'Ik liep steeds
hetzelfde rondje,
geen idee dat je
anders kon rennen'
12 HARDLOPEN
Het ultieme groepsgevoel van de hardloper
leverd. Hij was ook nogal springerig
en het leek me daarom goed dat hij
wat rondjes zou gaan rennen. In de
tussentijd kon ik dan zelf een rondje
Kralingse Plas doen. Na een paar
weken spraken twee mannen in
legging mij aan. Eentje met een snor,
de ander met wat wc-papier dat uit
de zak van zijn windjack stak. Ze
stelden me allerlei vragen waarop ik
geen antwoord had. Wat voor trai
ningsschema ik had? Welke tempo's
ik deed? Wat mijn doel was? Had ik al
eens een marathon gelopen? Had ik
zin om volgende week met hen mee
te rennen?
Witste billen ooit
De week erop leverde ik mijn zoon
weer af bij zijn trainer en voegde ik
me bij Pornosnor en de Poeper, die
eigenlijk Adrie en Robbie heten. Ik
rende met hen mee en zag Robbie na
twee kilometer de bosjes in duiken.
,,Wat gaat hij doen?'' vroeg ik. ,,Hij is
vegan'', antwoordde Adrie. ,,Hij moet
vaak poepen.'' Ik keek naar rechts en
zag tussen de bomen de witste billen
die ik ooit had gezien. Een beeld
dat niet meer van mijn netvlies
verdween. Althans, niet die ochtend
tijdens het rennen.
Na zeven kilometer moest ik los
sen. Ik was kapot en heb de reste
rende drie kilometer naar de atletiek
baan gestrompeld. Daar stonden de
mannen me met een glimlach op te
Hardlopen, is dat
nu iets wat je vooral
alleen doet of kan
het ook een sociale
sport zijn?
Ernest van der
Kwast heeft ervaring
met beide.
TEKST ERNEST VAN DER KWAST
FOTO'S PIM RAS
We missen de
groep. De
kroeg, het
festival, het
kolkende
stadion. Stu
denten hebben
het zwaar, supporters zijn radeloos.
Het is eenzaam zonder groep. Ook
de hardloper moet het al twee lock-
downs doen zonder gezelschap. Zon
der zweet van andere renners, zonder
gehijg, zonder diepgaande gesprek
ken over koffiebonen op kilometer
vijftien. Hardlopen is bij uitstek een
sport die je zonder anderen kunt
beoefenen; anders dan bij tennis of
frisbee heb je geen medespeler nodig.
Maar met een groep is het leuker, gaat
het harder en kom je verder.
Ik heb jarenlang alleen gelopen.
Solo op de weg, moederziel alleen
door het bos. Meestal deed ik vijf
kilometer, heel soms zes, en een en
kele keer zeven. Ik kom van de baan.
In mijn jeugd heb ik misschien wel
duizend rondjes op de atletiekbaan
van PAC in Rotterdam gerend. Eerst
over donkerbruine sintel, later op het
snelle, oranje tartan. Mijn ouders
hadden mij op 5-jarige leeftijd aan
gemeld bij een atletiekvereniging,
omdat ik nogal een springerig kind
was. ,,Laat hem maar tien rondjes
rennen'', zeiden mijn ouders tegen
de trainer. ,,Dan is hij thuis wat
rustiger.'' Ik begon te rennen, als
minipupil, als pupil, als junior, en
heel even ook als senior. Ik ben bijna
vijftien jaar lid geweest van PAC.
Toen ik aan een studie economie be
gon, verloor ik mijn interesse voor
atletiek. Ik ging liever naar de kroeg
dan naar de atletiekbaan. De hard
loper in mij liet zich benevelen, maar
niet ombrengen. Als ik geen tenta
mens of een kater had, trok ik mijn
hardloopschoenen aan. En zo begon
ik aan een lange, eenzame carrière als
renner zonder groep. Zonder regel
maat, zonder schema's, zonder doel.
Ik rende om te rennen. Maar niet
als Forrest Gump. Ik ging niet verder
en verder. Ik liep steeds hetzelfde
rondje. Na mijn jeugd op de baan heb
ik misschien wel duizend rondjes om
de Kralingse Plas gelopen. Steeds vijf
kilometer. Ik had geen idee dat je
anders kon rennen.
Totdat Pornosnor en de Poeper in
mijn leven kwamen. Dat gebeurde
toen ik mijn oudste zoon bij de
atletiekbaan van mijn jeugd had afge-
WOENSDAG 21 APRIL 2021 GO
Ernest van der
Kwast (Bombay,
1981) is schrijver
en presentator.
Zijn nieuwe
roman llyas
bracht hij tijdens
de lockdown rond
door een mara
thon te rennen.
A Rob van
Kempen (76)
geeft zijn trai
ningen op een
vouwfiets.
Vijfde van links
is Ernest van
der Kwast. Wie
Pornosnor en
de Poeper zijn
is aan de ver
beelding van
de lezers.
De atletiek
baan van PAC
in Rotterdam,
waar Ernest
van der Kwast
als kind wel
duizend rond
jes rende.
