c*
'Dit had fout kunnen aflopen'
'Niemand deed iets'
'Hij greep me vast en begon me te betasten'
Hoe veilig voelt het hier op straat? Drie Zeeuwse vrouwen vertellen
De vrouw is een prooi en de straat is het jachtterrein. Dat is de
gedachte achter de hashtag #ReclaimTheStreets, die sociale media
domineert sinds bekend werd dat uitgerekend een politieagent de 33-
jarige Sarah Everard uit Londen verkrachtte en vermoordde toen ze in
de vroege avond naar huis liep. Maar Londen is een wereldstad.
Zeeland is toch een heel ander verhaal. Of niet? Drie Zeeuwse
vrouwen vertellen over hun straatgevoel.
Lidewij Hiemstra houdt wel van een feestje. De 39-
jarige Vlissingse is vaak en veel alleen over straat ge
gaan, ook 's nachts of in de vroege morgen. ,,Het zit
altijd wel ergens in mijn achterhoofd. Je zorgt dat je
iets bij je hebt dat als wapen kan dienen. Je let op je
kleding, iets ingetogener dan je
zelf zou willen. Of in ieder geval
een lange jas eroverheen, iets
donkers, zodat je 's avonds niet
opvalt. Een pet op. Je laat mensen
weten waar je bent. Hoeveel ver
halen ik al niet gehoord heb van
vriendinnen... Zelf heb ik altijd
geluk gehad, weet ik nu. Een jaar
geleden was er een incident dat
me de ogen geopend heeft. Ik
maakte een wandeling in de
buurt van Koudekerke toen ik
merkte dat ik gevolgd werd. Een
man, op een afstandje, met een
zaklamp in zijn hand, die hij aan
en uit deed. Toen ik omkeek, floot
hij naar me, zoals je naar een hond fluit. Ik ver
snelde mijn pas en pakte mijn telefoon om mijn
vriend te bellen. Hij is direct gekomen. Achteraf
kwam de schrik. Je realiseert je: dit was eng, dit had
fout kunnen aflopen."
Toen ik
omkeek,
floot hij
naar me,
zoals je
naar een
hond fluit
,,Ken je dat trucje,
waarbij je je sleutels
tussen je vingers hebt
zodat je een soort
boksbeugel krijgt?",
vraagt Manon Koop
man (24) uit Vlissin-
gen. Hand in je jaszak,
vingers om de sleutel
bos geklemd. Het is
één van de manieren
waarop ze zich voor
bereidt op eventuele
onaangenaamheden,
als ze 's avonds over
straat gaat. ,,Toen ik
nog rookte, stak ik er
een op als ik in het
donker op straat liep.
Niet om op te roken,
maar om in iemand
zijn gezicht te duwen,
als dat nodig was. Bi
zar eigenlijk, dat het
zo normaal voor mij is
om dat te doen. Nee,
ik voel me niet veilig.
Als er iemand achter
me loopt, steek ik de
straat over. Ik laat het
weten als ik veilig
thuis ben aangeko
men. Als ik door een
park moet, of door
een donker straatje,
doe ik dat bellend, zo
dat de persoon aan de
andere kant het weet
als er iets gebeurt."
Hoe denkbeeldig is
die angst? ,,Nou, het
gebeurt best vaak dat
je wordt achtervolgd
of nageroepen. Het
zijn allemaal van die
kleine dingen. Er ge-
Als ik door
een park
moet, of
door een
donker
straatje, doe
ik dat
bellend
beurt niet écht iets.
Een groep jongens die
je de weg verspert, zo
dat je er niet langs
kan. Vlak voor de
avondklok inging liep
ik van een vriendin
naar huis, drie minu
ten lopen. Het was
een uur of twaalf 's
nachts. Er stond een
groepje op straat. Een
jongen zei: 'Mevrouw,
er valt iets uit uw tas'.
Direct daarna: 'Ik wil
met je naar bed'. Ik
liep snel weg en zei
dat hij me met rust
moest laten, maar hij
bleef doorgaan en liep
nog een stuk achter
me aan. Ik riep harder,
het hielp niet. Nie
mand deed iets. Ge
lukkig was ik vlak bij
mijn huis. Binnen heb
ik direct de knip op de
deur gedaan. Ik dacht
nog: zou hij nu weten
waar ik woon? Heel
bedreigend."
Op Internationale Vrouwendag
moest de Souburgse Ilja Berend
sen (25) terugdenken aan wat er
een jaar geleden gebeurde. Het is
vier uur in de ochtend en Ilja
heeft er een nachtje stappen op
zitten. Ze rijdt met een flinke vaart
over de Nieuwe Vlissingseweg
richting Middelburg, Justin Bieber
op de koptelefoon, als ze een
harde douw tegen haar fiets voelt.
,,Ik verloor mijn evenwicht en viel.
Keihard. Nog voor ik opgekrabbeld
was, stond die man er. Hij vroeg
hoe het ging. Zonder overgang
greep hij me vast en begon me te
betasten. Ik bevroor. Stond vastge
nageld aan de grond. Tot ik ergens
de kracht vandaan haalde om hem
van me af te duwen, heel hard. Ik
greep mijn fiets en reed als een
idioot weg. Ik weet nog dat de fiets
heel zwaar trapte, het was toch al
een beetje een wrak en bij de val
Je neemt het jezelf
bijna kwalijk, dat zo'n
man je aanvalt
was er van alles verbogen, maar ik
blééf trappen. Via brandgangetjes,
zigzaggend, steeds maar achter
omkijkend, doodsbang reed ik ver
der. Toen ik eindelijk wat langza
mer durfde te gaan, wilde ik mijn
telefoon pakken om 112 te bellen,
maar ik kon hem niet meer vin
den. Waarschijnlijk heeft die man
hem gestolen."
,,Ik ben veranderd. Mijn gevoel
van veiligheid is weg. Ik dacht al
tijd: Nederland, daar kun je als
vrouw best alleen rondlopen. De
eerste tijd droeg ik alleen wijde
kleding, waar je mijn lichaamsvor-
men niet in zag. Want je gaat toch
denken: was er iets aan mijn uiter
lijk dat het uitlokte? Terwijl ik
weet dat het niet zo is. Ik kleed
mezelf eerder stoer dan super
vrouwelijk. Je neemt het jezelf
bijna kwalijk, dat zo'n man je aan
valt. Na acht maanden therapie
ben ik nu weer zover dat ik me
weer 'normaal' durf te kleden. Hoe
ik me over dit alles voel? Boos, heel
boos. Dat dit altijd nog gebeurt in
Nederland. Dat er mannen zijn die
denken: 'Vanavond ga ik eens lek
ker los op een vrouwtje.' Onbe
grijpelijk."
1%
I dinsdag 16 maart 2021
I pzc.nl e-mail: walcheren@pzc.nl
Altijd bedacht
op GEVAAR
Ondine van der Vleuten ZEELAND 2, commentaar
- Lidewij
Hiemstra
Lidewij Hiemstra: „Altijd iets bij je wat als wapen kan dienen."
Manon Koopman: ,,Als er iemand achter me loopt, steek ik de
straat over." foto jelle bathhoorn
- Manon Koopman
Ilja Berendsen werd van de
fiets getrokken en aangerand.
,,Ik dacht altijd: Nederland, daar
kun je als vrouw best alleen
rondlopen.''
- Ilja Berendsen
