'Dutjes gaan in
de ban, want
slapen doen we
in bed'
randvoorwaarden in huis: lampen niet te
fel, slaapkamerramen open, wegwezen
bij die koelkast en oppassen met gezellige
mensen, honden en dekentjes op de bank.
Dutjes gaan in de ban, want slapen doen
we in bed. En over de slaapkamer: die is
alleen om te slapen en te vrijen, volgens
alle deskundigen. Check. Ik permitteer me
de vrijheid daar 'lezen' aan toe te voegen,
maar dan wel uit een papieren boek. Met
structuur, discipline en regelmaat - niet
direct mijn kerncompetenties - probeer ik
langzaam vrede te sluiten. Wijn en kaas
plank worden teruggeschroefd en m'n
smartwatch herinnert me met een lief
tingeltje aan mijn bedtijd.
De eerste twee weken zijn beroerd. Ik
stap nerveus in bed, bang niet te kunnen
slapen. Het pillendoosje, dat verleidelijk
naar me ligt te knipogen, weet ik redelijk
goed te negeren. Slechts een aantal nachten
neem ik een gehalveerd pilletje. De fysieke
ontwenningsverschijnselen blijven uit,
maar mentaal vind ik het pittig. Het is dui
delijk dat ik het vertrouwen in mezelf moet
herstellen: ik kan heus weer leren slapen.
En mocht het minder goed lukken, dan is
dat helemaal niet erg, kalmeer ik mezelf.
Zolang je je overdag goed voelt, schijnt er
niets aan de hand te zijn. Langzaam maar
zeker wordt mijn slaap beter. Vaak val ik
na een nachtelijk plasje zowaar weer in
slaap om daarna rond 7 uur weer wakker te
worden. Juichend en zo trots als een pauw.
Ik begin mijn lichaam als ingenieuze
fabriek weer een beetje te snappen. En
als bonus zijn ook mijn dromen weer
teruggekeerd. Voor de juiste inspanning,
ontspanning en hormoonmix moet ik
mijn dashboard goed in de gaten houden.
En geduldig blijven. Een lichaam dat moet
wennen aan nieuwe gewoonten, kan geen
haast hebben.
ZATERDAG 13 MAART 2021 19
