Marijn Kluijfhout, windsurfer en kunstenaar
6
Een jaar geleden brak Marijn Kluijfhout zijn rug. De surfer in hem luistert nog
altijd naar de wind, begint nog elke dag met het weerbericht,. Maar hij weet ook:
,,De zee is niet meer van mij." Ooit wil hij weer lopen. „Wonderen zijn welkom."
Het is een simpele vraag, maar het
moeilijkste antwoord. Want ja,
wie is Marijn Kluijfhout tegen
woordig? Tot een jaar geleden wist
hij het wel. Boven alles windsur
fer. Daarna fotograaf. Tot hij zijn rug brak. Nu
zit hij in een rolstoel. Kan hij niet meer lopen.
Niet meer surfen. Niet meer fotograferen zoals
hij dat gewend was te doen. ,,Ik moet mezelf
opnieuw uitvinden."
,Een zelfstandige en onafhankelijke man. Mijn
hele leven had ik opgebouwd rondom het
windsurfen. Daarnaast was ik fotograaf en
kunstenaar. Daar verdiende ik mijn geld mee,
maar eigenlijk stond dat op de tweede plek."
,,Alles moest wijken voor het windsurfen.
Echt alles. Woonplaats, werk, liefdes. Het waait
niet elke dag. Dus als het waait, wil ik het water
op. Werk? Een familiefeest? De verjaardag van
mijn vriendin? Sorry, tot vanavond."
,,De aantrekkingskracht is zo groot. Wind
kracht 8, golven van drie meter hoog. Helemaal
op mezelf aangewezen zijn. Het is bijna medi
tatief. De kracht van de zee, daar heb ik zo veel
ontzag voor. Ik surf ook niet tegen de golven in,
maar rijd erop mee."
,,Ik ben autodidact. Ik heb het allemaal mezelf
aangeleerd. Na mijn middelbare school wilde ik
naar naar de kunstacademie, maar ik werd niet
aangenomen. Ik ben toen wat workshops gaan
volgen, onder meer bij Kunsteducatie Walche
ren. Fotografie, zeefdrukken. In 1999 kwam ik
bij poppodium De Piek in Vlissingen terecht.
Daar mocht ik fotograferen en affiches maken.
Ik kreeg alle ruimte om mezelf te ontwikkelen.
Zelfstudie paste ook veel meer bij mij dan een
school. Geen cijfers halen, maar mijn eigen
richting bepalen. Ik ben supergraag alleen, dan
hoef ik geen verantwoording af te leggen."
,,Daar heb ik veel aandacht mee getrokken, ja.
Ik ben niet zo commercieel ingesteld, maar
met die serie wil ik wel doorgaan. Overigens
noemde ik mezelf nooit een kunstenaar. Ik
maakte geen kunst om de kunst. Ik maakte
toegepaste kunst. En bruidsreportages. Op
mijn manier dan hé, dus zonder zachte rand
jes."
,,Een jaar geleden was ik bezig met een pro
ject voor Hotel Wood in Middelburg. Houten
kamernummers, bewegwijzering. Toegepaste
kunst die me geld en de vrijheid opleverde om
daarnaast mijn eigen kunst te maken. Het was
voor dat project dat ik nog snel iets wilde doen
om daarna te gaan surfen toen het fout ging."
,,Het waaide keihard. Kracht 8, uit het noord
westen. Ik móest naar de zee. Om vijf uur zou
het hoog water zijn. Om twee uur dacht ik: nog
even snel iets afmaken in de loods achter de
boerderij van mijn ouders in Koudekerke. De
bus met surfspullen stond klaar. En toen ge
beurde het."
,,Voor de driehonderdste keer ging ik de lad
der op om hout te halen. Ik was bijna boven en
toen gleed ie onder me weg. Ik probeerde de
rand van de zolder nog te grijpen. Het is maar
drieënhalve meter hoog, maar ik ben heel stom
gevallen. Mijn been lag in een hoek onder me.
En ik voelde het niet. Toen ik overeind pro
beerde te komen, lukte dat niet."
