meer contant
Dankbaarheid
voor ouders is
ver te zoeken
21
Waarvan akte
'Pin levert geen gezeik op en is veiliger'
Miep (89): ,,Ik kan me niet meer zo
goed bewegen. Daarom doe ik bijna
alles met pinpas. Die geef ik mee als
iemand boodschappen voor mij doet.
Als ik zelf naar de winkel ga, betaal ik
ook met de pin. Wel heb ik altijd geld
in huis en bij me als ik onderweg
ben. Kleine bedragen, onder de 5
euro, reken ik contant af. Ik denk dat
winkeliers dat prettiger vinden.''
Lennart (48): ,,In december had ik
cash nodig voor de eindejaarsfooi
voor de krantenbezorger. Voor het
eerst in maanden pinde ik 50 euro, te
veel natuurlijk. Toen moest ik iets
kopen om het kleiner te maken. Wat
een gedoe. Ik doe alles digitaal en heb
geen portemonnee meer. Thuis heb
ik een kleine voorraad los geld over
van die 50 euro. Dat is voor het zak
geld van mijn 6-jarige zoon.''
Bart (37), winkelier: ,,In de winkel
krijg ik geregeld contant geld. Een
deel daarvan gebruik ik als ik zelf
weer boodschappen doe. Winkeliers
reageren dan nooit vervelend. Uiter
aard pin ik verder regelmatig.''
Willem (55), marktkoopman en
kaasboer: ,,Sinds corona wordt 90
procent van de betalingen gepind.
Het hangt ook af van waar we staan.
In Den Haag hebben we veel klanten
die liever cash betalen. In Amsterdam
wordt 99 procent gepind. Ouderen
betalen liever met cash.
Pin is voor ons makkelijker. Het
levert geen gezeik op en het is veili
ger. Het afstorten van cash is lastiger
geworden door corona. Wat wel een
nadeel is: de kosten van pinnen zijn
hoog. Wel 200 euro per maand.
Flinke kosten voor een klein bedrijf.''
Student Saar (26): ,,Ik betaal alles
met mijn pinpas. Sinds corona heb ik
eigenlijk nooit meer cash in huis.
Daarvoor had ik altijd nog wel ergens
wat liggen. Bijvoorbeeld voor een
fooi in het café. Als er weer wat meer
kan, denk ik dat ik weer wat meer
cash zal hebben. Op de markt is con
tant geld bijvoorbeeld handig. De
meeste kramen hebben wel een pin,
maar dat is er maar één terwijl je
soms door vier mensen geholpen kan
worden. Met cash gaat het sneller.''
ls notaris je geduld verliezen en uitval
len naar een cliënt is niet chic. Meestal
lukt het me wel om mijn professionele
distantie te behouden. Behalve vorige
week.
Bij mij melden zich een vader en moeder met hun
zoon, een enig kind. De jongeman heeft zijn eerste
huis gekocht en komt samen met zijn ouders de
overdrachtsakte tekenen. Voor corona gebeurde
dat meestal in aanwezigheid van de verkopers en
soms de makelaar en hypotheekadviseur. Helaas is
zo'n volle bak er al een tijdje niet meer bij. Nu
tekenen de verkopers een machtiging, waardoor
een van mijn medewerkers namens hen kan
ondertekenen.
Als mensen hun eerste huis kopen, is dat een
belangrijk moment in hun leven. Ik probeer er
daarom altijd iets feestelijks van te maken. Zijn
ouders zijn er alvast voor in de stemming en zitten
op hun paasbest gekleed te stra
len. Ze zijn zichtbaar trots dat hun
zoon zich straks al zo jong hui
zenbezitter mag noemen. Zelf
hebben ze met hun modale
inkomens pas op latere leeftijd
een eigen huis kunnen
bemachtigen. Door zuinig te
leven kunnen ze hem nu
belastingvrij een ton van hun
spaargeld schenken. Welk
kind krijgt zo'n welkom
financieel steuntje in de
rug?
De zoon zit
er onderuit
gezakt bij,
alsof alles
hem niet
aangaat
Je zou dan ook denken:
die jongen is de koning te
rijk met zo'n steuntje in
de rug. Maar waar zijn
ouders blijdschap uitstra
len, maakt de jongeman
een uitgesproken ongeïn
teresseerde indruk. On
deruitgezakt en af en toe
terloops op zijn telefoon
kijkend, zit hij erbij of het
hem allemaal niet aangaat.
Langzaam hoopt de ergernis zich bij mij op: kan
die gast misschien een beetje dankbaarheid tonen?
Of tenminste voorwenden dat hij blij is? Mijn irri
tatie komt tot uitbarsting als ik de schenking te
berde breng en hij nog geen sjoege geeft. ,,En daar
mag jij best een beetje dankbaarder voor zijn'', zeg
ik.
Ik heb er meteen spijt van: het klinkt te luid en te
boos. Vanuit mijn ooghoeken zie ik zijn ouders
ineenkrimpen, maar de jongeman kijkt mij onbe
wogen aan. Het boeit hem duidelijk niet wat ik
ervan vind. Ik besluit het er bij te laten en beperk
me tot het zetten van de handtekeningen. Maar het
zit me niet lekker. Ik verwijt mezelf gebrek aan
professionaliteit.
De volgende ochtend hangt de vader aan de tele
foon. Nu zul je het hebben, die man is natuurlijk
hartstikke boos, denk ik. Maar nee. De vader biedt
zijn excuus aan voor het gedrag van zijn zoon. ,,Ik
geloof dat we hem te veel hebben verwend. Hij ziet
niet wat wij allemaal voor hem doen. Heel goed
dat u er wat van heeft gezegd. Misschien leert hij er
wat van.'' Ik hoop van harte. Maar ik betwijfel het.
GO WOENSDAG 24 MAART 2021
Joris ten Have (26) uit
Zuidlaren heeft een
draaiorgel waarmee hij
plaatsen in Groningen
bezoekt. „Vanwege
corona heb ik een
pinapparaat aangeschaft.
Want steeds vaker kreeg
ik te horen: 'Sorry orgel
man, maar ik heb geen
kleingeld'. Ik heb het
pinapparaat, samen met
een centenbakje, op een
stok van 1,5 meter beves
tigd. Klanten kunnen dan
kiezen.
Zelfs kinderen komen nu
naar mij toe met een
bankpasje. Op de achter
grond gebaart de vader of
moeder dan of ze 1 of 2
euro willen geven. Dat be
drag toets ik vervolgens in
op mijn telefoon en dan
kan het kind dat op het
apparaatje afrekenen.
Sinds ze bij mij kunnen
pinnen, verdien ik twee
tot drie tientjes per dag
extra. Ik ben de jongste
orgelman van Nederland
en wil dit werk nog lang
doen. Daarom wil ik graag
vernieuwen.''
Waargebeurde voorvallen uit de notarispraktijk,
opgetekend door journalist Johan Nebbeling.
A
c Vanwege beroepsgeheim zijn geen namen
vermeld. Reageren? akte@dpgmedia.nl
