EENS EEN ZEEUW...
9
Ze heet Van Kessel en woont in het Limburgse plaatsje Kessel. Oorspronkelijk komt Dorinda van
Kessel-Kroon (43) uit Terneuzen, een plek waaraan ze dierbare herinneringen heeft, maar ook verdrietige.
,,Het doet soms pijn om herinnerd te worden aan het verleden."
,,Zeker, zowel in mijn werksituatie
als privé krijg ik er opmerkingen
over. Oudere mensen herkennen
de naam en stellen direct de vraag
of ik bepaalde mensen ken die uit
Kessel komen. Ons kent ons. Op
die manier leer ik nog meer van de
historie. Daarom ben ik ook lid
van de Facebookgroep Herinne
ringen aan Kessel..., zodat ik me
kan blijven verdiepen in hetgeen
hier vroeger was en wat er van
daag de dag speelt."
,,Door het volgen van de liefde.
Vanaf 1999 heb ik gedurende vier
jaar een langeafstandsrelatie ge
had, ieder weekend waren we bij
elkaar. Mijn man, toen nog vriend,
was meer in Terneuzen dan ik bij
hem. Hij had een auto en ik geen
rijbewijs. Als ik naar Limburg
ging, deed ik dat met het openbaar
vervoer. Ritjes Terneuzen-Kessel
kostten me ongeveer acht uur aan
reistijd, maar het was het allemaal
waard. In 2003 heb ik mijn rijbe
wijs gehaald, en werd het reizen
gemakkelijker. Twee jaar later ben
ik naar Kessel verhuisd."
,,Ik werk in een zorginstelling voor
oudere mensen in de functie ver
zorgende IG (individuele gezond
heidszorg, red.). Momenteel is het,
mede door corona, een druk be
roep. Cliënten zien vanwege de
maatregelen minder familie, dus
wordt er van zorgverleners meer
verlangd. We moeten proberen
cliënten een goed gevoel te blijven
geven. Extra aandacht door middel
van een praatje en we kijken altijd
of we kleine wensen kunnen reali
seren. In de carnavalsperiode is
heel Limburg normaal rood-geel-
groen versierd en barst de gekte
los. Een schril contrast met dit
jaar, want er was weinig tot niets
te doen. Juist dan is het een uitda
ging om cliënten toch te vermaken
door te kijken wat er mogelijk is.
Een versiering op je kleding, car
navalsmuziek opzetten die door
de gangen schalt. We hadden zelfs
een eigen carnavalsprins in het
huis."
,,De vraag die ik het meeste krijg is
Mis je de zee dan niet?". Ik geef
eerlijk toe dat ik die heel erg mis.
Als ik in Zeeland ben, wil ik eerst
de zee zien en ook vlak voordat ik
weer naar Kessel ga. Hoe woester
de zee, hoe rustiger ik word. Ik kan
uren aan het water zitten, met en
kel de stilte om me heen. Natuur
lijk hebben ze hier in Limburg
mooie natuurgebieden en je kunt
heerlijk wandelen langs de Maas
of in het bos. Maar een stilstaand
bos is toch wel iets anders dan een
bewegelijke zee."
,,Dan denk ik vooral aan mijn ou
ders. Mijn vader is een echte Ter-
neuzenaar, hij was internationaal
vrachtwagenchauffeur. Mijn moe
der was een Amsterdamse en om
dat mijn vader vaak op pad was,
waren mijn moeder en ik veel sa
men. Op een gegeven moment
merkte ik dat ze veel 'simpele' din
gen vergat. Ze wist bijvoorbeeld
niet meer hoe ze koffie moest zet
ten of welke boodschappen ge
haald moesten worden. Op 58-ja-
rige leeftijd kreeg ze de diagnose
FTD (frontotemporale dementie),
dat was het begin van een moei
lijke periode. Ik stond op het punt
om te gaan samenwonen in Kessel,
maar ik kon het niet over mijn hart
verkrijgen mijn moeder achter te
laten. Mijn broer was al het huis
uit. Totdat mijn vader met pensi-
oen ging, heb ik de zorg voor mijn
moeder op me genomen. Uitein
delijk heeft mijn moeder van 2006
tot 2016 in een verpleeghuis ge
woond en heeft ze alle zorg, liefde
en steun gehad van ons en van het
verplegend personeel."
,,Van 2005 tot 2016 ging ik ieder
weekend naar Terneuzen. In die
tijd was ik veel te vinden bij mijn
moeder in het verpleeghuis. Ik
probeerde er voor haar te zijn, ook
al viel de herkenning op een gege
ven moment weg. Zij was ineens
het kind en ik de moeder. Een
vreemde gewaarwording, waar ik
veel verdriet van had. Na het over
lijden van mijn moeder, ben ik een
tijdje minder in Terneuzen ge-
Als ik in Zeeland kom,
wil ik eerst de zee
zien. Hoe woester het
water, hoe rustiger ik
word
weest. Oudjaarsavond 2018 viel er
wederom een bom op ons leven.
We kregen die avond te horen dat
mijn broer was opgenomen in het
UZ Gent. Het bleek dat hij acute
myeloïde leukemie (AML) had en
2019 werd één van de meest hef
tige jaren ooit. In dat jaar zijn we
elk vrij moment bij hem geweest
om hem te ondersteunen. In mei
heb ik nog een stamceldonatie-
traject ondergaan in de hoop dat
de AML bestreden kon worden.
Juli 2019 kregen we te horen dat er
geen behandeling meer mogelijk
was. Op dat moment vroeg mijn
broer of ik bij hem wilde blijven
tot het einde. Ik heb zorgverlof op
genomen om hem bij te staan in
zijn laatste levensfase."
,,Dit was een hele dierbare tijd.
In het bijzijn van zijn twee kinde
ren en allen die hij liefhad is hij op
44-jarige leeftijd overleden. Ik
kom sindsdien veel minder in Ter-
neuzen, het doet soms pijn om
herinnerd te worden aan het ver
leden. Het leven gaat inderdaad
door, maar het gemis is zeer groot.
In overleg met mijn vader en neef
jes heb ik de urn van mijn moeder
en broer naar Limburg gehaald. Ze
zijn bij elkaar in het columbarium
in Kessel, waar ik zeer vaak even
naartoe ga."
donderdag 11 maart 2021
'Een stilstaand bos is toch iets
anders dan 'n bewegelijke zee'
Dorinda van Kessel: ,,Van 2005 tot 2016 ging ik ieder weekend naar Terneuzen, vooral naar mijn moe
der in het verpleeghuis." foto privécollectie
Hans Puik
Spreken mensen je erop aan dat
je naam en woonplaats overeen
komen?
Hoe komt een Zeeuw in Kessel?
Wat voor werk doe je?
Hoe reageren mensen als je
zegt dat je uit Zeeland komt?
Welke herinneringen heb je aan
je jaren in Terneuzen?
Hoe vaak ben je nog in Zeeland
te vinden?
- Dorinda van Kessel-Kroon
