eerste
tegen de dijk gebouwde woning op
nummer 15 was alles ongelijk, dat
was moeilijk voor mij. Hier in ons
nieuwe huis is alles gelijkvloers.
We hebben zelfs extra brede deu
ren."
In de loop van hun ruime halve
eeuw hebben Co en Loes de sfeer
zien veranderen. Loes: ,,Toen we
hier kwamen wonen, deden we bij
iedereen een kaartje in de bus met
onze namen. Nu stelt niemand
zich meer voor." Co: „Vroeger ken
den we iedereen. Dat is niet meer
zo. De mentaliteit, denk ik, de
mentaliteit is veranderd. Dat vin
den we heel erg jammer." Meteen
achter hun huis ligt wat ze het bos
noemen. Co heeft het er niet zo
op: „Slecht verzorgde populieren.
In de herfst liggen je goten en de
tuin vol blad. En alsof het zo moet
zijn: met oostenwind verliezen ze
geen blad. Maar als de wind uit het
westen waait, valt alles bij ons
neer."
De familie Dieleman is op num-
mer 18 het laatste huis voor het
bord dat het einde van de buurt
schap aangeeft. We treffen Niek
(1999) thuis. Ja, hij is in het huis
geboren. Na 19 jaar leerde hij zijn
vriend Joris in Middelburg ken
nen. Daar woonden ze in een ap
partementje op De Punt. Na an
derhalf jaar had Niek het daar wel
gezien: ,,Het was coronatijd, ik heb
daar veel te veel thuis gezeten. De
afstand tot papa en mama was best
ver. Ik miste de rust, de ruimte, het
gratis voor je deur parkeren, de af
valbakken in plaats van die onder
grondse containers. Hier kwam op
nummer 14 een woning te koop.
We zijn al zeven maanden aan het
verbouwen. We, dat wil zeggen
mijn vriend Joris, vader Mark en
opa Foort Braamse. Opa woont op
nummer 1. Ik heb ook nog broer
Tinus op nummer 10. Inderdaad,
het is best een beetje een familie
dijkje."
Kluskleren
Tijdens de verbouwing loopt Niek
in kluskleren. Hij zegt: ,,Ik heb
meestal een make-upje op en
draag graag een handtas. Nu ik in
kluskleren loop voelt het anders,
8 ZATERDAG 8 MEI 2021 GO
JAN VAN DAMME
Co en Loes Leenhouts: „Toen we
hier kwamen wonen, deden we
bij iedereen een kaartje in de
bus met onze namen."
Niek Dieleman: ,,In Middelburg
miste ik de rust en de ruimte.
Toen kwam hier een huis te
koop.''
Niek Dieleman
Chris Guiljam: ,,We zijn echte
poldermensen."
