het essay denk ik dan: dit is oud! Sleets! Het
moet opnieuw!''
,,Ja joh! Toen ik begon was ik hier (wijst in
de lucht)... en hier heb ik een paal geslagen
en inmiddels heb ik er ook allerlei gesprek
ken over gevoerd en denk ik: dat en dat en
dat moet anders.''
In haar essay (Roxane: 'Je moet trouwens
essay zeggen hè, ik zeg altijd éssay, met de
klemtoon op de e, maar dan kijken mensen
zo van: wat ben jij een boerenlul met je
éssay') kiest ze niet voor een makkelijk te
verhapstukken onderwerp. Aan de hand
van de lotgevallen van een Canadese VN-
generaal ten tijde van de genocide op
Tutsi's in Rwanda in 1994, werpt ze de
vraag op of en hoe een individu op zijn
eigen morele kompas kan blijven varen,
ook als het zich daarmee buiten de veilig
heid van de groep plaatst.
Tamelijk heftig onderwerp, niet?
Roxane, met een lachje: „Heftig? Valt wel
mee.''
Hanna: ,,Ik vind het heel tof.''
Roxane: ,,Met dit thema ben ik al tijden
bezig. Voor het essay wilde ik als rode
draad de vraag: op welk moment dragen
mensen hun geweten over aan een autori
teit, de gemeenschap, ofde kerk. De groeps
norm wordt jouw norm. Dat onderwerp
heb ik altijd bestudeerd, ook als jurist.
Ik deed veel onderzoek naar fraude door
grote bedrijven, en het viel me op dat veel
mensen daar vaak van wisten, maar dat
iedereen zijn mond hield. Waarom? Het
is een theoretisch onderwerp, en ik was
bang dat mensen gaap, gaap, gaap zouden
doen.
Omdat je voortschrijdend inzicht hebt?
ZATERDAG 27 FEBRUARI 2021 11
