'Dit is het
bewijs:
echte liefde
overleeft'
BV DE LIEFDE
Albert (53) voelt zich
weer 17 nu hij na jaren
terug is bij Gracia (53).
Hun liefdesverhaal leest
als een roman.
„Drie keer ben ik de wereld rond
gereisd. Ik heb zoveel meegemaakt. Altijd
weer zag ik Gracia's prachtige ogen voor
me. Wat een mooie naam ook.
We waren 17 jaar. Haar ouders en zij
lagen twee dagen met hun boot in de
haven van mijn woonplaats Urk. Kort,
maar lang genoeg om haar nooit meer te
vergeten. Nu ik haar heb teruggevonden
voel ik me weer 17.
Niet lang na onze kennismaking ging ik
naar de zeevaartschool in Delfzijl waar ik
op het internaat kwam. Gracia woonde in
een dorpje in Groningen, ik mocht bij haar
op bezoek komen. Ik voelde me die eerste
keer knap onhandig. Als je op Urk zegt: 'ik
kom voor de kost', bedoel je dat je om een
uur of half 11 komt. Haar moeder vond het
brutaal dat ik mezelf had uitgenodigd voor
de middagmaaltijd, hoorde ik later. Zelf
was ik verbaasd dat ik zomaar mocht mee-
eten.
Dat we allebei verliefd waren was duide
lijk. De eerste keren ging ik op de brommer
terug naar Delfzijl. Later mocht ik blijven
logeren, natuurlijk wel in een aparte kamer.
We hadden bijna twee jaar verkering. De
liefde was intens, maar omdat ik op de wil
de vaart ging, maakte ik het uit. Via een
brief. Daar heb ik altijd spijt van gehad.
Ik wist niet wat ik met mijn gevoelens
aan moest, dacht dat ik mijn hart niet
kon volgen om te varen als ik bij haar
zou blijven. Over dit gevoel schreef ik
in 1986 een gedicht met daarin de regels:
Een zeeman is nu eenmaal vrij en ongebonden.
Alleen met haar wil hij zijn lange reizen af
ronden.
Als ik het moeilijk had, bijvoorbeeld toen
ik in Nigeria werd gekidnapt en toen ik
in Irak gijzelaar was, dacht ik altijd aan
Gracia. Toch trouwde ik met een ander,
een Urkse, met wie ik twee kinderen kreeg.
Ik werkte jarenlang op baggerschepen,
was negen maanden per jaar weg. Omdat
ik zo weinig thuis was hield mijn relatie
stand, maar echt goed is hij nooit geweest.
Ik had heus wel gevoelens voor mijn vrouw,
maar ze kwam nooit zo dichtbij als Gracia.
Toen mijn vader in 2014 overleed, stuur-
de ik Gracia een rouwkaart. Mijn hart
maakte een sprongetje toen ik haar op de
begrafenis zag. Mijn kinderen, nieuwsgie
rig naar deze vrouw over wie ik had ver
teld, maar van wie ik niet eens een foto
had, zagen aan mijn gezicht dat het me blij
maakte haar te zien. Mijn zus zei: 'Het is
niet het juiste moment zo te stralen'.
Gracia was gescheiden, haar leven stond
in het teken van haar kinderen. We hielden
summier contact, meer was niet mogelijk
omdat ik getrouwd was. Toen ik drieënhalf
jaar geleden definitief terug was uit het
buitenland bleek dat mijn vrouw en ik
totaal uit elkaar waren gegroeid. In 2019
zijn we gescheiden.
In februari 2020 vroeg ik Gracia mee uit
eten. Eerst ging ik naar de kapper en de
schoonheidsspecialiste, want ik wilde er
zo goed mogelijk uitzien.
Ik bood mijn excuses aan voor die af
scheidsbrief. Ze was zo blij dat ik dat deed.
Ze bleek ook nog steeds veel voor mij te voe
len. Ze schreefmij: 'De zin uit jouw
gedicht: Het is de liefde die op hem wacht,
is wel heel lang geworden. Maar zeker de
moeite waard om de lange reis af te ronden.
Albert ik hou van je'. Ik was overdonderd.
We zijn enorm verliefd op elkaar. Dit is het
bewijs dat echte liefde kan overleven. Ik wil
haar ten huwelijk vragen, maar weet niet
goed hoe. Als ik haar dit artikel laat zien, dan
snapt ze het wel.''
TEKST EDITH ANDRIESSE
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
Bij wijze van uitzondering zijn de echte
namen van de geinterviewden gebruikt.
Wil je ook (anoniem) praten over je relatie?
magazine@dpgmedia.nl
ZATERDAG 27 FEBRUARI 2021 29
