Mariska: 'Verdriet verwerken
we met veel urenlang praten en
ook met samen huilen'
in huize Bauer, zorgt corona voor
nóg meer drukte. Pa treedt al een
tijdje niet op. Christiaan doet zijn
rechtenstudie vooral thuis, en zijn
jongere broers - allen scholieren
op de middelbare school - hebben
veel online les.
Mariska: 'Het valt alles mee met de
puberteit. Klinkt klef misschien,
maar ze zijn elkaars beste vrienden.'
Frans: 'Soms gieren de hormonen
hier door het huis en er is weleens
een brandje, maar niets extreems.
We beseffen dat het voor die gasten
echt niet makkelijk is in deze tijd.
Ze zijn behoorlijk gedisciplineerd
en weten zich goed te vermaken.
De een doet aan TikTok, de ander
doet sportschooldingetjes. Ze
gamen, facetimen, spreken buiten
af. Laatst hadden ze speurtochten
in de stad.'
Frans: 'We vinden normen en
waarden erg belangrijk. 'U' zeggen
tegen mensen die een paar jaar
ouder zijn. Opstaan voor ouderen
in de bus. Luisteren naar elkaar.
Ik heb ze de kracht van het praten
bijgebracht, maar misschien is
luisteren nog wel belangrijker. Dat
betaalt zich nu uit. Ze zijn mondig
en kunnen lekker discussiëren.
Het gaat er soms fel aan toe, maar
ze zijn in staat om te luisteren.'
Dat gezinsleven heeft hij altijd
gekoesterd. De rolverdeling is al
jaren duidelijk. Mariska kookt,
wast, strijkt, doet het huishouden,
maar Frans wil niet de man zijn
die op zondag het vlees snijdt. 'Ik deed soms
gekke dingen. Was ik rond middernacht in
Hamburg klaar met optreden, stapte ik in de
auto en reed ik naar huis om 's morgens te
ontbijten met Maris en de kleine. Ging ik
daarna gelijk door naar een andere stad voor
een optreden. Na een tour in Duitsland ging
het mis. Ik ben dat nooit vergeten. Ik was zes,
zeven maanden onderweg geweest. Stond die
kleine helemaal overstuur naast ons bed.'
Mariska: 'Met z'n knuffel en speentje. "Mama,
er ligt een vreemde man naast je!" Toen keken
we elkaar aan en dachten we: dit gaat te ver.'
Frans: 'Kun je wel zeggen. Ik ben gaan minde
ren. Wel blijven toeren, maar minder lang weg.
Ik ben zo blij dat ik daardoor mijn vaderrol
goed heb kunnen vervullen. Je kunt het niet
overdoen tenslotte. Dat geldt ook voor je
relatie. Daarin moet je blijven investeren.
Thuis kan ik niet de artiest uithangen, hoor.'
Mariska: 'In het begin had hij weleens die
neiging. Zei ik: wat je nu doet, doe je maar
lekker op het podium, maar niet hier.'
Mariska: 'Bepaalde opmerkingen. "Doe dit",
of "geef me dat eens". "Loop lekker zelf," zei ik
dan, "je ziet toch dat ik met de afwas bezig ben?"
Frans: 'Gelukkig kunnen we alles tegen elkaar
zeggen. Als je niet investeert in je relatie, gaat
het nooit werken. Als jij als man altijd maar op
die bank blijft liggen of je doet steeds totaal
andere dingen. Gelukkig doen wij veel samen.'
Mariska: 'We zijn altijd samen. Als ik zeg: ik ga
even winkelen in 's-Gravendeel, zegt-ie: leuk,
dan ga ik mee.'
Drie van de kinderen zijn al geboren als Frans
en Mariska in 2008 een sprookjesachtig huwe
lijk beleven in Oudenbosch, waar honderden
fans zich verzamelen op het plein (Mariska: 'Ik
wilde toch de naam Bauer dragen'). Maar de
wind bolt niet voortdurend in de
rug van de Bauers. In 1997 veron
gelukt het 17-jarige broertje van
Mariska en in september van dat
jaar komen twee bandleden om
bij een verkeersongeval.
Frans: 'We hebben best veel hob
bels moeten nemen, maar we
konden het er altijd met elkaar
over hebben.'
Mariska: 'We verwerken dat met
veel praten, urenlang, maar ook
met samen huilen. Als de een
begint, schiet de ander ook vol. We
hebben zoveel steun elkaar gehad.'
In 2010 worden Frans en Mariska
met een familiedrama geconfron
teerd. Zijn oom Giel en lievelings
tante Doortje, geestelijk in de war,
proberen elkaar van het leven te
beroven. De vrouw overlijdt aan
een schotwond, zijn oom raakt
zwaargewond, maar pleegt een
paar maanden erna in een psychi
atrische inrichting alsnog zelf
moord. 'Een vreselijk drama,' zegt
Frans, die vijf jaar later opnieuw
door een diep dal gaat als zijn
vader Chris overlijdt. 'Mijn steun
en toeverlaat. Het duimpje dat hij
opstak toen ik na die operatie aan
mijn stembanden weer mocht
zingen, zal ik nooit vergeten. Het
was in Ahoy. Hij stond naast het
podium. Toen wist ik dat mijn
stem als vanouds klonk. Net als
Maris was mijn vader altijd écht
kritisch op me. Ik vergeet nooit
meer dat we voor het eerst de
Duitse grens over reden voor een
optreden. Een land waar we nog
nooit waren geweest. Mijn vader
kon, net als mijn moeder, niet
lezen en schrijven, maar als hij
16
Hoe gaat dat hier met vier pubers?
Hoe gaat het opvoeden?
Een wake-up call.
Wat bedoel je dan precies?
