De buurtschap
1 1
Capelle
tp
Ik had het gevoel
dat ik er al heel
mijn leven had
gewoond'
Dit is een serie over buurtschappen en
gehuchten in Zeeland. Leven tussen
lucht en klei. Vandaag aflevering 37:
Capelle, een verdronken maar toch
levende buurtschap tussen Zierikzee
en Nieuwerkerk.
J Jr
fni r»
Het is een vrijstaand
huis aan de Zwanen-
burgseweg in de
buurtschap Capelle.
Een hoge kap. Daarin
liet de wind zich altijd goed horen.
Ook in de stormnacht van zater
dag 31 januari op zondag 1 februari
1953. Piet Geluk (1947) was toen
5 jaar. ,,De storm loeide zo hard dat
mijn ouders besloten op de begane
grond te slapen. Ik hoor het mijn
vader nog zeggen, de daaropvol
gende zondagochtend: 'Goh, wat
heeft het geregend'. Even later
klotste het zeewater tegen de mu
ren van ons huis. De aardse goede
ren, zoals meubels, werden naar
boven gebracht. De radio, daar op
de plank boven het aanrecht, bleef
staan, die zou geen gevaar lopen.
Capelle lag hoog, tijdens de inun
datie van 1944 was het alleen maar
drassig geweest. Dat zou nu vast
weer zo zijn, was de verwachting."
Het water kwam wel hoog. Piet
moest met zijn ouders naar de
vliering, zelfs de zolder bleef niet
droog. Het in 1940 ge
bouwde huis hield het, al
leen de noordgevel lag
eruit. De veel grotere, iets
verderop gelegen woning
van opa Geluk bleek niet
bestand tegen wind en
water. Zijn opa, oma en
tante verdronken, een
oom kon op een drijvende deur
springen en spoelde later levend
en wel aan op Ouwerkerk. De wa
tersnood betekende feitelijk het
einde van de buurtschap Capelle.
Van de ruim honderd inwoners
kwamen er 42 om, vermeldt het
informatiebord bij de oude be
graafplaats. Met in het centrum
nog slechts twee overeind staande
woningen - de weggespoelde hui
zen waren meest onbewoonbaar
verklaarde arbeiderswoninkjes -
besloot de toenmalige gemeente
Nieuwerkerk de buurtschap op te
geven. Er zou niet meer gebouwd
en begraven worden.
Binnen de borden
Zo staat Capelle te boek als de laat
ste verdronken nederzetting in
Zeeland. Maar dat wil niet zeggen
dat er vandaag de dag geen leven
meer is. In totaal telt de buurt
schap tussen de witte plaatsnaam
borden op de Zwanenburgseweg
zo'n acht woningen en twee boer
derijen.
Piet Geluk woont op nummer 11,
ruim buiten het eigenlijke cen-
ge
m. Schouwen-Duivelarid
trum van het verdronken dorp,
maar wel binnen de borden. Het is
zijn ouderlijk huis. Er is centrale
verwarming en dubbele begla
zing, verder heeft hij vrijwel niets
veranderd. Zijn in 1989 overleden
vader was er tuinder. Piet volgde
hem op en is inmiddels met pensi
oen. Hij heeft geen angstige herin
neringen aan de nacht dat de dij
ken braken. ,,Ik ben een poosje
met mijn moeder geëvacueerd ge
weest in Soesterberg. Voor we de
finitief terug konden, hebben we
in een schaftwagen in Zierikzee
gewoond. Het land hier was woest
en ledig, er lag heel veel zand."
Hij gaat nogal eens op de koffie
bij mensen in de buurt. Of iets
verder weg, op Noord-Beveland.
Zomaar, om een praatje te maken.
Via agrarische organisaties kwam
hij in contact met boer Pierre Mi-
chels in het Noord-Franse Bray-
sur-Somme. Ze bezoeken elkaar
als het lukt elk jaar over en
weer. Hij heeft wat hij noemt
'aardigheid' in vrachtauto's en
rijdt wel eens mee naar Frank
rijk in een wagen van een
Zeeuws-Vlaams bedrijf. Piet is
alleenstaand, heeft geen kinde
ren. Hij hecht aan structuur:
,,Ik eet zeven dagen per week
1 r <r Jr
••-**§
V
V
warm op een gedekte tafel." Eén
dag per week komt Carlien. Hij
noemt haar 'hoofd van de huis-
houding'. De dag dat ze zijn boel
tje op orde brengt, kookt ze ook
voor hem.
Carlien is Carlien ten Wolde
(1967), zij woont even verderop op
nummer 7 aan het doodlopende
stukje weg naast de Zwanenburg-
seweg, precies daar waar vroeger
het centrum van Capelle was. Drie
kinderen heeft ze, een dochter van
16 en twee zoons, van 20 en bijna
23 jaar. Nog niet uitgevlogen, lacht
ze. Haar huis is één van de twee
tijdens de Ramp overeind geble
ven woningen in het centrum van
de buurtschap. ,,Ik kwam hier in
november 2001 vanuit Zierikzee.
We wilden iets buiten met ruimte
voor de paarden die ik toen nog
had. Capelle, ik wist niet waar het
lag. We zijn heel voorzichtig dit
weggetje ingereden. Ik kwam hier
binnen en het huis omarmde me,
ik had het gevoel dat ik er al heel
mijn leven had gewoond."
De woning is inmiddels uitge
bouwd. Carlien: ,,Geweldig om
hier te wonen. Het plekje, het
buurtje, als je wat nodig hebt, kun
je bij de buurtbewoners terecht.
Toen we toestanden hadden met
de gezondheid van onze oudste
waren onze directe buren Piet en
Lenie goud waard, ze stonden al
tijd klaar. We hebben een buurt
vereniging die wat verder reikt
dan het eigenlijke Capelle. Met een
jaarlijkse barbecue, een receptie
met de jaarwisseling, een kegel
avond. Ze zeggen wel eens: beter
een goede buur dan een verre
vriend. Dat klopt helemaal. Het is
hier heel familiair."
Golfje
Op nummer 5 is Amanda Heijboer
(1992) de overbuurvrouw. Twee
dagen per week is ze ambtelijk se
cretaris bij de cliëntenraad van
zorggroep 's Heeren Loo. Nu heeft
ze het druk met haar Thom van
8 ZATERDAG 10 APRIL 2021 GO
JAN VAN DAMME
Piet Geluk: ,,Ik ben een poosje
met mijn moeder geëvacueerd
geweest in Soesterberg."
^11 JSt*
J fj
Carlien ten Wolde met haar
dochter Marit: ,,Het is hier heel
familiair."
Carlien ten Wolde
Amanda Heijboer met Thom en
Maartje: ,,We wilden een woning
buiten waar je toch buren hebt."
