LUCINDA
RILEY
eenmaal weet over welke
periode en welk land ik wil
schrijven, lees ik alles wat
los en vast zit. Maar het
belangrijkste zijn mijn
reizen en mijn gesprekken
met de mensen ter plekke. Zij
hebben ouders, grootouders
en overgrootouders die een
bepaalde tijd doorleefd heb
ben, en werkelijk weten hoe
het dagelijks leven destijds
was. Zo kom ik verhalen
tegen die ik in de geschie
denisboeken over de belang
rijke figuren nooit zou
vinden. En dat biedt vaak
stof voor personages in
mijn boeken.
Ik heb altijd geweten dat het
laatste deel van mijn Zeven
zussen in Ierland moest
spelen, waar ikzelf geboren
ben. Ik heb geluk gehad, want toen de reisbeperkingen van
wege corona begonnen, was ik al in Ierland, waar ik een huis
heb. Ik heb toen iedereen die ik kende opgebeld. Vrienden,
familie, van iedereen wilde ik weten wat voor verhalen zij over
de onafeankelijkheidsstrijd hadden. Ik ben door zo veel men
sen op sleeptouw genomen! Een vriend nam me mee naar een
afgelegen kerkhof op een landgoed. Het was daar fantastisch
mooi, als mijn tijd voorbij is zou ik er graag begraven worden.
Er stond een groot Keltisch kruis. 'Wil je weten wat daaronder
zit?' vroeg hij. Daar bleek een ruimte te zijn waar een tijdje een
hoge Britse officier gegijzeld zat. Die ondergrondse ruimte
komt terug in mijn boek.'
'Ik was geobsedeerd door het idee dat ik ballerina zou worden,
ik zette alles op alles om dat te bereiken. Ik had geen ruimte
in mijn hoofd voor andere ambities. Maar op mijn 16de kreeg ik
een knieblessure en vervloog mijn droom. Vrijwel tegelijkertijd
kreeg ik een grote rol in een jeugdserie van de BBC. Ik acteerde
al een poosje, ik kom namelijk uit een creatieve familie. Mijn
moeder was actrice, net als mijn oudtante. En mijn oma was
operazangeres. Acteren vond ik leuk, maar ik hield er niet van
zoals ik van ballet gehouden had.
En toen kreeg ik een zeldzaam virus dat me aan bed kluisterde.
Andere mensen zouden misschien gaan borduren of breien;
ik begon een boek te schrijven. Dat was fantastisch. Omdat ik
zwak was, kon ik nergens heen. Mijn fantasie trok me de slaap
kamer uit, de wereld in. Uiteindelijk had ik 600 vellen papier.
Een vriendin die op bezoek was zag die stapel
liggen en vroeg me ernaar. Ik vertelde dat dat mijn
boek was, dat het waarschijnlijk troep was, maar
dat het schrijven me veel vreugde had gebracht.
Ze vroeg of ze het mocht lezen. Dat mocht niet.
Ze luisterde niet en deed het toch. De volgende dag
klopte ze weer aan en gooide ze de stapel op mijn
bed. 'Dit is briljant,' zei ze. Ze wilde het aan haar
vader laten lezen, die een boek had gepubliceerd
en een agent had. Schoorvoetend stemde ik toe.
Niet veel later had ik een contract voor drie boeken.
Vanaf dat moment was ik schrijver.
Hoewel ik altijd creatief werk heb gedaan, ben ik
geen wild, artistiek type. Integendeel, ik ben juist
supergeorganiseerd en dat kan ook niet anders,
want ik heb een groot gezin en draai een groot
huishouden. Iemand heeft een keer mijn geboorte
horoscoop getrokken. Daaruit bleek dat ik altijd
zoek naar balans. Van de ene kant ben ik heel huise
lijk, van de andere heb ik mijn creatieve uitlaatklep
nodig. Door te schrijven kan ik een perfect dubbel
leven leiden. Ik ben in de weer met boodschappen
lijstjes en daarnaast is er altijd de geheime wereld
in mijn hoofd.'
PASPOORT
Lucinda Riley, pseudoniem
van Lucinda Edmonds, werd
in 1968 in het Ierse Lisburn
geboren. Ze woont in
Engeland met haar man
Stephen, haar vier kinderen en
drie stiefkinderen. Na haar
studie dramaturgie, een paar
rollen als acteur en reizen naar
voornamelijk het Verre Oosten,
schreef ze ruim twintig boeken,
waarvan er zeventien in het
Nederlands zijn vertaald.
Haar schrijverschap is een
familiezaak. Haar man Stephen
is haar manager, haar
stiefdochter Olivia werkt als
haar persoonlijk assistent en
met haar zoon Harry schreef ze
twee jeugdboeken.
Als kind wilde u danseres worden. Hoe bent u bij het schrijven
en het vertellen over geschiedenis uitgekomen?
32
