Heleen van Royen
'Jij bent toch oma geworden?' vraagt
de eigenaresse van de kringloopwinkel aan me. Het is
de eerste niet-noodzakelijke winkel die ik in lange tijd
bezoek.
'Jazeker,' antwoord ik trots. 'Van een kleinzoon. Negen
maanden is hij. Ik pas elke vrijdag op.'
We dragen allebei een zwart mondkapje. Het maakt de
conversatie ietwat vreemd, maar niet onmogelijk.
'Ik ben ook oma,' vertelt ze. 'Van een tweeling. Een jongen
en een meisje.'
'Wat leuk.' Ik knik haar zo stralend mogelijk toe. Haar
ogen lachen niet terug.
'Ik zou zo graag willen oppassen,' zegt ze. 'Maar mijn zoon
woont in Amerika. Ik heb mijn kleinkinderen één keer
gezien, toen ze elf maanden waren. Nu zijn ze tweeënhalf
jaar. De grens zit dicht. Al heel lang.'
'Ach wat sneu.'
'Hun opa in Amerika plaatst voortdurend vrolijke foto's
van ze op Instagram. Ik gun het hem, daar niet van. Toch
doet het pijn. Facetimen kan, maar daar hebben ze niet
altijd zin in, dat begrijp ik best. Wat hebben ze aan een
oma op een schermpje?'
De gedachte dat ik Spencer al meer dan een jaar alleen
via een scherm zou kunnen zien, doet me huiveren. Ik
wil de Kringloopvrouw opbeuren, maar ik weet niet hoe.
Het enige wat ik te bieden heb, is een ander schrijnend
verhaal.
'De jongste dochter van een vriendin van me woont in
Londen,' vertel ik. 'Die heeft ze al meer dan een half jaar
ilËMIIMimmc
mmÊsmim
niet gezien. Normaal gesproken een uurtje vliegen. Nu
totaal onbereikbaar.'
De vrouw knikt. Ze lijkt niet onder de indruk. Ik heb nog
een ijzer in het vuur.
'De zoon van een andere vriendin van me woont op Bali.
Jan heet hij. Hij is deze maand getrouwd met een Bali
nese, Reka. Het was een uitbundige Hindoestaanse
bruiloft, net een sprookje, een aaneenschakeling van
bijzondere rituelen. Het bruidspaar was gehuld in prach
tige, traditionele gewaden. Jan en Reka droegen gouden
kronen op hun hoofd. Het hele dorp liep uit en feestte
mee. Voor zijn ouders en zus uit Nederland lagen sarongs
klaar, maar die hebben ze nooit gedragen. Zijn moeder,
mijn vriendin Rianne, heeft alles geprobeerd om erbij
te kunnen zijn, echt alles. Ze heeft zich nog net niet
aan de Indonesische ambassade vastgeketend. Het
was onmogelijk. Uiteindelijk zaten ze 's nachts thuis
in Brabant in hun pyjama naar de lifestream te kijken.'
'Kon haar zoon de bruiloft niet uitstellen?' vraagt de
Kringloopvrouw.
'Het duurde te lang. Ze waren al twee jaar verloofd. De
bruid is niet meer piepjong. Ze willen kinderen. Op een
gegeven moment heeft een priesteres de datum bepaald.
Zo gaat dat daar.'
De Kringloopvrouw slaakt een zucht. Haar gedachten
lijken af te dwalen. Naar Amerika, vermoed ik. Het liefst
zou ik mijn mondkapje willen afdoen en haar een knuffel
geven, maar De Regels staan dit niet toe. Soms lijkt ander
halve meter net zo ver als duizend kilometer.
MEZZA 7
Schrijver Heleen van Royen (56) woont samen met Bart (34). Ze is moeder van Olivia (28) en
Sam (24) en oma van Spencer (9 maanden) en van twee bonuskleinkinderen van 13 en 11.
Het liefst
zou ik de
Kringloopvrouw
een knuffel
even
LU
3
co
5
o
i
O
LU
O
co
LU
I
