1 jaar corona
r. in Nederland
Kees Onvlee (32) uit Bathmen (Overijssel)
verloor in één week tijd zijn moeder Fenneke
(62) en vader Peter (68) aan corona.
Ik droom regelmatig dat ze er
gewoon nog zijn. Dagelijks
denk ik aan ze. Het ergste is de
snelheid waarmee alles ging'
16
PHAEDRA WERKHOVEN
et was een verschrikke
lijk jaar. Mijn broertje en
ik zijn geen kleine kin
deren, we hebben alle
bei een eigen huis en
onze ouders hoefden
niet meer voor ons te
zorgen, maar ik mis ze
enorm. Ik wil zo graag
nog dingen met ze
delen. Ons dochtertje is
inmiddels bijna 2 jaar en loopt. Mijn moeder
was zo gek op haar. Ze paste één keer in de
week op. Advies vragen aan mijn vader, dat
niet meer kan, dat is zo moeilijk.
Pas de laatste maanden begin ik het echte
verdriet te voelen. We woonden allemaal op
twee minuten afstand van elkaar. Mijn broer
tje twee minuten naar links van mijn ouders
huis en ik twee minuten naar rechts. We
liepen niet de deur bij elkaar plat, maar we
zagen elkaar wel elke week.
Mijn ouders werden in maart ongeveer
tegelijk ziek. In het dorp had een aantal men
sen al corona en mijn moeder werkte als vrij
williger in het verzorgingshuis waar het
rondging.
Ze werd steeds zieker, dus mijn broertje
ging met haar naar de huisarts. Daar zeiden
ze dat ze meteen naar het ziekenhuis moest,
in Deventer. Ze werd met een ambulance op
gehaald en werd met sirenes weggereden. De
volgende dag belde het ziekenhuis of we wil
den komen voor de uitslag van de bloedtes
ten. Daar schrokken we wel van, wat kon er
aan de hand zijn dan? Eenmaal daar hoorden
we het: ze bleek acute leukemie te hebben.
Een coronatest-uitslag was er nog niet
eens. Maar mijn moeder moest met spoed
naar het UMCG in Groningen, omdat ze daar
meer aan de leukemie konden doen. Het rare
was dat mijn moeder nooit echt ergens last
van had, behalve dan dat ze zich wat moe
voelde. Mijn broertje en ik reden meteen naar
Groningen. Haar toestand was behoorlijk
kritiek.
Toen we daar na twee uur aankwamen,
mochten we niet bij haar vanwege de corona-
regels. We konden nog wel whatsappen met
mijn moeder en even bellen. Na uren wach
ten hoorden we van de arts dat het heel slecht
ging, ze bleek ook corona te hebben, er was
een kans dat ze de nacht niet zou halen. Als
ze zou komen te overlijden mochten we wel
bij haar, maar tot die tijd dus niet.
We boekten een hotel en bleven daar sla
pen, al deden we geen oog dicht. Mijn vader
werd thuis in Bathmen ook steeds beroerder,
mijn vrouw ging bij hem kijken. Ze ver
trouwde het niet en belde de huisartsenpost,
die wilde dat mijn vader langskwam in het
ziekenhuis. Bij mijn vader hadden we het
gevoel dat we er op tijd bij waren, al moest
ook hij worden opgenomen. Hij was vreselijk
benauwd en aan het hoesten.
Wij zijn die volgende dag, na overleg met
onze moeder op donderdag vanuit Gronin
gen naar huis gereden. De hele stad zat op
slot, er was niks open. We mochten opnieuw
niet bij haar komen. Ze was heel erg ver
zwakt.
Vrijdags was ik naar mijn vader in het zie
kenhuis in Deventer toen het UMCG belde
dat er een verslechtering bij mijn moeder
was. Ik zat aan het bed bij mijn vader om
hem dat te vertellen. Maar hij wist het al,
want ze belden wel met elkaar. Dat was heel
moeilijk. Hij was verdrietig, maar ook heel
vermoeid. Het UMCG belde opnieuw dat we
toch echt snel moesten komen. Mijn vader en
ZATERDAG 27 FEBRUARI 2021 GO
'Mijn ouders
namen in
een videocall
afscheid
van elkaar'
