Sophie Zeestraten (47) was 5
toen haar moeder plotseling
het gezin verliet. Tot haar 40ste
had ze nauwelijks contact met
haar, daarna volgde een
langzame toenadering.
Deze zondag vieren ze voor
de derde keer Moederdag.
Hoe pijnlijk de herinnering
ook is, ik snap dat ze
de tijd niet kan terugdraaien.'
Het eerste wat ik me herinner van de dag dat
ze uit mijn leven verdween is dat ik griep
had. Al dagenlang. Ze had besloten dat ze
de nachttrein naar Denemarken pas zou
nemen als mijn buikpijn helemaal over zou
zijn. Zo hadden we nog een dagje samen. Ik vond het
maar niets dat ze een week weg zou gaan, maar ze
beloofde dat de zeven nachtjes over zouden zijn voordat
ik er erg in had. Zenuwachtig liep ze door het huis, ze
was nog nooit zo lang alleen weg geweest zonder ons.
■S We aten 's middags een boterham in de keuken. De
2 keuken waarin wij altijd samen brood en koekjes bakten.
Ik op het witte krukje met mijn eigen kleine schortje aan.
Daarna gingen we naar boven om haar tas in te pakken.
Het werd de blauwe reistas die papa altijd meenam als
hij een paar dagen ging zeilen. Zoveel kleren had ze niet
nodig voor die paar dagen. Helemaal bovenop legde ze
ft haar lievelingsvestje dat ze van haar zusje Valentina, die
in Milaan woonde, had gekregen.
Aan het eind van de middag kookte ze nog voor ons en
aten we met zijn vieren aan de grote eettafel. Toen brak
het moment aan dat ze zou vertrekken. Het was al donker
buiten. Mijn broer en ik klommen achter in de grote gele
CO
