'Je zet geen kinderen
op de wereld om
er zelf zo vroeg
vandoor te gaan'
'IK VOELDE EEN KNOBBELTJE in
ik was ruim vijf maanden in verwachting van Kalle. Een ontstoken klier
tje, dacht ik, maar het bleek borstkanker. Ik was er redelijk rustig onder.
De kans op genezing was 92 procent. Dat ik bij die 8 procent zou horen
die het niet zou overleven, leek me onwerkelijk.
Toen ik 32 weken zwanger was, werd ik geopereerd. Op het echoapparaat
naast me hoorde ik het hartje van mijn baby kloppen, toen ik weer wakker
werd. Met 38 weken moest ik bevallen, zodat de bestralingen en chemo
therapie konden beginnen. Mijn situatie zag er posi
tief uit; er leken geen uitzaaiingen. Tot ik ineens iets
hards in mijn buik voelde. Onderzoeken wezen uit
dat mijn lever vol tumoren zat. Dus de 80 haal ik
niet, vroeg ik. Nee, zei de dokter. 50 dan? Nee, zei ze,
dat is ook niet waarschijnlijk.
We hoorden het op vrijdag; dat weekend zouden
we de achtste verjaardag van Wessel vieren. Maar we
hebben het meteen verteld toen we thuiskwamen,
want zulk nieuws kun je niet voor je houden. We
vertelden dat ik weer naar het ziekenhuis moest om
drankjes te krijgen. Er konden drie dingen gebeuren:
de tumor zou slinken, even groot blijven of groeien.
Twee van de drie opties waren positief. Dus toen
ik drie maanden later moest vertellen dat het nou juist die ene slechte
optie was geworden, vond ik dat heel moeilijk. Je zet geen kinderen op
de wereld om er zelf al zo vroeg vandoor te gaan. Dat idee is niet te
behappen. Laatst vroeg Hidde mij of hij volgend jaar zijn verjaardag
samen met zijn broer Wessel mag vieren. "O nee, dat moet ik niet aan
jou vragen, maar aan papa.'' Want dan ben ik er waarschijnlijk niet meer.
Op sommige momenten ben ik intens verdrietig, maar tegelijk geniet
ik nog meer van wat we met het gezin doen. Naar Euro Disney, een dagje
dierentuin, het feest voor ons 12,5-jarig huwelijk. Dat is wat ik mijn
kinderen hoop mee te geven, onder meer in de filmpjes die we hebben
gemaakt: haal het positieve eruit. Je mag verdrietig zijn, maar kijk vooral
naar alles wat mooi is. In het videoportret vertel ik hoe ik hoop dat het
straks zal gaan. Dat ze in de zomer een ijsje halen en zich zullen herin
neren dat mama altijd zo gek was op een bolletje chocola. Dan zijn ze
misschien even verdrietig, maar hopelijk gaan ze daarna naar het zwem
bad en springen ze weer gillend van plezier van de hoge duikplank.'
Nu Resi Huis in 't Veld
(44) uit Borne is uit-
behandeld voor haar
uitgezaaide borstkanker,
probeert ze nog zo lang
mogelijk te genieten met
haar man Willem en hun
kinderen Jonne (11),
Wessel (9), Hidde (7),
Robbe (5) en Kalle (4).
32 MEZZA
