WEER EVEN THUIS
16 ZEELAND
Het thuis van Riet Westerweele - van Weele (77) is niet meer. Het werd, met de
verhoging van de Borsselse Zeedijk tot Deltahoogte, afgebroken. Toch laat ze haar thuis
door verhalen en haar muziekleven zien. ,,Het was voor mij een wonder."
had de molen even verderop ge
kocht."
Piano
Muziek bleef altijd in het leven van
de Koudekerkse ,,Toen we een paar
jaar bij de molen woonden, kreeg ik -
na heel lang vragen - een piano. Ik
was nog altijd met muziek bezig. Met
meneer Harthoorn en mijn vader
was ik naar een solistenconcours in
de Concert- en Gehoorzaal in Mid
delburg geweest en daar had ik voor
het eerst een piano gehoord. Vanaf
dat moment dacht ik, dat wil ik ook
kunnen! We kochten er een bij
Goldschmeding in Goes. Ik bleef wel
orgel spelen, op mijn 13e werd er voor
de kerk een organist gezocht. Ieder
een vond dat 'Rietje' dat wel kon. Ik
moest nog wel pedaal leren spelen. Ik
volgde lessen bij meneer Kousema
ker in Goes. Hij gaf ook dirigeerles-
sen. Op mijn 16e heb ik zo mijn diri
gentendiploma behaald. Ik had me
decursisten die later zeer bekend zijn
geworden: Daan Manneke en Stoffel
Gunst. Pianomuziek van Beethoven,
Mozart of Schubert gaf me zoveel
meer plezier dan Bach of Buxtehude
op orgel. De piano is mijn vriend ge-
De piano is mijn vriend
geworden. Nog steeds,
tot vandaag
worden. Nog steeds, tot vandaag.
Gisteren hoorde ik Schubert op de
radio en ik heb 's avonds zijn Im
promptu erbij gepakt. Zo prachtig
geschreven. Normaal gesproken zit ik
ook op de quatremainsclub, waar we
vierhandig piano spelen. Maar dat is
dit jaar allemaal anders. Ook piano
lessen geef ik zoveel mogelijk corona-
proof."
Wonder
Het thuis van Riet Westerweele was
na Borssele jarenlang Oost-Souburg.
,,Ik woonde daar met mijn man Piet
(die onderwijzer was) en onze twee
zonen. Ik dirigeerde vele koren zoals
de Ruyterstadsingers, het ZWN
Mannenkoor en het Westkappels da
meskoor. Nu is mijn thuis alweer
bijna 14 jaar in Koudekerke waar
mijn kinderen en kleinkinderen re
gelmatig langskomen. Zij allen zijn
nu het wonder in mijn leven waar ik
met volle teugen van geniet."
n de inlaag stond het."
Riet Westerweele staat
onder aan de zeedijk van
Borssele en vertelt over
haar ouderlijk huis. ,,Het
was een paradijsje: fruitbomen, bes-
senstruiken en kippen. In een oude
boom had mijn vader een schommel
gehangen. Het was omgeven door
een binnendijk. Ik hoor nog de kik
kers, die kwaakten om het hardst als
het regende en ik veilig in bed lag",
vertelt ze. ,,Verderop stond ook een
huis, dat van de dijkgraaf. Hans War
ren heeft daar gewoond. Een statig
huis, met een prachtige vergaderka
mer en rood-witte luiken. Zonde dat
het ook afgebroken is. Het kustlicht
voor dat huis werd 's morgens uitge
zet en 's avonds aan, dat deed mijn
vader. Later hielpen ik of mijn broer
ook. Ik had drie broers en een zus.
Mijn oudste broer leeft niet meer."
elke week studeerde ik nieuwe liede
ren in. De bovenmeester nodigde me
ook uit bij het zanguurtje en daarna
volgden spelen op de zondagsschool
en de meisjesvereniging."
Watersnood
,,In de nacht van de watersnoodramp
van 1953 moest mijn vader de water
stand opnemen. Hij vertelde dat hij,
toen hij boven aan de dijk stond, één
grote zee zag. Met vertrouwen in de
dijk - hij had nooit gedacht dat ze
zouden breken - is hij naar mijn
moeder teruggegaan om de situatie
te vertellen. Toen hij weer terug-
Kustlicht
„Mijn vader hield,
naast het
kustlicht,
ook het
Amster
dam Peil
bij. Bij hoog
en laag wa
ter alleen
overdag. Bij
storm en
springtij no
teerde hij ook
's nachts de
standen. De
zeedijk was
vroeger net iets
hoger dan de
binnendijk. In
de zomer zaten we op zondag dik
wijls op de dijk. De 'Flandria,' een
passagiersschip tussen Antwerpen
en Vlissingen voer dan langs. Van ver
hoorde je al vrolijke muziek, zoals 'Ai
ai ai, Maria, Maria van Bahia,' over
het water schallen", herinnert Riet
zich. ,,Het was voor mij een wonder.
Radio en tv hadden we niet. De
enige muziek die ik kende was die
van het harmonium en de tuba van
mijn vader. Dirigent van de fanfare
was Willem Harthoorn. Hij kwam
eens per week voor alles naar Bors-
sele en gaf dan ook pianoles. Toen ik
9 was kreeg ik les. We hadden geen
piano, dus kreeg ik les op het harmo
nium. Na het kinderkoor dronk hij
bij ons koffie en at zijn boterham
men, gaf les en ging weer terug naar
het dorp, om de fanfare te dirigeren.
Hij was een ontzettend leuke leraar
voor mij en ik was zeer gemotiveerd.
Altijd oefende ik mijn lessen
vooruit. Toen onze dominee (ds.
Vrijlandt) eens op huisbezoek was
en mij hoorde spelen, moedigde hij
me aan liedjes in te studeren voor de
catechisatie. Dat vond ik prachtig en
keerde was het water, zoals hij ver
wacht had, aan het zakken. Wat hij
op dat moment niet zag, was dat het
zakte omdat de dijk verderop, bij
Coudorpe en Kruiningen, was door
gebroken. Pas de volgende dag hoor
den we van de omvang van de ramp.
Bij ons bleken happen uit de dijk te
zijn geslagen. Alle mannen van het
dorp werden opgeroepen om zand
zakken te vullen om de uithollingen
te repareren", vertelt Riet.
,,Daarna, toen de dijk verhoogd werd
tot op Deltahoogte, is Zeedijk 32 afge
broken. Wij waren toen al weg want
mijn vader, eerst molenaarsknecht,
zaterdag 3 april 2021
GO
Riet en het verdwenen huis
Liesbeth Labeur
-Riet Westerweele
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijke huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt
contact opnemen met Ab van der
Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
Riet Wester-
weele-van Weele
voor de plek aan de
Zeedijk waar haar
ouderlijk huis ooit
stond. FOTO EN REPRODUC
TIE MARCELLE DAVIDSE
