II
ZEELAND 11
zijn, natuurlijk. Hij was zo'n
stoere, sterke kerel. Beer van een
man. Zulke handen. Nooit ziek.
Maar het was ongelooflijk, binnen
een week was het gebeurd. Op de
intensive care. Niemand erbij."
Cocktailuitvinding
De Koeyer wrijft over zijn ogen en
haalt een hand door zijn haar. ,,Zo,
poeh. Effe wat anders."
Hij pakt zijn telefoon om een
foto te laten zien van het proto
type van zijn cocktailuitvinding.
,,Kijk, hier gaat dat kant-en-klare
blikje met cocktailextract in, je
trekt aan de hendel, het blikje
wordt leeg geperst in de turbob
lender en dan heb je zo een cock
tail. Ik zag dat apparaat al voor me
toen er nog niets op papier stond.
Door mijn zware dyslexie denk ik
enorm in beelden. Daar ben ik niet
uniek in, dat hoort bij de afwij
king. Bij mij worden die beelden
meestal omgezet in smaken. Heel
snel gaat dat. Ik ga ruw door de
bouwstenen heen en vervolgens
moet er iemand aan te pas komen
om de details kloppend te krijgen.
Daarom voer ik alles wat ik be
denk uit met partners. Je moet je
beperkingen kennen. Berekenen
achter de komma is niet mijn ding,
ik ben een ideeënbron. Als kind al.
Oneindig. En ook doen. Ik ben niet
van het eindeloos lullen."
Nou...
,,Ja, wel van het eindeloos lullen,
maar niet van het daarbij laten.
Het heeft wel lang geduurd voor ik
al mijn ideeën kwijt kon. Als be
ginnend ondernemer voelde ik me
vaak opgesloten. In mijn eerste ijs-
winkels stond ik zelf ijs te draaien.
Dat ken je op den duur wel. Ik
werd iebelig achter die vitrine. Nu
ben ik 50 en heb ik eindelijk de
vrijheid om als een vlinder overal
even te landen. Door een zekere fi
nanciële draagkracht, en omdat ik
goede mensen om me heen heb.
Dat is goud waard voor iemand als
ik, een dyslect die nooit zelf een e
mail stuurt. Het duurt te lang en ik
maak gigantisch veel spelfouten.
Het is frustrerend hoor, om je tien
keer zo hard te moeten inspannen
voor iets wat voor de meeste men
sen vanzelfsprekend is."
„Vreselijk. Ik dacht dat ik dom
was, terwijl ik ergens wel voelde
dat dat niet klopte. Pas toen ik al 14
of 15 was, zei mijn leraar Neder
lands op de lts: 'Ja maar jongen, jij
hebt dyslexie.' Ik kuste die kerel
bijna. Hèhè, eindelijk. Misschien
komt daar mijn gedrevenheid van
daan. Ik heb altijd het gevoel dat ik
moet overcompenseren, bewijzen
dat ik van alles kan. Maar ik kan er
ook wel om lachen nu. Mijn vrien
din is nog dyslectischer dan ik. En
mijn dochter ook. Als we met z'n
drieën ergens naartoe rijden en we
moeten een bestemming intypen,
gaat het zo: ehm, hoe spel je dat?
Hallo, moet je niet aan mij vragen.
Ja, en aan mij al helemaal niet."
Hij laat een foto van zijn dochter
Nikki zien, een 16-jarige Amster
damse met een mooi, vrolijk ge
zicht. Met haar moeder heeft hij
nooit een serieuze liefdesrelatie
gehad, zegt hij. ,,Tot voor kort was
ik nooit zo'n relatieman. Ik kan me
moeilijk aanpassen in de liefde.
Omdat ik altijd zo bezig ben."
,,Ik moest in het begin best wen
nen aan het idee, maar uiteindelijk
is het zo goed voor me geweest. Als
het alleen aan mij had gelegen, had
ik waarschijnlijk nooit een kind
gekregen, en nu heb ik al zestien
jaar het mooiste wat me had kun
nen overkomen. Ik mag echt van
geluk spreken. Het leven kan raar
lopen. Mijn vriendin is 28, zij wil
graag kinderen. Daar moet je als
man dan in meegaan, vind ik, an
ders moet je je niet verbinden aan
een veel jongere vrouw. Maar het is
wel weer een stap."
Hij maakt een paar grappen met
drie mannen die koffie komen ha
len aan de provisorische coronabar
van De Wasserette. Dan zegt hij:
,,Maar goed, ondernemen is leuk.
Wil je het eerste IJscuypje vanbin
nen zien? Vraag ik aan de meisjes
of ze een frappuccino voor je ma
ken." Hij staat meteen op en loopt
naar de deur die het café verbindt
met het piepkleine ijswinkeltje.
Anderhalve meter afstand is er
geen optie. ,,Hier stond ik veertien
jaar geleden in mijn eentje met een
roeispaan ijs te draaien in twee
machines. Ik werd er af en toe gek
van, maar het was ook geweldig.
PASPOORT
1988-1989: Middelbare hotel
school, Middelburg
1989-1990: Vis schoonmaken
en verkopen bij zijn ouders, in
vishandel Het lekkerbekje,
Yerseke
1990: Opening Maestro Ge-
lato, Goes
1995-1997: Antiekhandel,
Antwerpen
1997-2002: Eigen bedrijf in
schepijsmix Maestro Gelato,
Den Haag
2002: Verhuizing naar Am
sterdam, opening meubelzaak
Vintage Home
2005: Eerste IJscuypje, Ge
rard Douplein
2008: Opening café De Was
serette
Twee jaar lang de hele dag lullen
met iedereen in de buurt. Het is
nog steeds hetzelfde zaakje als
toen, een soort IJscuyp-
jesmuseum."
