Het is nog steeds een mysterie dat wereldwijd leeft:
wat gebeurde er in Panama met de Nederlandse
backpackers Kris (21) en Lisanne (22)? Voor hun boek
Verloren in de jungle reconstrueerden Marja West en
Jürgen Snoeren de verdwijning van de vriendinnen.
'Het was onze opdracht de onzin op internet te stoppen.'
Op de tuintafel in Zaandam
strijkt Jürgen Snoeren (56)
zorgvuldig een uitgeprinte
satellietkaart - formaat
behangstrook - plat. Als hij
die tussen twee andere plattegronden
schuift, ontstaat een extreme uitvergro
ting van het gebied waarin de Amers-
foortse backpackers Kris Kremers (links
op de grote foto) en Lisanne Froon in
2014 verdwenen. Tien bij tien kilometer
meet dat stuk jungle waarin de meiden
hun dood vonden.
Marja West (48) wijst naar een spelden
prik tussen boomtoppen die ogen als
minuscule broccolistronkjes en haarfijne
paden die door weilanden en langs water
meanderen: daar werd de laatste foto
van Kris genomen. 'Het bos achter mijn
huis in Eexterveen is voor mij meer
onbekend terrein dan dit stuk jungle in
Panama. Elke steen daar ken ik. Zo lang
hebben we boven kaarten gehangen en
naar beelden op Google Earth getuurd.'
Het is slechts een voorbeeld van
het fanatisme en het meer dan solide
speurwerk van Marja West en Jürgen
Snoeren, van oorsprong fictieauteurs,
dat na twintig maanden uitmondde in
het 363 pagina's tellende boek Verloren
in de jungle. Over hun betrokkenheid:
'Wij zijn bijna twee jaar lang 's morgens
opgestaan en 's avonds naar bed gegaan
met Kris en Lisanne op ons netvlies.'
Jürgen Snoeren over zijn fascinatie:
'Twee gezonde Hollandse meiden die
hun leven nog voor zich hadden. De
laatste foto van Kris raakte mij. Ze is
net een stroompje overgestoken en kijkt
achterom. Maar haar glimlach lijkt
vermoeid. Wist ze dat ze in de problemen
zaten? Had ze toen twijfels over hun
keuze om tegen de adviezen in na het
uitzichtpunt verder door te lopen?
Lisanne vond de Veluwe al ingewikkeld,
waarom deed ze dat? Ik wilde weten wat
er achter die foto zat. Wat ik niet van
me af kon schudden: het beeld van
hen kleumend in korte broek, vergeefs
wachtend op een zoekteam. Zo intens.'
Marja West: 'En donker in de wildernis is
totaal anders dan donker in Nederland.
Daar is het echt zwart. De geluiden die
je dan hoort, het geritsel. Doodeng. Als
fictieauteur vroeg ik me af: hoe voel je je
als dit je overkomt? Ik heb een dochter
die destijds 20 was en zei: mam, ik ga
naar Egypte met vriendinnen. Daar was
ik niet blij mee. Maar ze was volwassen,
dus moest ik haar laten gaan. Het is
ook zo triest, ze hadden een mooi doel:
vrijwilligerswerk doen en de wereld
bekijken. Alles was al klaar voor hun
terugkomst, de studentenkamer van
Lisanne was ingericht. En dan gebeurt
dit. Wat Kris en Lisanne is overkomen,
is de nachtmerrie van iedere ouder.'
Jürgen Snoeren: 'Nadat ik was gecon
fronteerd met fysiek bewijs van de
vondst van Lisannes voet, moest ik even
stoppen. Zo tastbaar werd het verhaal.'
Marja West: 'Ik kreeg tranen in mijn
ogen toen ik las dat zij haar teennagels
roze had gelakt. Dat is voor mij een
uiting van vrijheid en blijheid.'
'Door de nachtfoto's op de teruggevon
den camera en het regelmatige aan- en
uitzetten van de telefoons dagen na hun
vermissing ontstond een gigantische
hoeveelheid complottheorieën,' zegt
Jürgen Snoeren. 'Onze Engelse site
wordt elke dag door 1200 bezoekers uit
89 landen bekeken. Door zelfoenoemde
internetdetectives, van wie 99 procent
beweert dat het moord is.' Marja West
vult aan: 'Daardoor ontvangen gidsen
en andere betrokkenen in Panama nog
altijd doodsbedreigingen, omdat zij de
hand in de verdwijning zouden hebben.
Worden ze uitgemaakt voor moorde-
MEZZA 33
Deel van de route Sendero El Pianista.
Een van de selfies die Kris en Lisanne
onderweg maakten. In hun zonnebrillen
weerspiegelt de omgeving.
Inzoomen op de foto's leerde dat er
verder niemand in de buurt was.
