JEAN-LUC MURK (45)
13
'Twee weken
later besefte ik
pas dat het goed
mis was. Ik dacht
o nee, het gaat
helemaal los'
de luchtvaartmaatschappij willen bellen: wie
zat er op die stoel naast mij? Laten we hem
maar gewoon aanwijzen'', zegt hij met een
knipoog.
Zoals er vorig jaar ook naar hém gewezen
werd. Hij heeft het grotendeels langs zich
heen laten gaan, vrijwel niets gelezen van de
(sociale) mediastorm die raasde. Hij was de
paria, de man die het virus naar Nederland
bracht. ,,Er is veel op me afgekomen, maar ik
heb er nooit recht ingekeken. Ik heb mijn ge
zicht ervoor weggedraaid. Daar is niks van
blijven hangen, echt niet. Mijn vrouw en kin
deren hebben wel het een en ander gelezen
en er meer last van gehad.'' Boons denkt we-
leens bij zichzelf: het was maar goed dat ik de
eerste was. ,,Ik kon ermee omgaan, met die
hype. Iemand anders was er misschien aan
onderdoor gegaan.''
De aandacht verstomde redelijk snel. Pa
tiënt nul kreeg gezelschap, (te) veel gezel
schap. Wel bleef Boons op z'n hoede. In die
laatste van twee quarantaineweken voelde hij
best eens de drang om de straat al op te gaan.
Ziek waren ze niet meer in huize Boons.
Maar: ,,Ik had wel het gevoel dat iedereen ons
in de gaten hield. Dus we zeiden wel tegen el
kaar: we gaan echt niet naar buiten. Wij wa
ren wel het eerste echte voorbeeld.''
Die eerste stappen op straat voelden nog
wat onwennig. Boons moest 'zijn plek weer
een beetje vinden'. Hij voelde zich vaak beke
ken. ,,Niet per se op een vervelende manier.
Maar dat gevoel dat je soms hebt: hé, die ken
ik ergens van, dat hadden veel mensen bij
mij."
Ergens gaf die vroege besmetting hem ook
wel rust het afgelopen coronajaar. Bang om
nog een keer te ziek te worden, was en is hij
niet. ,,Ik heb nog een keertje gehad dat ie
mand in een supermarkt mij recht in het ge
zicht nieste. Mijn eerste gedachte was: lekker
danMaar daarna gelijk: ik heb het al gehad.
Mocht ik het toch nog een keer krijgen, denk
ik dat mijn lichaam er beter tegen bestand is.''
Aan de andere kant weet hij ook: die anti
stoffen zullen mij niet voor eeuwig bescher
men. Dus ook patiënt nul laat zich vaccine
ren. ,,Toen ik in het ziekenhuis lag, gingen er
allerlei middelen in. Toen vroeg ik ook niet:
zullen we het daar eerst nog een tijdje over
hebben?''
Het tekent zijn nuchterheid. Al zal het
stickertje van 'patiënt nul' toch altijd een
beetje aan hem blijven kleven. En sinds de
Britse variant in opkomst is, komen de grap
pen: 'Goh Joost, ben je nou ook weer in Enge
land geweest?'. Hij berust in zijn lot. ,,Ik ben
nou eenmaal die patiënt nul, dat kan ik niet
uitwissen.''
woord die hij kent. Z'n telefoon telt honder
den ongelezen berichten. Hij laat het maar.
Heeft andere dingen aan z'n hoofd.
Wittens heeft geen klachten. Ze test vijf
dagen lang negatief. Ze gaat weer aan het
werk en stapt in de auto. 'Dertien mensen
met corona in het ziekenhuis', hoort ze op de
radio.
Joost Boons is dan net thuis in Loon op
Zand. Vijf dagen ziekenhuis was voldoende
voor hem. Hij is koortsvrij en voelt zich
steeds beter. Twee weken lang blijft hij nog
verplicht binnen, met vrouw en dochter.
Buiten die Loonse voordeur ziet de wereld er
iedere dag een beetje anders uit. Corona
grijpt om zich heen. Hij is midden maart al
lang geen bijzonder geval meer. Patiënt nul is
vergeten. Patiënt 164 meldt zich.
Terugkijkend op die roerige maand
februari 2020 weet J ean-Luc
Murk nu: een van de 'problemen'
was patiënt nul. Joost Boons was
in vergelijk met latere gevallen
niet heel erg ziek en de herkomst van zijn be
smetting was te verklaren. Daardoor gingen
niet meteen alle alarmbellen af. ,,Joost Boons
was eigenlijk de verkeerde patiënt nul. Ik be
sefte pas twee weken later dat het goed mis
was toen het Beatrixziekenhuis (in Gorin-
chem, red.) een hele afdeling sloot.''
Een vrouw had er een week doorgebracht.
Eerst op de verpleegafdeling, later op de ic.
Het ging niet. Dus werd ze overgeplaatst naar
het Erasmus in Rotterdam. Murk: ,,Daar werd
pas bekend dat ze corona had. Een grote
schok. Want zij was het land niet uit geweest.
Ze moest het in Nederland hebben opgelo
pen. Toen dacht ik wel, o nee. Het gaat hele
maal los.''
Murk is inmiddels een bekende Nederlan
der. Wat begon met een eerste persconferen
tie in Tilburg mondde uit in een bijna weke
lijks optreden bij Opi, Beau of Jinek. Neder
land vroeg Murk om uitleg, en kreeg altijd
een helder antwoord. Toch was het voor de
arts-microbioloog moeilijk om alles bij te
houden. ,,Iedereen zag mij als die expert,
maar tegelijkertijd werd het veld zo groot en
complex dat ik het niet altijd meer kon over
zien. Op een gegeven moment kwamen er
wel duizend coronastudies per dag binnen.''
Het maakte Murk onzeker. ,,Als ik me een
paar dagen niet had kunnen inlezen, wist ik
dat ik achter liep. Een vreselijk gevoel.''
Ook Sabine Wittens kijkt voorzichtig naar
de toekomst. Naar een ziekenhuis dat niet
langer overspoeld wordt met corona. Maar ze
is somber. ,,Als het virus onder controle is,
kampen we nog altijd met de gevolgen.''
Vermoeid
Joost Boons, de eerste officiële coronapatiënt
van het land, heeft helemaal geen last meer
van zijn besmetting. Ja, de ondernemer is
soms wel wat vermoeid, maar dat wijt hij
toch vooral aan zijn leeftijd, hij is 57. Hij zit
aan dezelfde tafel waaraan hij in maart 2020
voor de eerste (en tot nu ook laatste) keer zijn
verhaal deed. Voor deze krant maakt hij op
nieuw dezelfde uitzondering.
Zijn gedachten gaan eerst nog maar eens te
rug naar twaalf maanden geleden. Naar de film
die hij in zijn hoofd al zo vaak afspeelde, op
zoek naar een antwoord op die ene vraag: waar
heb ik 'het' opgelopen? Of beter: van wie? ,,Ik
hou het op die vervelende Italiaan.'' Dat komt,
met de kennis van nu, ook precies overeen met
de incubatietij d van het virus. ,,J e zou eigenlijk
MICRyiVIDA
GO ZATERDAG 27 FEBRUARI 2021