,,Niet overdreven. Ik ben meer een
zwerver en een flierefluiter. Jaren
woonde ik overal en nergens, on
der meer in een caravan op Rui-
goord. Beetje kunstschilderen,
vintage meubels zoeken en op
knappen - niets wat echt een sta
biel inkomen met zich meebracht.
Pas toen ik met de geboorte van
Nikki de verantwoordelijkheid
kreeg voor een ander mens, be
sloot ik iets blijvends op te bou
wen. Daarom ben ik IJscuypje be
gonnen. Door het succes daarvan
ging ik ondernemen zien als iets
goeds, als een hobby. Ik heb altijd
gezegd: ik wil een zigeuner zijn
met een creditcard. Dat ben ik nu.
Maar ik zal ook altijd een boer uit
Ik ben een
ideeënbron.
Als kind al.
Oneindig
Zeeland blijven die graag zijn
handjes laat wapperen."
,,Die ouwe van mij was ook zo, ja,
ik ben een kopie van hem. Bomen
waren zijn passie, hij wist echt al
les van bomen. Op een dag zei hij
kalmpjes tegen mijn moeder: 'Ik
verkoop de vishandel, we gaan van
de bomen leven.' Mijn moeder
angstig, als de dood dat het zou
mislukken. Maar hij was zeker van
zijn zaak. En hij kreeg gelijk. Hij
wist binnen afzienbare tijd zowat
de allergrootste privébomen-
collectie van Nederland aan te
planten, rond zijn huis onder aan
de dijk van de Oosterschelde.
Klein restaurantje met koffie erbij
en binnen een jaar liep het als een
trein. Met bussen kwamen ze van
uit Duitsland om naar zijn waan
zinnige tuin te kijken."
,,Helemaal niet, joh. Dat was het
gekke. Hij zei een keer tegen me:
'Ed, als ik het geloof niet had, was
ik misschien wel de grootste boef
geworden.' Een lekkere boef, want
hij was een bourgondiër. En hij
durfde zijn hart te volgen. Die bo
men zijn zo gaaf. Toen ik een
kleine jongen was, plantte hij een
boom die hij naar mij vernoemde.
Het was een sequoia. Als je later
groot bent, is die boom veertig
meter hoog, zei hij. Edwin staat er
nog, in al zijn schoonheid uittore
nend boven het huis dat mijn va
der zelf ontwierp, een bungalow
in Finse stijl. Met vijvers op drie
niveaus. Volgende week is het pre
cies een jaar geleden dat hij dood
ging. Dan komen we allemaal sa
men in zijn tuin."
,,Allebei. Ik mis mijn vader enorm,
en ik vind het vreselijk dat mijn
moeder haar maatje kwijt is, maar
ik heb ook het gevoel dat hij er nog
is. We praten nog. Je mag best we
ten dat ik het gevoel heb dat hij
even langskomt als ik 's avonds
thuis in mijn stoel zit - ik mediteer
best veel. Ik stond altijd al open
voor spiritualiteit, maar nu, door
mijn vader, is het alsof ik een lijn
tje heb met waar hij dan ook is. Als
ik eraan denk, voel ik tintelingen in
mijn tenen. Hij geloofde in het he
melse paradijs, daar had hij het
vaak over. Ik plaagde hem dan door
te zeggen: joh, jij maakt het zo
moeilijk door het via die kerk te
doen, maar ik kom daar ook. Ik
neem geen stiekeme route of zo,
maar ik zie je daar wel ooit. Dat ge
loof ik ook echt, helemaal sinds
zijn dood."
,,Zeker. Hij was bij kennis. Praten
ging moeilijk, door de benauwd
heid, maar hij had het wel scherp.
'Ed, ik ga de Lieve Heer een hand
geven,' zei hij. Hij was totaal niet
bang, overtuigd dat hij naar een
plek ging die nog mooier was dan
zijn bomenparadijs. Ik heb hem
aangemoedigd: 'Je bent er je hele
leven mee bezig geweest, pap, ga
maar lekker.' Ergens is mijn leven
ook mooier geworden. De dank
baarheid voor het vaderschap
komt nog meer naar boven nu
mijn vader is overleden, dat gevoel
heb ik sterk. Ja, het is een bizar jaar
geweest voor me, diep verdrietig
maar ook prachtig. Loop je anders
even mee naar Brut? Daar hangt
pas de spirit van mijn ouwe baas
en van mijn familie."
Onderweg naar het restaurant
aan de overkant wil hij nog één
idee kwijt. ,,Een ijssandwich.
Weet je nog dat Jamin vroeger
zoiets had? Ik werk aan twee Am
sterdamse koekjes met daartussen
een bolletje ijs, even aandrukken,
en dan in een speciaal ontworpen
puntzakje zodat je hem makkelijk
kunt eten. Ik moet alleen nog een
leuke naam bedenken, ijssand-
wich vind ik niks."
,,Genoeg. Ik neem altijd hetzelfde:
stracciatella of chocola. Wat dat
betreft ben ik heel honkvast."
donderdag 29 april 2021
GO
Hoe was dat voor u als kind?
En toen werd u ineens vader.
Edwin de Koeyer
Geboren: 6 juni 1970, Goes
1982-1988: Lts, Goes
2015: Opening Brut de Mer
en eerste Van 't Spit
Edwin de Koeyer woont alleen
in De Pijp. Hij heeft een 16-ja-
rige dochter, Nikki.
Bent u materialistisch inge
steld?
-Edwin de Koeyer
Zoals uw vader?
Hij was dus niet gereformeerd in
de zin van zuinig of benepen.
Duurde het afgelopen jaar lang,
of vloog het juist voorbij?
Wist hij dat het ging gebeuren?
Eet u zelf eigenlijk veel ijs?
