'Dat ik opnieuw vader
werd, heeft het leven
voor me geregisseerd'
R
R
Het eeuwenoude huis staat op
een prachtige plek aan een
kleine gracht in Amsterdam.
Wie bij Henny Vrienten (72)
door de donkerblauwe voor
deur gaat, doet er goed aan meteen een
blik over de rechterschouder te werpen.
Daar hangt achter een glazen wand een
gitaar. Een detail dat in een vertrek vol
instrumenten onbeduidend lijkt, maar
het is de eerste gitaar die hij ooit bezat.
'Van mijn moeder gekregen,' vertelt de
zanger en bassist wanneer we een etage
hoger neerstrijken in zijn werkkamer.
Vanuit die kamer, in een vide, is de gitaar
nog steeds zichtbaar. 'Ik was 11 jaar.
Mijn moeder wist dat ik niets liever
wilde dan een gitaar. Voor de etalage
van de instrumentenwinkel had ik al
eens een hele woensdagmiddag met
mijn neus tegen het glas gestaan. Het
is een Höfner. Hij is een jaar of tien gele
den gebruikt in de musical Petticoat,
waarvoor ik de muziek heb geschreven.
Ze konden geen goede gitaar uit de jaren
50 vinden, dus heb ik hem uitgeleend.'
'Ach, het is een instrument, gereedschap.
Een timmerman koestert zijn hamer
ook niet. Ik ben er niet heel voorzichtig
mee, toch doe ik hem nooit weg.'
'Niet direct, ik weet niet van wie ik het
heb. Zo goed was ik ook niet, hoor. Ik
weet nog hoe ik eind jaren 60 de over
stap maakte naar de basgitaar. Ik zat in
het bandje Les Cruches, de baas daar
luisterde naar mijn spel en zei: ga jij
maar bassen, want er zitten twee snaren
te veel op voor jou.'
'Nee, muziek en boeken zijn passies
die ik zelf heb ontwikkeld. Mijn ouders
waren niet erg cultureel ingesteld. Thuis
hadden we drie boeken, ik weet ook nog
welke. Absolom, Absolom! van Faulkner,
in een door Margriet uitgegeven verta
ling. Dat las mijn moeder. Mijn vader las
De postduif en zijn kenmerken. En ik
keek vaak in de eendelige encyclopedie
van Elsevier. Toch las ik als kind graag.
Ik moest daarvoor naar de bibliotheek.
Van de katholieke kerk mochten kinde
ren bepaalde boeken niet lezen, maar
wat ik wilde kreeg ik mee van
een oudere mevrouw. Zij kneep oogjes
dicht. Ik las echt alles wat daar stond.'
Vrienten zit achter zijn lange houten
werktafel, met tegenover en achter zich
boekenkasten als wanden. Duizenden
boeken staan er, voornamelijk poëzie.
'Ik heb alles gelezen.' Lachend: 'Het zal
een reactie zijn op mijn jeugd. Toen ik
een tiener was en afgeschreven boeken
kocht bij de openbare bibliotheek,
gooide mijn moeder die elk jaar weg bij
de voorjaarsschoonmaak. Ik had ze gele
zen en er kwam alleen maar stof op.'
Terwijl hij met een grijns de kamer
rondkijkt: 'Je ziet wat ervan gekomen is.
Mijn moeder is er al een jaar of zes niet
meer, maar als oud, klein Brabants
moeke liep ze hier twintig minuten met
de handen op de rug langs al die kasten.
En daarna concludeerde ze dat er niet
één boek bij stond dat ze wilde lezen.'
De onderste etages in het huis zijn het
domein van Henny Vrienten, daarboven
speelt het echte leven zich af, dat van
een gezin met twee kinderen. Als vijftiger
werd hij vader van Teun (19) en Melle
(14), halforoers van Polle (36),
Xander (34) en Meke (31), die
hij kreeg met zijn eerste vrouw.
In 2001 trouwde hij met Gala
Veldhoen, Eerste Kamerlid voor
GroenLinks, voormalig rechter
en dochter van kunstenaar Aat
Veldhoen. Zijn zoon Xander, ook
bassist, is mede dankzij zijn werk
in de band van Jett Rebel inmid
dels ook bekend. Zijn zus en (half)
broers zijn niet veel minder muzi
kaal. 'Schrijf dat maar niet op,
want dan wordt hij verwaand,
maar de jongste is de muzikaalste
van ons allemaal. Hij is links
handig, toch bespeelt hij net zo
makkelijk een gitaar voor rechts-
handigen.'
N
cr
LU
o
O
LU
cr
LU
o
X
h-
co
Wat zei u toen u hem overdroeg?
'Pas er goed op?'
Lag het voor de hand dat u als jongetje
gitaar ging spelen?
U kreeg de liefde voor muziek niet van
uw ouders mee?
14 MEZZA
