1
Precies een
jaar geleden
ffi
7
krijgt toch steun, krijgt hij vaak te
horen. Maar de steun is niet toe
reikend, zegt hij. Zijn pensioenpot
is hij zakelijk aan het opeten, en
ook privé moet hij van die pot ge
bruikmaken. De Tozo-uitkering
van 1000 euro per maand is niet
voldoende met een hypotheek van
750 euro per maand en twee
inwonende kinderen.
Ondertussen herkent hij steeds
vaker het gedrag van zijn 15-jarige
zoon bij zichzelf. Die loopt al
maanden in zijn pyjamabroek en
weet zich moeilijk te motiveren
voor schoolopdrachten en andere
dingen. „Af en toe verzin ik een
klusje voor hem: ga maar hout
halen, doe maar boodschappen, of
maak de stoep sneeuwvrij. Hij
heeft gewoon geen uitdaging
meer. Al het leuke in het leven is
weg.
Zelf vindt Lesterhuis het ook
steeds moeilijker iets van de dag
te maken. „Je hebt geen doel meer
in het leven'', zegt hij. „Je staat op
en wacht dan op het einde van de
dag. Het is niet dat ik suïcidaal
ben, of depressief, maar ik wil
gewoon weer aan het werk. Mijn
hele leven was ingericht op de
avonden en het weekend. In twin
tig jaar hebben wij een prachtig
bedrijf opgebouwd en je ziet het
kapotgaan, terwijl je er niets tegen
kunt doen.''
Ik wacht alleen maar
op het einde van de
dag - ik wil gewoon
weer aan het werk
IN QUARANTAINE
DAG 344
We naderen de 365 dagen. Dan
zitten we met z'n allen een
jaar in lockdown. Dat kunnen
we groot maken en dat gaat ook gebeu
ren: overal zult u dit memorabele feit
herdacht zien worden.
Maar we kunnen het ook heel klein
maken en dan nog iets bijzonderder.
Niet praten over het begin van corona,
maar over de weken net daarvoor. Dat is
namelijk nu precies een jaar geleden.
Weet u nog waar u was vorig jaar rond
deze tijd, wat u deed, wat u van plan
was, wat u hoopte en vreesde? U hoeft
het me niet te vertellen (het mag wel,
u mag altijd mailen), maar het is een
gedachteoefening die ikzelf ook maar
moeilijk kon volbrengen.
Want als je niet weet dat je in histori
sche tijden leeft, maak je geen (men
tale) notities. Ja, de eerste dag thuis wer
ken en les vol
gen, de pers
conferenties
van Rutte, het
hamsteren, de
beelden uit de
ziekenhuizen,
die keer dat we
allemaal klap
ten voor de ver
plegers, de in
voering van de
avondklok en
de rellen, de somberheid en de angsten
die opkwamen - sommige van die
dingen voel ik nog in mijn maag. Maar
de dagen en weken daarvoor?
Toch komt het als je je best doet wel
weer terug. Zo waren mijn vrouw en ik
net daarvoor toevallig een weekeinde
weg, mijn grote zoon paste op de klein
tjes. Keken we anders uit onze ogen
toen? Ik kan het niet zien op de foto's,
die ik nu voor me heb. Ik zie twee geluk
kige mensen aan het wandelen, koffie
drinken in een park, eten in een restau
rant. Geen benul van wat hen boven het
hoofd hing.
we hadden geweten dat er een lock-
down zat aan te komen. Hadden we het
anders beleefd? Geen idee. Als ik nu
naar recente foto's van ons kijk, zie ik
overigens ook lachende mensen. Ik zie
ons koffie drinken, pizza eten en, eer
gisteren nog, een patatje en gebakken
vis op de stoep voor een restaurant in
een klein vissersplaatsje. We zijn geluk
kig. Ondanks alles. Mooi is dat.
Maar hoe zou ik er over twee, vier,
tien jaar naar kijken? 'Weet je nog, toen
zaten we in lockdown, met corona.' Of
wordt het toch: 'Kijk ons daar zitten, dat
was het eerste jaar van corona. Toen
hadden we nog lockdowns.'
Weet u nog
waar u was
vorig jaar
rond deze
tijd, wat
u deed?
woensdag 24 februari 2021
GO
- Bram Lesterhuis,
mede-eigenaar van drie cafés
Ale House
De Babbel
Ristorantei Evi's
Roma I Lunchroom
Humphreys
De Zaak
Frank
Poorthuis
Hoofdstraat
N'ice
Memo's Döner
N'ice
Fantostisch café
Frank Poorthuis schrijft dagelijks
over het gezinsleven tijdens corona.
Natuurlijk was het anders geweest als
Reageren:
frankpoorthuis@dpgmedia.nl
