k
aflik
Topvolleybalster Lonneke Sloetjes stopt omdat ze voelt dat haar loopbaan 'af'
24
Lonneke Sloetjes stopt na een sabbatical nu definitief.
De 'kriebel' ontbreekt en vanwege de 'rotziekte' MS, die haar
moeder trof, wil ze bij haar familie in de buurt zijn. „Volleybal
heeft me uit mijn schulp getrokken, dat weet ik zeker."
INTERVIEW
Precies een jaar geleden sprong
Lonneke Sloetjes (30) voor het
laatst in de lucht om keihard uit te
halen. Niemand stond stil bij de
sterspeelster die haar laatste
kunstje vertoonde. Er was geen
sentiment om het afscheid van
een van de beste volleybalsters die
Nederland ooit kende. Het was
slechts een derby in Florence, tot
de wedstrijd twaalf maanden later
extra lading kreeg. „Eigenlijk",
zegt Sloetjes nu, nadat ze heeft
besloten dat het haar laatste was
,,past het wel in mijn straatje dat
het zo eindigde."
Het is dinsdagmiddag. Sloetjes
zit aan de keukentafel, haar tele
foon staat voor de verandering nu
eens de hele dag roodgloeiend.
Hier in Lichtenvoorde is zij 'ge
woon een buurvrouw', zal ze zeg
gen. Daar voelt ze zich verre van
het volleybalidool dat in China
vereerd werd, op manieren 'zo gek,
je kon het niet bedenken'. Het be
wijs ligt op zolder, in een grote box
met cadeautjes waar ze ooit nog
wat mee wil doen. Beeldjes van
haarzelf bijvoorbeeld, maar ook
van het zwerfkatje waar ze zich
over ontfermde tijdens haar peri
ode bij topclub Vakifbank in Istan-
boel. Nu woont de rode kater in
Lichtenvoorde.
Sloetjes was vroeger een angstig,
zenuwachtig meisje. Door haar
volleybalcarrière werd ze vrouw
van de wereld. De diagonaalspeel
ster speelde in Duitsland, in Tur
kije en Italië en behoorde mondi
aal tot de besten. Maar eigenlijk
had ze zelf nooit door hoe goed ze
was. Haar bescheidenheid over-
heerste. Ze speelde om zichzelf te
bewijzen, om de kick van het ver
beteren en om perfectie te bena
deren. Tot ze vorig jaar mei een
sabbatical nam. Lichamelijk en
mentaal moegestreden. of ze zou
terugkeren? Onbekend.
Zonder sentiment
Gisteren was daar het antwoord:
,,Het is goed zo. Om allerlei rede
nen bij elkaar is de drang thuis te
blijven groter dan om weer te be
ginnen en naar het buitenland te
verhuizen." Een van die redenen is
in lijn met haar opmerking over
haar laatste wedstrijd in Florence
die zonder sentiment eindigde.
,,Wel fijn. Als er weer zo'n lading
op komt, is er ook een bepaalde
verwachting en als het dan toch
anders verloopt, kun je teleurstel
ling hebben. Voor hetzelfde geld
gaat het zo slecht dat een coach
denkt: ik moet je wisselen. Maar
misschien denk ik dan alweer te
veel in rampscenario's."
Veel was leuk aan volleybal, de
stress was dat niet. Met een prop
volle wedstrijdkalender en club
verplichtingen die vaak naadloos
overgingen in verplichtingen bij
het nationaal team was haar sport
soms extreem zwaar. Zowel men
taal als fysiek. Maar daar stond
succes tegenover. Die box met
spullen op zolder bewaart ze niet
voor niets. Misschien hangt ze
binnenkort eens een volleybal
shirtje op in haar werkkamer. De
keuze is niet moeilijk: ,,Die van
Oranje, het olympische shirt. Die
Spelen, dat heeft gewoon iets my-
tisch. Dat is de heilige graal uit alle
toernooien die je als sporter kunt
spelen."
In Rio werd Nederland vijfjaar
geleden vierde. Achteraf was 2016
ook het beste jaar uit haar carrière.
,,In 2018 werden we vierde op het
Als ik terugkijk, is
er niet iets dat ik
anders had willen
doen. Of nog had
willen bereiken
- r Stó
WK en had ik ook goeie wedstrij
den, maar was ik af en toe op het
juiste moment goed. In 2016 wist
ik niet wat me overkwam, daar
was het toernooi na toernooi goed.
Bij de club, maar ook bij het Ne
derlands team. Het ging maar
door." Het nadeel van succes: het
valt op als het daarna minder gaat.
,,Ik wist dat die trein een keer
moest stoppen. Misschien dat ik
daar vorig jaar van moest bijko
men. Je gaat denken: hiervoor kon
ik het wel. En gaat zoeken naar wat
je verkeerd doet. Maar vorm is niet
iets wetenschappelijks, dat maakt
het frustrerend."
Maar goed, dat is geweest. Ze
gunde haar lichaam de afgelopen
maanden rust, pijntjes trokken
weg, ze gaf zichzelf tijd om andere
dingen te doen. Schaatsen op na
tuurijs bijvoorbeeld, iets wat voor
heen nooit kon omdat haar con
tract altijd een clausule bevatte die
dergelijke blessuregevoelige spor
ten verbood.
En zo groeide ze langzaam naar
haar beslissing toe. De kriebel om
weer in het veld te staan bleef weg.
De drang naar prestaties ook. ,,Als
ik terugkijk, is er niet iets dat ik
anders had willen doen. Of nog
had willen bereiken, in die zin dat
ik vind dat ik nog iets moet toe
voegen om mijn carrière het
waard te laten zijn. Dat idee heb ik
niet. Het voelt af."
Melancholie
De frustratie van vorig jaar is ver
dwenen, blijdschap overheerst.
,,Melancholie. Maar niet op een
verdrietige manier. Meer op een
verwonderde manier, van: wow,
wat heb ik allemaal meegemaakt,
mooie mensen ontmoet en kansen
gekregen."
Een andere, belangrijke reden
om definitief te stoppen met vol
leybal: haar moeder. Zo'n vijftien
jaar geleden kwam de diagnose
Multiple Sclerose, 'een rotziekte'.
MS is een chronische aandoening
aan het zenuwstelsel. Haar moe
der zit in een rolstoel en kan veel
handelingen niet meer zelfstandig
uitvoeren, waaronder eten. ,,Ik zag
altijd wel dat het achteruit ging,
maar nu zie ik haar vaker en merk
woensdag 24 februari 2021
GO
'Elfduizend man
in Ahoy heb ik
ook overleefd'
Lisette van der Geest
Lichtenvoorde
Een karakteristieke pose van Lonneke Sloetjes aan het net, alles
gevend op het WK van 2018. foto afp
- Lonneke Sloetjes (30)
:v - jjjMfcMMÉwww
-rrr
Lonneke Sloetjes: ,,Het is goed zo. De drang om thuis te blijven is
groter dan weer naar het buitenland te verhuizen." foto eric brinkhorst