,,Nooit heb ik mijn mobiele telefoon in mijn
kontzak, maar op dat moment toevallig wel. Ik
probeerde mijn vriendin Marieke te bellen,
maar zij was thuis in Middelburg boven bezig
en haar telefoon lag beneden. Om tien over half
vier heb ik haar geappt: 'ben gevallen. heel
slecht'. Gelukkig waren mijn ouders wel thuis.
Die heb ik gebeld en zij waren er zo. Ik heb ook
zelf 112 gebeld. De traumahelikopter uit Rotter
dam was er in no time, die had de noordwesten
wind mee."
,,Weet je wat zo bizar was? In de morfineroes
van die avond hoorde ik dat diezelfde dag in
Scheveningen vijf surfers waren omgekomen
op zee. Dat kwam zó hard bij me binnen. Ik
voelde me zo verbonden met die jongens. We
hadden die dag allemaal pech. Het metershoge
schuim waarin zij omkwamen, mijn ladder die
weggleed. Pech."
,,Een incomplete dwarslaesie. Daar had ik wel
een soort beeld bij, namelijk dat je benen het
niet meer doen, maar de consequenties daar
van kon ik helemaal niet overzien. Dat dat je
hele leven op zijn kop zet. Het voordeel bij mij
is dat de dwarslaesie heel laag zit. Mijn knieën
voel ik nog, alles daaronder niet. Mijn bovenbe
nen zijn juist overgevoelig geworden. Maar van
mijn navel af naar boven doet alles het nog."
,,Eén operatie heb ik gehad, diezelfde avond.
Daarna begon het afwachten. Niemand deed
een uitspraak, behalve: 'Het komt aan op het
eerste halve tot hele jaar'. Het kan zijn dat alles
zomaar ineens weer 'aan' springt. Nou, ik ben
er klaar voor hoor. Maar hoop geven ze je niet.
Terwijl een beetje hoop wel nuttig is. Al is het
maar een placebo, dan nog kom je er verder
mee."
,,Ik ga er alles aan doen om er zo goed mogelijk
bovenop te komen. Dat stond meteen vast. Dat
ik nooit meer zou kunnen surfen, oké, als ik
maar weer kan lopen. Ik had dus wel door hoe
slecht het was."
,,Ik ben zo snel als kon gaan revalideren. Ik
lag drie dagen in het ziekenhuis in Rotterdam,
toen drie weken in Goes en daarna drieënhalve
maand in een revalidatiekliniek in Rotterdam.
Verschrikkelijk vond ik het daar. Pas na weken
kreeg ik een eenpersoonskamer. Het eten, af
schuwelijk! Het was ook coronatijd, dus Ma
rieke mocht niet zomaar komen. En als ze er
was, moesten we afstand houden. Kom op zeg,
ik wilde mijn vriendin knuffelen!"
,,Rotterdam voelde meer als een beperking
dan als een herstel. Ik heb uiteindelijk mijn ei
gen osteopaat erbij betrokken, en een vriendin
die met me mediteerde. Dat deed ik voorheen
ook al. Als zij me hielpen, dan voelde ik de
energie wel door mijn lijf stromen en kon ik de
pijn opheffen. Pillen vind ik helemaal niks.
Voor mij geen medicatie, maar meditatie."
,,Ik was heel blij er weer te zijn. Maar ik was
ineens superafhankelijk van Marieke. Dit is so
wieso iets dat je samen overkomt. Maar echt
thuis zal het pas zijn als het helemaal is aange-
ZATERDAG 1 MEI 2021 GO
'Alles moest
wijken voor het
surfen. Echt alles'
MAURITS SEP
Laat ik de vraag dan anders stellen: wie was
jij?
Hoe paste het surfen bij je werk als foto
graaf en kunstenaar?
Als kunstenaar werd je bekend met de Hou
ten Koppen: gefotografeerde portretten op
hout afgedrukt.
Maandag 11 mei 2020.
Wat was de diagnose?
Hoe zag je op dat moment je toekomst?
Op 17 september kwam je weer thuis in Mid
delburg. Maar was thuis nog wel thuis?
