'Ik heb een
obsessieve
geest'
lke dag, jarenlang,
liep ik hetzelfde
rondje door het Oos
terpark met een goede
vriendin, schrijver
Nina Weijers. Ik dacht dat ik het
nodig had om rechtop te blijven.
Maar plotseling veranderde alles.
Nina ging verhuizen, de pandemie
brak uit en zo moest ik ons ritueel
loslaten. Ik loop onze rondjes nu
alleen. Kinderachtig eng, vond ik
dat de eerste keren, omdat ik zo
duidelijk voelde dat zij ontbrak. Ik
had ons rondje tot iets heiligs
gemaakt. Achteraf was het niet zo
eng of moeilijk als ik vreesde.
Soms gaat het bij routines meer
om het verhaal dat je erbij
bedenkt, dan de handeling zelf.
Ik hang erg aan routines. Dat
vind ik lelijk om toe te geven, ik
omschrijf mezelf liever als iemand
die vrij is, ook van patronen. Maar
ik ben bang en chaotisch en heb
continu houvast nodig. In de vorm
van mijn dagelijkse meditatie.
Mijn bijna obsessieve wandelingen
met de stappenteller. Ik fiets elke
dag op een hometrainer. En in de
vorm van Nina dus, die het
tijdstip van onze rondjes
altijd bepaalde omdat zij
een hond heeft.
Die behoefte aan routine is
gevaarlijk, want voor je het
weet draai je erin vast en
raak je onbeweeglijk. Zoals
de groef op een grammo
foonplaat, die steeds die
per wordt naarmate je hem
vaker draait. In die zin was de ver
huizing van Nina een zegen,
anders was ik met onze rondjes
doorgegaan tot ik erbij neerviel.
Alles kan een ritueel worden, zelfs
verdriet. Daardoor raakt het leeg
van emotie, omdat je dan het ritu
eel van verdriet uitvoert, in plaats
van dat je het verdriet voelt. Zo
MAARTJE WORTEL (38) schreef
De Groef, over haar dagelijkse
wandeling door het Amsterdamse
Oosterpark, vriendschap, afscheid
en bovenal: houvast.
was het ook met onze wandeling.
De vriendschap kreeg iets dwang
matigs. Zoals ik dat ook kan heb
ben in de liefde. Dat ik denk: ik
heb diegene nodig om te kunnen
leven. Wanneer het dan misloopt,
zoals ik mijn laatste
relatiebreuk beschrijf
in mijn boek, val ik
heel hard. Maar ik vind
het zonde me daarte
gen te beschermen,
want ik had al dat
moois nooit willen
missen.
Ik heb een vrij obses
sieve geest. Ik herhaal
alles. Wil continu wor
den bevestigd in mijn
verhalen en blijf daar
naar zoeken als dat
niet gebeurt. Vanoch
tend nog sms'te ik met
iemand en ik was
teleurgesteld over het
tegenbericht. ''Je bent
alleen maar teleur
gesteld omdat je niet
terugkrijgt wat jij zou
hebben geantwoord,''
zeiden vriendinnen
toen ik erover vertelde.
Ik probeer daar op te
letten en het beter te
doen, maar het gaat
steeds ergens mis.
De Groef is mijn eerste
non-fictieboek, volle
dig autobiografisch. Spannend
vind ik dat. Maar ik zie het als een
ode. Aan het vinden van een
nieuw ritme, en aan een tijd die
voorbij is.'
MEZZA 39
MIJN
BOEK
De groef
De Groef verschijnt bij uitgeverij
Van Oorschot in de Terloops-serie,
een reeks wandelverhalen van
bekende Nederlandse schrijvers
12,50.
