7
De vernedering van
gebroken beloftes
doet na zeventig jaa
nog steeds pijn
I
pzc.nl e-mail: walcheren@pzc.nl
art 2021
i
f\
Marcel Leiwakabessy met zijn moeder Etta Leiwakabessy-Haurissa, die als 16-jarige in Nederland aankwam met het laatste transport van KNIL-militairen. foto lex de meester
De vernedering doet na zeventig
jaar nog steeds pijn bij Etta Lei-
wakabessy-Haurissa. ,,Dus ja,
als Nederland het leed erkent
dat ons door de regering is aan
gedaan, dan zou dat heel goed
zijn", zegt ze, 86 jaar oud inmid
dels maar nog altijd strijdbaar.
,,Beter laat dan nooit", vindt
haar zoon Marcel. ,,Het zou de
burgemeesters van Walcheren
sieren als zij zich hierbij aanslui
ten."
Maurits Sep
Middelburg
Vijftien burgemeesters van ge
meenten met een Molukse ge
meenschap stellen dat het het
nieuwe kabinet zou sieren als er
kend wordt dat de wijze van ont
vangst en opvang in Nederland on
waardig is geweest. Verder vinden
ze dat er vanuit het kabinet meer
geïnvesteerd moet worden in de
Molukse gemeenschap.
Een belangrijk pleidooi, reageert
Roel Latuheru van de Molukse wel-
zijnsstichting Mae Uku in Oost
Souburg. ,,Wij zijn hier nu zeventig
jaar en gaan niet meer weg. Maar er
is nog wel veel stil verdriet. Pijnlijke
herinneringen, ondanks dat we
onze draai hebben gevonden in Ne
derland."
De burgemeesters vragen geen
excuses van het kabinet, wel erken
ning. Een belangrijke nuance maar
'toch een mooi gebaar', zegt Latu
heru. ,,Ik kan me voorstellen dat de
burgemeesters van Walcheren zich
hierbij aansluiten. De tijd is ernaar.
Doen ze dat niet, dan zou dat een
extra teleurstelling zijn."
De oproep van de burgemeesters
komt op de dag dat de Molukkers
herdenken dat zeventig jaar gele
den, op 21 maart 1951, het eerste
schip met KNIL-militairen aan
kwam in Nederland.
,,Mijn ouders waren allebei zes
tien toen ze dat jaar aankwamen.
Zij kwamen niet op 21 maart met de
eerste reis van de Kota Inten, maar
met de laatste van dat schip, op 21
juni 1951", vertelt Marcel Leiwaka
bessy, lid van de Molukse wijkraad
in Middelburg. ,,Mijn vader kwam
onder een andere naam, Nanulaita,
omdat hij op de Molukken al actief
Als Nederland het
leed erkent dat ons
door de regering is
aangedaan, zou dat
heel goed zijn
- Etta Leiwakabessy-Haurissa
(86 jaar)
was voor de strijd voor een onaf
hankelijke Molukse republiek, de
RMS."
Leiwakabessy noemt niet voor
niets de RMS. ,,De pijn en het leed
van de Molukkers beginnen name
lijk niet op 21 maart 1951, maar op 25
april 1950, toen de Vrije Republiek
der Zuid-Molukken werd uitgeroe
pen. De KNIL-soldaten wilden op
de Molukken blijven. Maar ze wa
ren altijd trouw en volgden het
dienstbevel op om aan boord te
gaan. Het pijnlijke is dat Indonesië
zich niet aan de afspraken hield en
Nederland ook niet."
En daarna was de ontvangst en
behandeling in Nederland ook nog
eens onwaardig en werden beloftes
geschonden. 'Deze littekens zijn tot
op de dag van vandaag nog voelbaar
in de Molukse gemeenschap', con
stateren de burgemeesters.
Dat klopt, volgens Leiwakabessy.
,,Voor Molukkers geldt: een man
een man, een woord een woord.
Maar het vertrouwen dat mijn ou
ders zo hoog in het vaandel hebben
staan, is beschaamd. Dat gaat door
alle generaties heen. Ik ben opge
voed met de waarschuwing: 'Ne
derlanders, prima, maar ben altijd
op je hoede, zorg dat je alles zwart
op wit hebt'. Daarom is erkenning
voor het leed van de eerste en
tweede generatie ook waardevol
voor de jongste generaties. De pijn
van hun ouders en grootouders, is
ook hun pijn."
Mochten de Walcherse burge
meesters zich niet aansluiten bij de
oproep van hun collega's, dan zou
dat echt een gemiste kans zijn,
waarschuwt hij. Sterker nog: ,,Dat
zou een bevestiging zijn van een ja
renlang levende gedachte dat de
Nederlandse overheid niet hele
maal te vertrouwen is."
Onze vlag, onze vrijheid
Zijn moeder Etta wijst op de vlag
gen die huis aan huis zijn uitgesto
ken in de Waalstraat, midden in de
Molukse wijk van Middelburg.
„Uiteindelijk gaat het daarom: onze
vlag, onze vrijheid. Koningin Wil-
helmina én koningin Beatrix heb
ben gezegd dat elk volk recht heeft
op zijn vrijheid. De vernedering is
pas écht voorbij als de Republik
Maluku Selatan wordt erkend."
It
Mil
Molukkers willen erkenning
