Heleen van Royen
'Wil je Spencer van het kinderdagverblijf halen?' vraagt
mijn dochter. Mijn dochter is bankier, net als haar vriend.
Ze werken thuis. Thuiswerken met een baby is lastig, zeker
als je van de ene Teams-meeting in de andere rolt.
'Natuurlijk,' roep ik snel. 'Hoe laat? Waar? Stuur me zijn
locatie, ik zal er zijn.'
Rond het afgesproken tijdstip wandel ik vanaf haar huis
naar de crèche. Een van de grote broers van Spencer loopt
met me mee. Voor de gezelligheid en om me de weg te wij
zen, want ik verdwaal snel. Grote broer is een brugklasser.
We passeren zijn vroegere basisschool. Weemoedig kijkt hij
naar de spelende kinderen.
'Zat ik nog maar in groep 8,' zegt hij met een zucht. 'Dan
mocht ik elke dag naar school.'
'Hoe vaak ga je nu?'
'Een dag per week.'
'Wat saai,' zeg ik.
Hij knikt. Ik weet dat hij het moeilijk heeft. Hij is een vroege
leerling, 11 jaar pas. Vier dagen per week in je eentje achter
een laptop op je kamer is een hard gelag.
'Hopelijk is het gauw voorbij,' probeer ik hem op te beuren.
'De pestepidemie heeft driehonderd jaar geduurd,' zegt hij
somber.
'Deze gaat sneller,' beloof ik. Dit is niet het moment om mijn
eigen twijfels met hem te delen.
Op het plein voor de crèche is een mondkapje verplicht.
Rutte zei ooit dat mondkapjes alleen nodig zijn als je de
hemel niet meer kunt zien, maar sommige instanties zetten
graag een tandje bij. We zijn hem allebei vergeten. Grote
broer trekt zijn trui omhoog, langs zijn kin, tot over zijn
neus. Ik doe creatief met mijn sjaal. Hopelijk krijgen we
geen standje.
We bellen aan. Het is een click collect-systeem. De baby's
worden bij de ingang met wagen en al naar buiten gereden.
Naar binnen gaan, is verboden.
'Goedemiddag,' zegt de leidster in de deuropening. 'Ik weet
dat u de oma van Spencer bent. Maar mama Spencer heeft
u niet aangemeld. Ik ga haar even bellen.' Ze verdwijnt.
Waterdicht systeem. Heel goed. Toch moet ik me inhouden
om niet te roepen dat ik degene ben die mama Spencer
heeft gebaard. En of ze soms denkt dat ik Spencers bloed
eigen broer hier naast me ook heb ontvoerd.
De kleine prins wordt naar buiten gereden. Hij lijkt ons te
herkennen en lacht ons vriendelijk toe. We overladen hem
met kusjes en wandelen naar huis.
'Sorry,' zegt Olivia bij de voordeur, 'ik zal nog even door
geven dat jij Spencer altijd mag meenemen. Zodat ik niet
elke keer toestemming hoef te geven.'
'Wel zo handig, ja.' Dit opent mogelijkheden, besef ik. Heel
veel mogelijkheden. 'Zeg, hoe laat breng jij hem 's ochtends
naar de crèche? Half 9 toch?'
'Ja, hoezo?'
'O gewoon.' Ik kan een grijns niet onderdrukken. Groot
moeder zou zo maar eens achter een boom op het plein
kunnen staan morgenochtend. Rond half 9. Met een rood
mondkapje.
>-
O
52
Schrijver Heleen van Royen (56) woont samen met Bart (34). Ze is moeder van Olivia (28) en
Sam (24) en oma van Spencer (9 maanden) en van twee bonuskleinkinderen van 13 en 11.
Denkt ze dat
broer ook heb,
ontvoerd?
•s
o
CC
CÜ
CD
co
co
ZD
ZL
O
LU
LU
MEZZA 7
