Volvo. Bij het station aangekomen zei ze dat Ik beter In
de warme auto kon blijven. Ik moest nog beter worden.
We kregen een dikke knuffel en een berg kusjes. 'Dag
lieverds, een hele fijne week, ik ben er over zeven nachtjes
slapen weer!'
Zo scheidden onze wegen. Mamma liep het donker in
en wij gingen met zijn drieën terug naar het grote huis.
In Hannover stapte ze over op de trein naar Kopenhagen.
Na zeven nachtjes slapen was ze niet terug.
Ze kwam nooit meer terug.
Ik was 5 jaar en mijn broer 7. Mijn vader vertelde het ons
zittend op de drempel van de keuken naar de tuin. Mijn
moeder had een andere man ontmoet en
ging met hem verder, zo begreep ik. Ze zou
niet meer terugkomen, maar we zouden
het wel redden samen. Er staat me vaag
iets van bij dat ik naar de voorkamer ben
gerend en keihard met mijn vuistjes tegen
het raam bonkte, 'mama, mamaaaa, kom
terug!' roepend. Het was oktober 1979.
Acht maanden later kwam mijn moeder
voor het eerst weer naar Nederland.
We zouden elkaar treffen in Dierenpark
Wassenaar. Mijn reactie was, zo hoorde ik
later, nauwelijks emotioneel. Ook toen het
weerzien achter de rug was, bleven mijn
broer en ik er schijnbaar laconiek onder.
Mijn vader had vrij snel een nieuwe
vriendin en mijn ouders scheidden kort
daarop. Het huis werd verkocht en we
trokken in bij de nieuwe liefde van mijn
vader. Toen ik 8 was gingen ook zij uit elkaar en verhuisden
mijn vader, broer en ik naar een ander huis. In de periode
van mijn 6de tot mijn 10de zag ik mijn moeder nog af en
toe, vanaf mijn 10de was er, na een uit de hand gelopen
ruzie tussen mijn ouders, eenentwintig jaar geen enkel
contact meer tussen ons.
Ik groeide op, deed eindexamen, studeerde af, ging
werken en kreeg zelf een gezin. Toen onze dochters 3
en 1 jaar waren, zocht ik weer contact met mijn moeder.
Wellicht zou ze een oma kunnen zijn voor onze kinderen.
In oktober 2005 zag zij haar kleinkinderen voor het eerst.
We spraken af in de Apenheul. Ik wilde per se zo'n familie
foto laten maken bij de ingang van het park. Net als alle
andere 'gewone' families. Ik weet nog dat ik trots was en
dacht: kijk ons hier nou toch eens lopen, nét een normaal
gezin! Ik was dolblij en wilde zó graag dat het weer goed
kwam tussen ons.
Maar al vrij snel ontstonden er barstjes in ons hernieuwde
contact. Ze belde een paar keer kort van tevoren af, en
stelde me steeds vaker teleur. Ik werd steeds bozer. Nu
kreeg ze een tweede kans, waarom flikte ze dit? Met deze
MEZZA 21
'Eindelijk is
mijn moeder
wél voor mij'
er
