Meindert Inderwisch brengt zijn verloren gewaande liedjes
J
6
Als jongetje verliest Meindert Inderwisch zijn vader, als man wordt hij verlaten
door de liefde van zijn leven. En hoe ironisch, een compleet album waarop hij zijn
pijn daarover bezingt, raakt kwijt. Tot onlangs. Na een depressie die hem op de
rand van zelfmoord heeft gebracht, ruimt hij zijn huis op. ,,En verdomd hè, ik vind
die liedjes. Ze benamen me de adem."
Het is 1994. Meindert Inder
wisch timmert aan de weg
als dichter en schrijver.
Geestverwanten en vrienden
als Rogi Wieg en Joost Zwa
german proberen hem over
te halen naar de Randstad te
verhuizen. Dat is goed voor zijn carrière. Maar
hij blijft liever in Vlissingen wonen, waar hij is
geboren. ,,Ik hou van de stad, ik hou van de
zee." Inderwisch is ook geen onverdienstelijk
popmuzikant. Onder de naam Deep Green Sui
tes maakt hij met zijn vrouw Frederike het al
bum The bluest of sounds, vol breekbare luister
liedjes. Maar dan verstomt zijn stem. Er komt
geen nieuwe dichtbundel of roman, het blijft
bij dat ene album.
,,Ik had me op het Spaanse eiland Formentera
teruggetrokken om aan mijn vijfde boek te be
ginnen. Zeven weken had ik geboekt. Toen
ging Frederike met haar minnaar, die hier lag
met een schip, naar Wales, waar hij woonde. Ik
kwam erachter. Ik was helemaal kapot. Ik heb
de ANWB-alarmcentrale gebeld om te vragen
of ze me konden helpen met het uitstippelen
van de reis naar huis. Ik kon niet meer. De pijn
die als een elektrische zaag door mij heen ging,
vanaf dat ik wakker werd, was de oorzaak van
een medicijnverslaving. Later begreep ik dat ik
diezelfde pijn al eens moet hebben ervaren als
jongetje, nadat mijn vader overleed, maar in
mijn herinnering was dat jaar helemaal zwart."
,,Hij overleed toen ik zeven was, tijdens een
wedstrijd die hij speelde als midvoor van Zee
land Sport. Hij had mijn moeder en mij afgezet
bij mijn tante Nel in Nieuwdorp, of all places.
Het was een zondag, geen hond te bekennen
op straat, het was daar zwaar gereformeerd. Als
kind vond ik het bevreemdend. Ik was aan het
spelen in de tuin. Er kwam een auto de straat
binnen glijden. Er stapte een man uit en een
vriendin van mijn moeder. Die man zegt met
een tegen mij: 'Ja jongen, je vader is dood.' Ik
wist nog helemaal niet wat dat betekende. Ik
had weleens een dood vogeltje gezien. Ik kon er
niet goed tegen als ik een musje zag dat uit een
nestje gevallen was. Gevoelig kindje. Dus die
man zei dat en ik rende naar binnen en riep:
'Mama, mama, papa is dood.' Mijn moeder be
sefte het meteen en vanaf dat moment was zij
niet meer toegankelijk."
,,Ja, mijn moeder ging vol op in haar verdriet.
Ze sloot zich op in haar slaapkamer. Ik hoorde
af en toe haar stem vaag achter die deur, maar
ik kwam er niet bij. Ik had geen verdriet om
mijn vader, ik had verdriet om mijn moeder.
Mijn vader was zeeman, ik zag hem nooit. Maar
mijn moeder die wegviel, dat heeft mij ge
vormd. Tussen mijn zevende en mijn achtste
kreeg ik angststoornissen. Dat was een reden
om te hyperventileren, al was dat woord toen
nog niet in zwang. Op een van de dagen dat ze
kennelijk wel leefde heeft mijn moeder me
meegenomen naar een psychiater. Hij zei: 'Me
vrouw, er is niks mis met dat jongetje. Maar u
moet uit uw rouwbed komen, anders loopt het
slecht met hem af."
,,Dat komt door mijn moeder. Ze heeft me van
kleins af aan gestimuleerd om te verwoorden
wat mijn gevoelens en gedachten waren. Ik
groeide op tussen Miles Davis, Captain Beef-
heart, Beach Boys, Beatles, Tsjaikovski, Grieg,
zeg maar de romantici, en jazz, dus Billie Holi
day, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan. Ik was een
voetballertje. Ik had nooit gedacht aan muziek
maken, tot ik op mijn twaalfde met Sinterklaas
van mijn moeder een Spaans gitaartje kreeg. Ik
begon te pielen, het deed zeer aan mijn vingers,
het leek nergens op. Menig vriendje heb ik
weggepest met mijn gegalm en mijn getokkel.
i
Op mijn vijftiende vormde ik een eigen bandje.
De poëzie kwam later. Podium De Piek gaf een
blad uit met gedichten en korte verhalen. Ik las
dat en dacht: 'Laat ik het ook eens proberen.' Ik
schreef een gedicht over Nieuwdorp, waar het
zo stil was op zondag. Hoe de zon brandde op
dat dorp en hoe er nergens iemand te beken
nen was. Ik noemde dat iets als de dag na de
atoomexplosie. Het werd opgenomen in het
Piekperiodiek. Hé, besefte ik, als wat ik schrijf
gedrukt wordt in letters, wordt het ineens wer
kelijk. Op mijn 22ste debuteerde ik in NRC
Handelsblad, met het gedicht van de week. Zo
kwam ik bij Nijgh en Van Dittmar terecht, de
oorspronkelijke uitgever van mijn jeugdheld
Slauerhoff."
,,Ik had niks meer te zeggen. Het was op. In een
depressie sneuvelt als eerste de creativiteit.
Mijn behoefte om mezelf uit te drukken, was
weg. Ik bestond nauwelijks meer. Ik wachtte
alleen maar tot de pijn over ging. Ik ontmoette
Bram Bakker, de psycholoog. Hij probeerde mij
weer in het schrijversgareel te krijgen, gaf me
een schop onder mijn reet. Samen hebben we
later wel een boek over verslaving geschreven."
,,Dat kwam ook door de scheiding. Ik kon niet
met de pijn omgaan. Er kwam geen einde aan.
Ik dacht: 'Ik heb hulp nodig.' Maar ik had toen
totaal geen geloof in psychotherapeuten. 'Ik ga
mezelf wel genezen', dacht ik. Dat kan natuur
lijk helemaal niet. Ik ben een opleiding tot ge-
stalttherapeut gaan volgen. Ik werd gegrepen
door de psychologie. Het was als met het
Spaanse gitaartje voor Sinterklaas. Ik las de hele
psychologiebibliotheek stuk. Het was een
hartstocht. Ik bleek er ook goed in. Ik kan men
sen aanvoelen, ik ben goed in dialoog. Maar ik
ben zelf ook drie jaar in therapie geweest. Dat
was niet zachtzinnig. Mijn mannelijke agressie
had zich niet ontwikkeld, concludeerde de the-
ZATERDAG 27 MAART 2021 GO
'Ik ruimde mij n huis
op en verdomd hè,
ik vind die cd terug'
ERNST JAN ROZENDAAL
Wat gebeurde er?
Wat gebeurde er met je vader?
Ze liet je aan je lot over?
Je bleek daarna heel creatief.
Waarom heb je na je scheiding geen poëzie
en fictie meer gepubliceerd?
Je werd zelf ook psycholoog.
0*"'
