Eeuwig uitstellen, niet trots
zijn op prestaties en veel
piekeren. Pas toen journalist
en psycholoog Chantal van
der Leest een boek schreef
over perfectionisme, ont dekte
ze hoeveel last ze er zelf van
had. Perfectionisme is een
zeemonster met heel veel
verschillende koppen.'
- - -
f e vorige boek heeft het goed
I gedaan. Jij hebt het heel goed
I gedaan.' Mijn uitgever kijkt me
I recht in de ogen, om te zorgen
dat de boodschap goed landt.
Ik merk dat ik mijn blik meteen
afwend en naar woorden begin
te zoeken om uit te leggen dat
U het eigenlijk niet zoveel voorstelt.
'Nee, maar écht', voegt ze snel toe
als ze me ziet duiken. Ik kijk haar weer aan en
doe wat ik altijd doe als ik complimenten
krijg. 'Dankjewel', zeg ik met een korte knik en
ik trek mijn mond in een scheve glimlach, ter
wijl ik hoop dat het moment snel voorbijgaat.
Complimenten ontvangen, daar ben ik slecht
in. Ik heb vaak nog een heleboel aan te merken
op mijn eigen werk en ben vaak een beetje
teleurgesteld in mezelf, ook als ik verstandelijk
wel weet dat ik een prima prestatie heb neer
gezet. Dat is meteen ook een van de redenen
dat ik aan tafel zit met mijn uitgever. Om te
overleggen over een boek dat ik wil schrijven
over perfectionisme, hoe dat invloed heeft op
je leven. Op mijn leven. Ik moest 40 worden
voor ik doorhad op hoeveel manieren dat per
fectionisme me hindert. Ik had het al allerlei
namen gegeven - faalangst, onzekerheid, con-
troledwang, uitstellen, piekeren, somberheid,
paniek, mensen pleasen - maar nooit bedacht
dat al deze klachten dezelfde oorzaak
zouden kunnen hebben.
Perfectionisme is een soort zeemonster
met heel veel verschillende koppen. Het
zwemt in me rond, onder de oppervlakte
en soms steekt hij zo'n kop boven water.
Dan zoek ik een hamer om die ene kop
in te slaan. Zo heb ik mezelf trucjes
aangeleerd om deadlines te halen, doe
ik ademhalingsoefeningen als ik een
paniekaanval heb en sputter ik niet
meer tegen als ik een compliment krijg.
Maar zolang ik het perfectionisme-
monster laat zwemmen, zullen er
telkens weer andere klachten de kop
opsteken.
Dat mijn potpourri van klachten mis
schien allemaal voortkomt uit perfecti
onisme realiseerde ik me pas toen ik al
bezig was met mijn boek. Ook niet zo
vreemd. Perfectionisme is geen stoornis
maar een karaktertrek, en werd niet
besproken tijdens mijn opleiding psy
chologie. Het stereotype beeld dat ik
had van perfectionisten klopt boven
dien lang niet altijd. Als ik denk aan
perfectionisten zie ik mensen voor me
die een tot in de puntjes ingericht leven
hebben, die zelfs na een bevalling nog
keurig in de make-up zitten en de voor
tuin stofzuigen. Ik voldoe niet bepaald
aan dat plaatje. Ik ben best rommelig,
heb niets met make-up, stel mijn werk
eindeloos uit, liep de kantjes ervan af
op school en ben een ontzettende on
attente vriendin die alle verjaardagen
vergeet. Ik ken mensen die elke dag een
uur overwerken omdat ze nog 'even'
iets moeten afmaken, standaard de
vaatwasser opnieuw inladen omdat
hun partner het verkeerd doet en een
kinderfeestje zien als iets dat met mili
taire precisie moet verlopen. Kijk, dat
MEZZA 21
