WEER EVEN THUIS
16 ZEELAND
Als jongste telg in een aannemersfamilie groeide ze op in Dorpstraat 37 te Kattendijke.
Marja van den Kleyenberg-Weststrate drinkt er nog weleens een borreltje bij neven en nichten.
I en warme zomermiddag
in 1968. Met haar nichtjes,
de dochters van haar
broers, staat Marja West-
I strate (18) voor het ouder
lijk huis. Ze draagt die maanden
haar opgestoken haren in stevige rol
len, net als de zangeressen van de
Amerikaanse rockband The B-52's. De
kappersschool in Goes heeft zij dan
bijna afgerond. ,,Vanaf mijn tiende
was ik veel met mijn uiterlijk bezig. Ik
knipte mijn eigen haar. Dat je er totaal
Anders kon uitzien en dat het góed
stond, fascineerde me. Ik vóelde me
dan ook helemaal anders."
Een levensgenieter was ze. Uitbun
dig en frivool. ,,Vader had gehoopt dat
ik in de zaak zou komen om de admi
nistratie te doen. Maar daar had ik een
hekel aan. Bovendien wist ik wat ik
écht wilde. Na lang soebatten mocht ik
naar de kappersschool, als ik beloofde
mijn haren niet te kleuren." Binnen de
kortste keren experimenteerde ze met
high lights. ,,En toen had ik natuurlijk
de smaak te pakken!" Hoogblond in
hot pants zwierde ze door het dorp.
Inmiddels zwaait Marja van den
Kleyenberg-Weststrate (70) al 41 jaar
de scepter in haar eigen Kapsalon Wil-
leke, grenzend aan haar woning in Ka-
pelle. Ze is ervan overtuigd dat deze
De kastelein van het
café aan de overkant
had een glazen oog dat
opeens gebarsten was
ambitie werd aangewakkerd in het
maatschappelijk betrokken onderne
mersgezin waarin ze als nakomertje
opgroeide: ,,Hier aan de overkant
op nummer 28 zat de werkplaats van
vaders aannemersbedrijf. Mijn broers
draaiden erin mee. Dus altijd vroeg op,
veel aanloop van klanten en vertegen
woordigers, hard werken, lange dagen
en voortdurend gesprekken over or
ders, producten en personeel. Een aan
stekelijke dynamiek. Dat ik overzicht
heb en goed kan plannen, weet hoe ik
moet delegeren, aansturen, op tijd in
grijpen - indertijd stond ik er niet
bij stil, maar vader heeft het me voor
geleefd." Ook was vader commandant
bij de vrijwillige brandweer. Haar
broers sloten zich eveneens aan bij het
korps. Op het dak van de lagere school
stond de sirene, en nadat er per tele
foon een melding binnenkwam, be
diende moeder de knop. Alle vrijwilli
gers stroomden dan toe: ,,Ze renden
weg van tafel, of lieten het werk uit
hun handen vallen."
Moeder had als enige in de buurt
een EHBO-diploma. Dorpsbewoners
kwamen aan de deur met verstuikin
gen, wonden en gebroken polsen. ,,Ik
herinner me nog de kastelein van het
café aan de overkant, die een glazen
oog had dat opeens gebarsten was. Of
moeder het er even voor hem wilde
uithalen."
De familie Weststrate was goed ver
tegenwoordigd in Kattendijke. Op
nummer 31 in de Dorpsstraat was het
kantoor van het aannemersbedrijf on
dergebracht. Op 29 woonde later haar
oudste broer. Zijzelf betrok met echt
genoot en kinderen een tijdje num
mer 33, en om de hoek wonen nog
steeds neven en nichten.
Knapperige zwoerdjes
Ze had een warme, bevoorrechte
jeugd, zegt Marja. ,,De zaak draaide
goed. Andere mensen gingen naar het
badhuis. Wij hadden al een douche."
Rechts in de dakkapel had zij haar ei
gen kamertje, grenzend aan dat van
haar broers. ,,Ik zat bij de fanfare en
mocht met Koninginnedag vanaf de
toren om 08.00 uur 's ochtends de au
bade laten horen." Ze speelde met
vriendinnetjes in de verstilde straten;
tollen, knikkeren, touwtje springen,
dollen met de honden: ,,Eerst herders,
en later zwarte poedels, die moeder al
lemaal Jolly noemde." En bijna ieder
een had een varken in de achtertuin.
,,Als kinderen hielden we bij wie wan
neer zou slachten. Dan haastten
we ons na vieren naar dat adres voor
de zwoerdjes; lekker knapperig en
zout."
Tegen haar grote broers keek ze op.
Altijd overlegde zij met hen of er een
stuk van haar haren af mocht, en wilde
ze weten wat zij van iets zouden vin
den. Ze was twaalf toen de oudste
trouwde, en niet veel later ook de an
der het huis uitging. ,,Maar ze waren
niet weg; ze werkten nog in de zaak en
woonden op loopafstand."
Borreltje bij de koffie
Een jarenlange gezinstraditie was de
dagelijkse borrel rond koffietijd en in
de namiddag. Vader en beide broers
banjerden in hun werkplunje bij moe
der binnen, en met z'n allen hieven ze
het glas. Ook vertegenwoordigers
schoven aan. Marja grinnikt dat er over
hen werd gezegd dat 'de Weststrates er
wel eentje lusten': ,,Ik deed er vanaf
mijn puberteit aan mee. Nadat we al
lemaal het huis uit waren, kwamen we
elke zondagmorgen met alle kleinkin
deren bij vader en moeder op de kof
fie, dronken een borrel en praatten
met elkaar wat bij."
Ze herinnert zich nog goed dat va
der en moeder vroeger op zondagen
vaak een eindje gingen rijden: ,,Dan
nodigde ik wat jongelui uit die drank
meenamen. Zo keken we naar Jan
Janssen die in 1968 de Tour de France
won. Wanneer mijn ouders tegen vij
ven terugkwamen, hadden we alle
sporen gewist en was iedereen weg."
Haar tante, die aan de overkant
woonde, zei dan weleens tegen haar
dat het maar goed was dat haar vader
niet wist wie er op zondagmiddag al
tijd in zijn stoel hing.
zaterdag 24 april 2021
PM
'Mijn vader leefde het me voor'
Jacoline Vlaander
-Marja van den Kleyenberg-
Weststrate
ALBUM
Marja van den Kleyenberg-Weststrate (70)
voor haar ouderlijk huis in de Dorpsstraat 37
te Kattendijke. foto marcelle davidse
M Marja (18) met haar nichtjes Elda (links) en
Carina (in haar armen). Zomer 1968. foto familie-
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijk huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt con
tact opnemen met Ab van der Sluis:
08801-30203, chefnieuws@pzc.nl.
