'Een vriend trof mij
aan als een hoopje
ellende op de grond'
handen te verkruimelen. Achter
de schermen woedt een hevige
strijd. Ziekenhuizen trekken de
regie meer en meer naar zich toe,
waardoor bevallingen zakelijke
processen worden, vreest Smulders.
Sneller aan de kunstmatige weeën-
opwekkers, vaker een ingreep.
'Ziekenhuizen willen vrouwen
maar al te graag tot een verdien-
model maken,' zegt ze, ineens
boos. 'De marktwerking in de
verloskunde is een schande.
Ziekenhuizen willen het liefst alle
bevallingen naar zich toetrekken
en verloskundigen in loondienst.
Hoe meer ingrepen, hoe meer er
gedeclareerd kan worden. Een
masculiene werkelijkheid van
technocraten, zorgverzekeraars
en managers die niet kijken naar
wat voor vrouwen het belangrijkst
is: keuzevrijheid, persoonlijke zorg
en bescherming tegen onnodige
ingrepen. Eerstelijns verloskun
digen zijn bij uitstek geschikt
om dat te waarborgen. Ik ben
natuurlijk niet tegen ziekenhuis
bevallingen, ik moest zelf uitein
delijk in het ziekenhuis bevallen,
maar ik wil dat de vroedvrouwen
- betaald - mee kunnen naar de
verloskamers, om zelf de vrouw
te kunnen begeleiden met wie ze
de hele zwangerschap hebben
doorlopen.'
Rond 2010 keerde het tij, zag ze. De vroed
vrouwen hadden het gedaan, die kregen het
verwijt verantwoordelijk te zijn voor te hoge
babysterfte. 'Er was een heksenjacht gaande.
Heel heftig. Ik voelde me meer en meer alleen
staan. Gynaecologen die ons altijd hadden
gesteund, hielden ineens hun mond. En
de meeste vroedvrouwen zijn oestrogeen-
vrouwen hè, heel zachtaardig maar niet zo
strijdvaardig.
Ik raakte in de overgang, ik kreeg opvliegers,
werd labiel. Soms barstte ik tijdens een toe
spraak zomaar in tranen uit. Riep ik: 'We gaan
het verliezen!' Niemand snapte me. ''Beatrijs
Smulders draait door'' was het.'
Haar Geboortecentrum kwam in financiële
problemen. Zorgverzekeraars werden strenger,
beknibbelden op uitgaven. 'Ik moest ineens
aan targets voldoen, terwijl we de beste zorg
ever gaven. Ik kreeg het niet meer rond. Een
ontzettend zware tijd. Ik plofte helemaal in
elkaar. Ik begon aan mezelf te twijfelen, kreeg
angstaanvallen, het gevoel dat ik niet sterk
genoeg meer was.'
Neemt een slok thee. 'Mijn vader was gelukkig
toen al dood, want voor hem mocht ik niet
instorten. Hoe kon dat nou, zo'n sterke vrouw
en dan paniekaanvallen. Daarna werd ik
depressief. De hormonen hadden mijn ego
vergruisd. Ik had me te veel geïdentificeerd
met de gedachte dat ik de beste vroedvrouw
van Nederland was.'
Het helende proces, vervolgt ze, dat waren
haar man, haar zoons, haar therapeut en een
bevriende ondernemer. 'Allemaal mannen.
Die vriend kwam binnen toen ik als een soort
etterbuiltje op de grond lag, één hoopje ellende.
Hij zei: schat, kom hier, wat is er? Ik huilde: ik
heb alles fóut gedaan in mijn leven, ik heb het
niet gered! Hij antwoordde: ik ben nu even
jouw ridder, stap maar in mijn zijspan en ik
rijd jou naar betere tijden. Hij stak meteen een
paar ton in het Geboortecentrum. Ik vroeg
waarom hij dat allemaal voor mij deed. Omdat
je een onverschrokken vrouw bent, daar zijn
er maar een paar van in de wereld, zei hij.
Zo zijn gouden mannen, zegt Beatrijs Smul
ders stralend. 'Die zien niet het uiterlijk, het
omhulsel, maar de shining star die het even
laat afweten om te shinen.'
18 MEZZA
