'Ze verdient wel een
keer een pluim'
7
CORA HOOGSTRATE HOSPICEVRI JWILLIGSTER
Afscheid nemen,
altijd weer. Voor
mensen zorgen, laat
staan in de palliatieve
zorg, 'dat past niet in
mijn straatje', dacht
Cora Hoogstrate
(62) uit Zierikzee.
Ze had het mis.
Vijftien jaar geleden
werd ze vrijwilligster
bij het hospice
Kaaskenshuis en ze
is nog niet van plan
ermee te stoppen.
De Gouwe
van
Schouwen
k zeg altijd: toeval
bestaat niet. Ik kom
niet uit de zorg,
maar op een gege
ven moment kwam
het hospice drie
keer in een week op
mijn pad. Toen Laura van der
Voorde, een van de voortrekkers
van het hospice tegen mij zei,
'Cora, dat zou echt iets voor jou
zijn', vroeg ik: 'Voor mij?'. 'Dat
denk ik echt', zei ze. Ik dacht: ik
moet hier iets mee doen, het
komt steeds bij me terug. Toen
ben ik naar het hospice gegaan
en heb gezegd: 'Ik heb geen idee
of het iets voor mij is. Ik kom
niet uit de zorg en misschien
ben ik te emotioneel of kan ik
het niet.' Maar nu weet ik: ik kan
het wel. Laura heeft helemaal
gelijk gehad."
Roeping
Hoogstrate was toen eind 40. ,,Ik
dacht: ik heb mijn roeping ge
mist. Het is nog niet eens zo de
verzorging, want dat doen we
niet echt. We helpen de verple
ging en verder ondersteunen
we. Het is het aanvoelen van de
mensen. Aanvoelen wat ze op
dat moment nodig hebben. Het
is leuk om erachter te komen
hoe mensen zijn en daarin mee
te gaan. Soms heb je een be
paalde klik met iemand. Of je
bent er precies op het moment
dat iemand je nodig hebt."
De bewoners lekker verwen
nen, dat is wat de vrijwilligers
van het hospice proberen te
doen. Zodat ze een zo'n mens
waardig mogelijk leven hebben
tot het einde. ,,Het is triest om
te zien als mensen steeds zieker
worden en weinig meer kun
nen. Maar het mooiste is toch
proberen mensen in hun
waarde te laten."
Altijd komt het afscheid. ,,Nu
met corona is dat heel lastig.
Normaal gesproken dragen we
Het klinkt misschien
raar, maar er wordt
heel wat afgelachen
in het hospice
in overleg met de familie de
overledene naar buiten en staan
we samen stil bij de periode in
het hospice. Soms draagt ie
mand een gedicht voor. En sa
men blijven we altijd met zijn
allen staan kijken tot de lijkauto
weg is. Dan neem je écht af
scheid. Maar dat kan nu niet,
want we kunnen niet niet met
zijn allen in de gang staan. Dat
vind ik echt stom aan corona."
Niet altijd makkelijk
Je moet daarna weer door, weet
Cora, maar dat is niet altijd
makkelijk. ,,Laatst stierven er
achter elkaar vier mensen die ik
goed kende. Dat was een pittige
periode." Toch voelt Cora steeds
de noodzaak om te blijven hel
pen. ,,Je wil er toch weer zijn
voor de mensen. En het is niet
alleen droevig hé. Het klinkt
misschien raar, maar er wordt
heel wat afgelachen in het hos
pice."
al vanaf het begin is en heel
veel doet. Zo is ze ook
roosteraar, zit ze in
de vrijwilligers-
raad en ze
brengt bloe
men bij de
mensen. Ze
is een ge-
passio-
neerd vrij
williger en
een kleurrijk
persoon. Ze is
ook heel betrok
ken en verdient wel
een keer een pluim."
,,We wer
ken hier
met zeven
tig vrijwil
ligers dus
het is lastig
eentje uit te
pikken. Ik dacht
aan Cora, omdat ze hier
dinsdag 2 maart 2021
het afscheid
In de wekelijkse rubriek, De
Gouwe van Schouwen, vertelt ie
mand wie een beetje extra aan
dacht verdient en waarom. In
deze aflevering: Cora Hoogstrate.
Valeska Nastaly
Zierikzee
- Cora Hoogstrate,
vrijwilligster hospice
Hospicevrijwilligster van het
eerste uur Cora Hoogstrate:
,,Het is leuk om erachter te
komen hoe mensen zijn en
daarin mee te gaan. Soms ben
je alleen maar koffiejuf, ook
prima." fotos sandra schimmelpennink
Kent u ook iemand die wat extra
aandacht verdient? Mail naar
schouwen-duiveland@pzc.nl,
onder vermelding van 'Gouwe
van Schouwen'
'I
Anita Joziasse is coördina
tor van het Kaaskens
huis en zij tipte
Cora: 'Ze ver
dient wel eer
keer een
pluim'
