WEER EVEN THUIS
12 ZEELAND
Het afgelopen jaar was om meerdere redenen anders, vertelt Conny Provoost.
In haar ouderlijk huis op de Noordweg 269 in Sint Laurens viel haar vader van de trap.
De coronacrisis maakte hij niet meer mee.
igenlijk hadden haar ou
ders allang zullen verhui
zen. Het pand was te groot
voor hun tweetjes en niet
levensloopbestendig:
,,Maar vooral vader deinsde er telkens
voor terug. Hij haalde zelfs het ver
koopbord weer uit de tuin. De plek
waaraan hij zo verknocht was, is hem
fataal geworden."
Ze kwam hier al regelmatig, maar
sindsdien wipt ze vanuit Domburg
een paar keer per week even aan, ver
telt Conny Provoost (58), werkzaam
op de debiteurenadministratie bij
DELTA in Middelburg. ,,Mijn moeder
verhuisde in augustus naar de nieuwe
woning achter op het perceel, met ge
lukkig nog zicht op de Noordweg.
Onze dochter en haar vriend hebben
het ouderlijk huis gekocht. Zij is ver
pleegster en zorgt voor haar oma; via
de schuifpui kan ze door de tuin zo
naar haar toe."
Zelf woonde ze hier bijna heel haar
leven. Een warm gezin. Heel close.
Met het verstrijken van de tijd zijn
daar geen scheuren en barsten in ont
staan; ze leven mee met ieders wel en
wee en zetten saamhorig de schou
ders onder uitdagende projecten. Ze
vindt het een kwaliteit van hun op
voeding, zegt Conny: ,,Vader en moe
der verloren allebei een ouder al op
jonge leeftijd. Toen zij elkaar indertijd
ontmoetten, herkenden ze het verlan
gen naar een veilig thuis."
Verstilde omgeving
Het resulteerde in een gezellige sfeer,
met rust, regelmaat en geborgenheid.
De verstilde omgeving van Sint Lau-
rens droeg daaraan bij: ,,Lopend naar
de kleuterklas op Brigdamme, en later
op de fiets naar de lagere school." Ze
speelden met kinderen uit de buurt
om de hoek in de Schotelweg: bussen-
trap, hinkelen, rolschaatsen. ,,Ook
bouwden we hutten in de bosjes daar,
met uitzicht op de landerijen." De
jaarlijkse vakanties begonnen met
huizenruil in het Nijverdal en op de
Veluwe, en groeiden uit tot kampeer-
avonturen in Duitsland. Altijd werden
de feestdagen gevierd: uitbundige ver
jaardagen in een huis vol familie; hila
rische sinterklaasavonden met surpri
ses en gedichten, en eveneens werd er
vreugdevol uitgepakt met kerst.
,,Vooral vader was een drijvende
kracht", zegt Conny. ,,Hij wilde van
alles samendoen, ons gezin bij elkaar
houden en beschermen." Wanneer ze
's avonds uitging en twee minuten te
laat kwam aanfietsen, stond hij haar
op te wachten voor het huis. ,,Meer
bezorgd dan boos." Toen ze een ver
volgopleiding in Breda overwoog,
pleitte Mj ervoor in Zeeland te blijven.
Soms wilden ze op wintersport
gaan, vertelt ze. ,,Maar ik kon het niet
over mijn hart verkrijgen nee te zeg
gen en een jaar kerst vieren thuis over
te slaan. Achteraf ben ik er blij om."
Ze was een verlegen meisje, voegde
zich naar de omstandigheden en
wilde anderen niet tot last zijn: „Ru
zie vond ik verschrikkelijk. ik neem
nog steeds de bemiddelende rol op
mij." Deze kwaliteit komt in haar
functie goed van pas. Ze heeft regel
matig te maken met dreigende afslui
tingen en emotionele reacties, en
blijft zich verantwoordelijk voelen
voor het proces, zegt ze, zoals ze zich
als tiener medeverantwoordelijk wist
voor haar broertje en zusje: ,,De zo
merkampen waar ik mij zorgeloos kon
uitleven, voelden veel minder vrij
vanaf het moment dat zij er ook aan
Vader wilde ons bij
elkaar houden en
beschermen
deelnamen." Vijftien was ze, toen ze
vertelde niet meer met een gezinsva
kantie mee te willen. Hoewel het voor
iedereen omschakelen was, mocht ze
thuisblijven. Ze ziet nog hoe vader en
moeder de vouwwagen op orde
brachten, en haar broertje en zusje ba
gage naar de auto droegen. Tijdens het
afscheid barstte ze in tranen uit, ter
wijl dit toch écht was wat ze wilde.
,,Niet makkelijk voor moeder. Maar ze
gingen. En ik zwaaide hen na."
Losser
De verlegenheid schudde ze van zich
af toen naar de meao in Middelburg
ging. Een nieuwe omgeving bood haar
ruimte. Nü moet ik veranderen, reali
seerde zij zich, anders blijf ik hangen
in het tuttenhoekje. ,,Ik wilde zo graag
losser zijn, lol maken en eropuit."
Deze innerlijke ommezwaai wierp z'n
vruchten af: klasgenoten waarbij
zij aansluiting vond, zijn nog steeds
dierbare vriendinnen.
Er is veel gebeurd sinds haar vader
overleed. De bouw van de mantel
zorgwoning in de achtertuin; de ver
huizing van moeder; het leegruimen,
opknappen en moderniseren van het
oude pand. De hele familie hielp mee.
Haar ouderlijk huis is haar ouderlijk
huis niet meer, zegt ze. ,,En ik wil ook
niet iemand zijn die hier te veel rond
loopt." Maar ze vindt het bijzonder
dat haar moeder zich geborgen weet,
en haar dochter dagelijks over de
traptreden gaat die zijzelf als kind op
en af holde. En dan, lacht ze, komen
er misschien ooit kleinkinderen: ,,Zo
is de cirkel weer rond." Ze weet zeker
dat haar vader trots zou zijn.
dinsdag 23 februari 2021
GO
'Zo, de cirkel is weer rond'
Jacoline Vlaander
Vader, broer
tje Johan,
Conny en zusje
Yvonne (vlnr)
werken in de
achtertuin, rond
1969.
FOTO FAMILIEALBUM
EN REPRODUCTIE
DIRK-JAN GJELTEMA
- Conny Provoost
Heeft u herinneringen aan uw
ouderlijke huis die u wilt delen en wilt
u weer even terug? U kunt uw verhaal
doen in 'Weer Even Thuis'. U kunt
contact opnemen met Ab van der
Sluis: 08801-30203,
chefnieuws@pzc.nl.
Conny Provoost in de voortuin van Noordweg 269. Achter op het perceel is een gedeelte van
de mantelzorgwoning van haar moeder te zien. foto dirk-jan gjeltema
