'Ze gooide
vissenvoer
over de sla
vanwege de
vrolijke kleurtjes'
Harold Hamersma (64)
Is net klaar met het
Inspreken van de
audioversie van De
vrouw die water liet
blaas, gedroogde ansjovisgraatjes,
geroosterde hazelnoten en spina
zie' die hij in Italië kreeg voor
geschoteld en over de biefstuk van
beer die hij in Hanoi at. Maar ook
over een 'harinkie van de mart'
en de broodjes van boer
Geert. En over hoe de
Hamersma's aan de
kookboekwinkel annex
proeflokaal in zijn ouwe
buurtje De Pijp zijn
gekomen: 'Wat voor
Karin de doorslag gaf,
was de glasbak aan de
overkant van de straat.
Toen ik de winkel aan
mijn vader liet zien,
herkende hij de zaak
meteen: Da's me ouwe
kappert, zei hij
in plat Amsterdams.'
Hamersma senior leeft
helaas niet meer - waar
door moeder Janny nóg
minder is gaan eten.
'Mijn vader kookte
altijd,' zegt Hamersma.
'Zelf kan ze het niet, ze
heeft ook geen plezier
in eten. Ze liet water
nog aanbranden. Of ze
gooide vissenvoer over
de sla; ze vond het van
die vrolijke kleurtjes.'
Zo is deze culinaire
wereldreis op papier
ook een portret van zijn
moeder. Want een
wereldreis is het: 'Al kun je zelf ner
gens naartoe vanwege covid, je
kunt wel op reis in je gedachten.'
Het lekkerbekken heeft Hamersma
dus niet van thuis meegekregen,
maar dat gemis heeft hij de afgelo
pen dertig jaar ruimschoots goed
gemaakt. 'Toen ik aan het schrijven
was, dacht ik: heb ik dit echt alle
maal opgedronken? Gegeten?' Ja,
dat heeft hij. 'Schitterend,' zou zijn
moeder zeggen.
aanbranden, zijn nieuwste boek
(Ambo Anthos 21,99), als zijn
redacteur hem nog even belt. 'Ze
krijgt er enorme trek van,' rappor
teert de auteur. Pardon? Niet
direct wat je verwacht bij zo'n titel.
Die slaat op de kookkunsten van
zijn moeder, een schilderachtig
type dat sinds Hamersma's vorige
boek - Onder de rook van Heine-
ken, over zijn jeugd in de Amster
damse wijk De Pijp - een kleine
schare fans heeft verworven.
Tussen Hamersma's avonturen op
de wijngaarden in Stellenbosch of
aan tafel in een Baskisch sterren
restaurant door, lezen we over zijn
meer aardse taak van maaltijd-
mantelzorger voor zijn moeder.
Zelf vindt de schrijver het ook een
'heerlijk uitstapje', zo'n literair
boek. Normaliter schrijft hij over
zijn expertise: wijn - en wat je
daarbij zoal kunt eten. Hij had
andere boekplannen, maar helaas,
corona. 'Achteraf niet erg.
Ik vier dit jaar mijn
30-jarig jubileum als
culi-auteur. Een mooi
moment om mijn wijn
en eetavonturen op
papier te zetten.'
Wijnweter HAROLD HAMERSMA
zette zijn culinaire avonturen op
papier en schreef tegelijk een portret
van zijn moeder. 'Ze kan niet koken
en heeft ook geen plezier in eten.'
We volgen de carrières
van Hamersma en zijn
eega Karin aan de hand
van verhalen waarin de
meest exquise wijnen
worden gedronken bij gerechten
die je als lezer het water in de
mond doen lopen (Hamersma's
redacteur heeft gelijk!). Hoe hij via
allerlei omwegen per ongeluk het
vak van wijnschrijver inrolde. Over
'de onalledaagse compositie van
zeeduivellever, gefrituurde zwem-
>-
MEZZA39
MIJN
BOEK
o
o
CO
UJ
I
