9
zaterdag 17 april 2021
bonden als dokter en patiënt. Met de kinderen
kon ik ook bij hem terecht op het consultatiebu
reau. En al zijn het nu volwassen kerels die naar
de steden verhuisd zijn, het kost hun moeite om
van huisarts te switchen. Bij een van hen bracht
hij een diagnose aan het licht door volharding.
Hij zei: ,,Ik vreet m'n hoed op als hier niks aan de
hand is.'' Hij had gelijk en na een ingreep ging het
gelukkig stukken beter. Omdat we in een dorp
wonen, zijn er soms wel rare situaties. 's Morgens
een discrete medische behandeling, kom je elkaar
's avonds op de kermis tegen. Maar goed, mo
menteel heb ik hem harder nodig dan ooit. Onze
gespreksstof wordt wat zwaarder, zeg maar. En
wat blijkt? We zitten op één lijn. Het voelt goed
en ik maak me totaal geen zorgen. Mijn grootste
angst is alleen dat hij met pensioen gaat. - Yvonne
Mijn man is anderhalfjaar ziek geweest, waarvan
hij drieënhalve maand in 't ziekenhuis/ revalida
tiecentrum heeft doorgebracht. In die periode
belde onze huisarts elke week om even te horen
hoe het ermee ging. Augustus 2020 is mijn man
overleden en tot op de dag van vandaag word ik
nog steeds regelmatig gebeld. Het mag duidelijk
zijn dat dit mij zo goed doet. Dus lof voor mijn
trouwe huisarts. - Tineke v.d. Wildt
Beroepsmatig moet ik regelmatig vragen wie
men als huisarts heeft. Het vaak gegeven ant
woord begrijp ik zó goed. Men twijfelt, eh ja, ik
ben bij die praktijk. Maar wie nou echt mijn huis
arts is? Elke keer heb ik een andere. Dat stoort mij
ook. Kom je de tweede keer voor hetzelfde, kun je
je verhaal nog een keer vertellen. Ook lijkt het in
coronatijd dat je van goeden huize moet komen
wil je verder komen dan de praktijkassistente. Ik
sta hier niet alleen in als ik de verhalen om mij
heen hoor. Dus een eigen huisarts: had ik 'm
maar. - Femke de Neef
Mijn man is jaren ziek geweest. Hij had COPD.
Wij hebben zo veel steun van onze huisarts ge
had. Ik kan het haast niet verwoorden. Ook na de
dood van mijn man kwam hij nog diverse keren
informeren hoe het met mij ging.
- R. van Hout-Immens
Mijn bijzondere ervaring met de huisarts is van
bijna 27 jaar geleden. In september 1992 ben ik na
achttien weken zwangerschap bevallen van een
zoontje, die al overleden was in mijn buik. Een
heftige ervaring. Ook de huisarts die we destijds
hadden, was hierdoor getroffen. Op 5 mei 1994
ben ik bevallen van een kerngezonde dochter. De
huisarts had graag de bevalling willen doen, maar
door omstandigheden moest ik in het ziekenhuis
bevallen. Na een week of twee kwam de huisarts
eens kijken hoe het met moeder en dochter ging.
Hij kwam binnen en was zo blij voor ons dat ik
een dikke knuffel van hem kreeg. De huisarts had
daarna wel een heel speciaal plekje in mijn hart!
- Noëlle Potters
z'n werk zou gaan. Hij gaf bij binnenkomst alle
kinderen, die hij geen van allen kende, een hand.
Een schoonzoon kon er niet bij zijn vanwege op
passen op de kleinkinderen. Toen hij op de avond
van de euthanasie zelf binnenstapte, gaf hij al
leen de nu wel aanwezige schoonzoon een hand
en zei: ,,U ken ik nog niet.'' Een mensenmens, dat
is mijn huisarts. De begeleiding die mijn man en
ik destijds van hem hebben gehad is onbetaal
baar! - An de Geus
Onze huisarts was er in 2017 voor mijn vader tij
dens zijn ziekte, tot aan zijn dood. En ook wij
konden bij hem terecht. Sinds september vorig
jaar zit mijn man thuis met een burn-out. Ook
hier was en is de huisarts weer begripvol en steu
nend. Nu is hij er ook voor mijn moeder, die eind
2020 opeens ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Re
gelmatig een bezoekje of een belletje naar haar.
Afgelopen januari kreeg ik opeens vage klachten.
Onze huisarts nam het zeer serieus, deed het niet
af als een resultaat van spanning en zorgen. Hij
verwees me door naar een neuroloog, waar ik uit
eindelijk de diagnose MS kreeg. Ik ben onze huis
arts zeer dankbaar: door zijn handelen kwam ik
snel bij de goede specialist terecht!
- Charlotte Kant
Ik noem geen namen maar mijn huisarts is een
Koning! We zijn al zo'n dertig jaar aan elkaar ver-
Toen ik een jaar of 45 was en een beetje in een
dip, ging de huisarts niet zielig meedoen, maar
zei tegen mij: jonge meid, ga lekker rennen langs
het strand. Deze raad gaf zoveel positivisme mee,
dat heeft mij gered. En mijn kinderen en klein
kinderen. Zodra er een iets mankeert, is ons
credo: 'Jonge meid, ga lekker rennen langs het
strand.' Mijn huisarts houdt ons op de been.
- Anneke Olsthoorn
Toen mijn man in 2013 terminaal ziek was en uit
eindelijk euthanasie wilde, kwam onze huisarts
een week voordat dat zou gebeuren op een avond
met ons en onze acht kinderen en schoonkinde-
ren (allen volwassen) bespreken hoe dat het in
Onze
huisarts
was zo blij
voorons
met de
geboorte
van onze
dochter
dat ik
een dikke
knuffel van
hem kreeg
- Noëlle Potters
GO
Onbetaalbaar!'
FOTO'S NATIONAAL
ARCHIEF COLLECTIE
SPAARNESTAD, ANP
HAAGS GEMEENTEARCHIEF
