heb geen loopbaan op tv, ik heb een carrière
als strafpleiter. Maar ik ben verslaafd aan
actualiteiten, wilde vroeger óf journalist óf
advocaat worden. Ik heb er ontzettend veel
van geleerd. Dat ik achter de schermen meer
in zou willen brengen, dat ik meer de diepte in
wil. Nee, ik wil mezelf op geen enkele manier
vergelijken met Sven Kockelmann, maar zoals
hij interviewt...'
Oftewel: de strafpleiter is niet afgeknapt op
een tv-carrière. Sterker, er lopen gesprekken
voor een nieuw programma. Maar daar kan
ze nu nog niets over zeggen. Bij het grote
publiek is ze nu nog vooral bekend als
deskundige die aanschuift bij tal van praat
programma's waaronder VI, dat onder vuur
kwam te liggen na racistische uitspraken van
Johan Derksen. Adverteerders haakten af,
internationals waren boos, er moest een
speciale uitzending over racisme komen,
maar bijna niemand wilde aanschuiven.
Natacha Harlequin wel. Ze ging rustig en
afgewogen met Johan Derksen in gesprek,
probeerde hem te verleiden zich in te leven in
anderen. Zelf wil ze het er eigenlijk niet weer
over hebben, maar vooruit: 'Ik heb geprobeerd
de verbinding te zoeken, zoals altijd. Ik heb
met Johan gesproken, hem zonder oordeel in
de ogen gekeken.' Daarna hebben ze elkaar
nooit meer gezien.
Zelf groeide ze op zonder haar huidskleur te
voelen. Ze bracht haar jeugd door in het witte
Westland, waar haar moeder basisschoollera
res was - de enige zwarte juf in het dorp. Die
zette Natacha thuis voor een spiegel en ver
telde haar hoe mooi haar ogen waren, haar
haren ook. Zo groeide ze zelfverzekerd op,
omarmd door de gemeenschap tussen de
kassen die bekend staat als gesloten en stug.
Ze leerde van haar eigen kracht uit te gaan.
Dankzij haar vader maakte ze kennis met een
andere wereld: die van justitie. Hij werkte in
Suriname bij een bank, in Nederland bij een
verzekeraar, en hij was vrijwilliger op het poli
tiebureau. Hij liet haar met andere ogen kijken
naar de advocatenserie die ze met zijn tweeën
zagen. Toen hij haar vroeg wie aan
de kant van een verdachte stond
die iets vreselijks had gedaan, wist
Natacha Harlequin dat zij die per
soon wilde zijn. Haar ouders zijn
inmiddels overleden, maar zij
koestert wat ze haar meegaven.
Net als haar toga, een cadeau van
hen. 'Die zal ik altijd blijven dragen.'
Door haar werk als advocaat
weet zij dat veel kinderen anders
opgroeien. Neem de Haagse Schil
derswijk. Als strafpleiter kent ze
de jongens, die zich meermalen
per dag moeten identificeren.
'Terwijl de politie wéét dat ze op
nummer 15 wonen en bij de fami
lie Jansen horen' - alleen heet die
familie dus geen Jansen. Ze weet
dat donkere jongens het sneller
aan de stok krijgen met de politie,
sneller voor de rechter moeten
verschijnen, met minder mede
dogen worden behandeld. In de
rechtbank wordt ze trouwens zelf
weleens voor verdachte versleten.
En ze weet dat haar zoon wordt
aangezien voor een adoptiekind,
'uit Venezuela misschien?' als hij
met zijn blonde vader op pad is.
Dat ze op tv verschijnt komt door
de nu 11-jarige jongen, die zich
in 2017 afvroeg of er wel zwarte
mensen in Hilversum werken, een
enkele nieuwslezer daargelaten.
Natacha Harlequin pakte de tele-
38 MEZZA
