HET GAAT
OM HET
GEVOEL
Soms staan ze daar maar: verlaten gebouwen waar de
verf van de muren bladdert. Stille getuigen van levens die
voorbijtrokken. Journalist Maarten Slagboom en dochter
Billie hebben er een zwak voor. Zij fotograferen plekken
waar alleen de tijd woont. ,,Soms voel je je heel nietig.''
Maarten loopt altijd voorop. Als een
ijsmeester test hij de ondergrond. Pas als
het veilig is, volgt dochter Billie. Honderden
gebouwen verkenden ze op deze manier.
Of misschien wel duizenden. ,,Het is
verslavend'', zegt Maarten Slagboom (50).
Hij doelt op de hobby die hij en zijn
dochter delen: gebouwen bezoeken die
vergeten zijn. Plekken ontdekken die ooit
onderdak boden aan gezinnen, geliefden
of werknemers, maar waar nu het onkruid
tussen de kieren groeit.
Het begon vier jaar geleden. Billie was
15 en verveelde zich een beetje. Vader en
journalist Maarten had gelezen dat het
Belgische Charleroi tot lelijkste stad van
Europa was gedoopt. Hij had een idee:
'Zullen we daar eens gaan kijken?' Daar
vlakbij de Franse grens werden ze allebei
een beetje opstandig. Hoezo lelijk? De
verwaarloosde fabrieksgebouwen die ze
aantroffen, waren van een ontroerende
schoonheid. Kijk eens naar die schimmel
patronen op de muren: het leken wel kunst
werken! Daarbij konden die gebouwen er
ook niets aan doen dat ze na generaties
lang trouwe dienst met zo weinig respect
werden behandeld.
,,Als je in zo'n imponerend pand staat,
voel je dat je deel uitmaakt van een groter
geheel'', zegt Maarten. „Liefst gaan we
op zoek naar intieme plekken. Onder het
behang in de slaapkamer van een flat zie
je een ouder behang uit de jaren 90 tevoor
schijn komen, daaronder prijkt weer een
typisch jaren 50-patroon. Dan voel je je
heel nietig, je realiseert je dat je hier maar
een tijdje bent.''
Dochter Billie, student geschiedenis, doet
meestal het recherchewerk. Op basis van
online foto's en Google Earth speurt zij
naar ingestorte daken en andere verborgen
aanwijzingen, veelal in Oost-Europa. Zodra
ze een vermoeden heeft van een geschikte
locatie, stapt ze met Maarten in de auto.
Dan begint de jacht. Vader en dochter
- altijd keurig gekleed, ze zouden op weg
kunnen zijn naar een familiebezoek -
besluipen een gebouw alsof het een prooi
is. Ze klauteren over muren, glippen door
een kapot raam, trekken elkaar omhoog.
Billie: ,,Maar we zijn altijd voorzichtig.''
De ultieme beloning is een ruimte die ze
de 'zone' noemen. Vaak zitten er gaten in
het dak, vallen regendruppels naar binnen,
fladdert een verstoorde duif weg of speelt
de wind met een golfplaat. Eenmaal in
de zone neemt de verbeelding het over.
Binnen deze vochtige muren werden
ooit intieme avonden beleefd en ruzies
uitgevochten.
Maarten benadrukt dat de verlaten ge
bouwen, stille getuigen van zoveel levens
die ooit waren, hen niet treurig stemmen.
Integendeel. ,,Het leven gaat door. Je ziet
het oprukkend groen. Deze gebouwen zijn
monumenten van de continuïteit.''
De foto's van Maarten en
Billie Slagboom zijn in het
boek niet voorzien van een
beschrijving. Locatie en
functie van een gebouw
blijven onvermeld. ,,Dat
doen we heel bewust.
Het gaat ons niet om de
specifieke geschiedenis
van een bepaald pand. We
hopen het gevoel dat we
ervaren op zo'n plek over
te brengen op anderen. Dat
kijkers wat ze zien op zich
zelf betrekken en op hun
eigen leven reflecteren.''
LELIJK?
MOOI NIET!
TEKST ANNEMARIE HAVERKAMP
De mooiste foto's werden
gebundeld in Hier woont
alleen de tijd, dat verschijnt
bij uitgeverij Kyosei (€37,50).
ZATERDAG 20 MAART 2021 17
