Ruige
Biesbosch
Buiten de lijntjes
DORDRECHT -
WOUDRICHEM 37 KM
Een koude voorjaarsnacht heeft
rijp achtergelaten op het gras voor
mijn Wikkelhouse. Ik vul mijn
drinkfles met thee, maak een
lunchpakket klaar en rijd de fiets
naar buiten. Door de indringende
stilte van de ochtend trap ik over
een dijkje dat uitkijkt op water en
weilanden. Een veerpontje brengt
me van de Hollandse naar de
Brabantse Biesbosch. Hoewel mijn
lichte trekkingfiets wegbanden
heeft, verlaat ik even het asfalt
voor een mooie pauzeplek in de
ochtendzon. Terug op de verharde
weg rijd ik door de leegte van uit
gestrekt grasland en rietvelden.
Op een brug turen vogelaars met
verrekijkers in de verte. Ze hebben
een visarend én een zeearend
gezien. Ik fiets en voel me klein
met zoveel land en hemel om me
heen. In Werkendam volg ik de
oevers van de Boven-Merwede en
mis ik de afslag naar het zuiden.
Omdraaien of doorrijden en een
alternatieve weg omlaag zoeken?
De keuze valt op de laatste optie.
Ik ben tenslotte aan het bike-
packen. Woudrichem. Dat klinkt
naar vestingstad. Dus volg ik de
dijk langs kleine huisjes die zich er
veilig tegenaan hebben genesteld,
tot aan de bastions en ravelijnen.
Woudrichem is minder bekend
dan Heusden of Willemstad
en daardoor ook minder druk
bezocht. Even uit het zadel en
door het dorp dwalen. Op de stads
wallen staat een beeldje van een
zalmvisser als herinnering aan
de tijd dat in Woudrichem enthou
siast op rivierzalm werd gevist.
Vanaf de stadswallen zie ik aan
de overkant van het water Slot
Loevestein liggen, waaruit Hugo
de Groot in een boekenkist wist
te ontsnappen. Ik zet mijn fiets
op de standaard en geniet op de
stadswallen van een lunch.
WOUDRICHEM - LOON OP ZAND 41 KM
Op de kaart zie ik dat mijn geplande route
iets buiten het dorp Dussen de Bergsche Maas
oversteekt. Een goede plek om het traject, dat
ik in Werkendam ben kwijtgeraakt, weer op
te pakken. Dwars door de polder fiets ik recht
door naar het zuiden. Bij het passeren van
Almkerk wisselen traditionele boerderijen
af met fantasieloze bouw uit de jaren 80 van
de vorige eeuw. Eenmaal aan de overkant
van de rivier heb ik wind tegen. Ik zet de
ondersteuning aan. Hoewel de eco-stand
de scherpte van de tegenwind haalt, moet
ik stevig blijven stampen om vooruit te
komen. Zeker op het kaarsrechte traject
door de polder. De route passeert Waalwijk
en duikt daarna een van de mooiste natuur
gebieden van ons land in: de Loonse en
Drunense Duinen. Het Nationaal Park voert
me langs heidevelden, dennenbossen en
de zandverstuivingen waar het gebied om
bekendstaat. Het zand zou vroeger hele
dorpen hebben verslonden. Het wegdek
glooit een beetje, wat het fietsen extra leuk
maakt. En eindelijk staat de wind in mijn rug.
Na een koffiestop bij Café de Roestelberg
neem ik de kortste weg terug naar de route:
over het mountainbikeparcours, dwars door
de zandheuvels. Met een trekkingfiets moet
je af en toe buiten de lijntjes durven kleuren.
Wind in de rug in de Loonse en Drunense Duinen.
Rechts: het tiny Wikkelhouse. Midden: de torenkamer van
Hostel Room. Onder: het pontje over de Nieuwe Merwede
en een terras bij de Spoorzone in Tilburg.
26
