Betonblokken op de grens
4
Rachel van den Broeke, Niels Zoutewelle en Danny Baan organi
seerden met behulp van een hoogwerker speeddates tussen bewo
ners van verzorgingshuis Sint Willibrord in Middelburg en hun fami
lie. FOTO ERNST JAN ROZENDAAL
Door het raam is, onder het zon
nescherm door, nog net de A58 te
zien. Een glimp van de buitenwe
reld, die hier zo ver weg lijkt."
Uit de verhalen van de patiënten
die de ziekte ternauwernood over
leven, blijkt hoe heftig die kan
zijn. Zoals Elma Kot uit Tholen,
die vertelt dat ze drie weken uit
haar leven mist. In die tijd lag ze in
coma op de intensive care in Goes.
,,Toen ik wakker werd, dacht ik:
waar ben ik?" Haar man krijgt ook
corona en moet twee weken in
quarantaine. ,,Die heeft het heel
zwaar gehad. Hij dacht dat hij af
scheid van me moest nemen, maar
kon niet naar me toe." De Thoolse
wacht een zware revalidatie. Na
zeven maanden is ze er wel een
heel eind bovenop. ,,Ik probeer
elke middag te rusten. Echt her
stellen, dat duurt zeker een jaar."
Ook in de verpleeghuizen is de
situatie ernstig. Ze worden bijna
compleet afgesloten van de bui
tenwereld, waarmee aanvankelijk
ook de drama's die zich binnen de
muren afspelen, voor een groot
deel verborgen blijven. Ook in
Zeeland sterven tientallen ver
pleeghuisbewoners, terwijl be-
zoek niet of nauwelijks mogelijk
is.
Familieleden proberen op aller
lei manieren toch in contact te ko
men met de bewoners. Daar is
soms wel creativiteit voor nodig.
Een hoogwerker inhuren bijvoor
beeld, om daarmee richting opa of
oma te zweven. Het levert emotio
nele taferelen op. Zo kunnen Fré-
dérique Provoost en moeder Ella
samen hun vader en echtgenoot in
het Middelburgse Sint Willibrord
na weken weer even van dichtbij
zien en in het echt spreken. ,,Elke
dag sta ik in de brandgang naar
hem te roepen en te zwaaien. De
ene keer hoort hij me, de andere
keer niet", vertelt Frédérique.
,,Maar dit is anders, fantastisch dat
dit nu kan."
Een wel erg apart verhaal is de
sluiting van de grens tussen Ne
derland en België. Die raakt
Zeeuws-Vlaanderen zwaar. Onze
zuiderburen pakken het rigoureus
aan en werpen letterlijk grens-
blokkades op: hopen zand, contai
ners, hekken, betonblokken en
zelfs afgedankte platte karren wor
den midden op de weg gezet, ge
legd en gegooid. Opa's en oma's
Elma Kot is zeven maanden na haar opname op de ic weer aardig op
de oude.
Een emotioneel weerzien gescheiden door glas tussen de broers Ed (links) en Wim Geertse in zorgcen
trum Buitenrust in Middelburg. foto lex de meester
zien maandenlang hun kinderen
en kleinkinderen niet, omdat de
grens ergens tussen hun wonin
gen door loopt. De gekke situatie
duurt bijna drie maanden. Het le
vert bizarre taferelen op. Zoals in
de weg terug. Maar ze is nog niet
Grensbakker
Frans Otto
ziekenhuizen en verpleeghuizen
worden overspoeld met traktaties
en spullen. Soms met toe
ters en bellen, zoals de
hulpdiensten als
brandweer en politie
bij de ziekenhuizen
een steunactie hou
den. Maar nog vaker op
kleine schaal: scholen
maken tekeningen,
omwonenden lopen
binnen met appeltaart.
Koewacht, waar de grens dwars
door het dorp loopt. Bakker Frank
Otto, die net aan de Vlaamse
kant zit, krijgt landelijke
bekendheid vanwege
zijn werkwijze: hij zet
de bestellingen van Ne
derlandse klanten op de
grens neer, die het tasje
daar dan kunnen oppak
ken. De bakker snapt
niet veel van de maatre
gelen. ,,We hebben er ja
ren aan gewerkt om het
één geheel te maken, en nu wordt
het in tweeën gesplitst."
De grenssluiting raakt stadjes
als Hulst en Sluis enorm. Vooral
Sluis heeft de twijfelachtige eer
om in allerlei nationale lijstjes bo
venaan op te duiken: bijna nergens
anders wordt zoveel omzetverlies
geleden, nergens anders vragen
zoveel ondernemers steun bij de
overheid.
Tussen alle ellende door zijn ook
lichtpuntjes te noteren. De saam
horigheid in de samenleving is in
die eerste maanden groot. Met
name zorgpersoneel krijgt van alle
kanten lof toegezwaaid. Het blijft
niet bij woorden en applaus alleen:
Voorjaar:
versoepelingen
zorgen voornoop
Op dat moment gaat het wel al een
stuk slechter met het virus, en dus
veel beter met de Zeeuwse samen
leving. De eerste versoepelingen
leveren al meteen verhalen van
hoop op. Zoals de voorzichtige
opening van de verpleeghuizen,
begin mei.
Wim Geertse is één van de
mensen die na twee maanden zijn
broer weer mag zien. In een 'klets-
plek' achter een glazen scherm in
het Middelburgse zorgcentrum
Buitenrust. ,,Aan beide kanten van
een glazen wand staat een doosje
ZATERDAG 13 MAART 2021 GO
VERVOLG VAN PAGINA 3
