jaren open geweest. Ze mocht het paspoort
uiteindelijk houden, maar er kwam een
jaar later een tweede koude douche boven
op - beveiliging moest ze buiten de lands
grenzen voortaan zelf organiseren, oor
deelde de Nederlandse regering.
In de Verenigde Staten noemt ze zichzelf
tegenwoordig 'mensenrechtenactivist' en
is ze verbonden aan het Hoover Instituut,
een conservatief georiënteerde denktank
van de universiteit Stanford in Californië.
Ze doet schrijf- en onderzoekswerk, nog
steeds veel over de islam. Meer en meer
richt ze zich op wat ze verstikkende
'cancelcultuur' in links Amerika noemt:
online campagnes om bedrijven of mensen
die iets verkeerds gezegd hebben over
gevoelige onderwerpen als racisme en
seksisme te boycotten of ontslaan.
Ze moet lachen. ,,Ja, ik weet het, het was
heel moeilijk om mensen hier uit te leggen
dat daar een kabinet over gevallen was.''
,,Ik heb vooral medelijden, want ze waren
doodsbang. Ik denk meer aan de rechters
die toen oordeelden: oké, ze kan er uitgezet
worden op grond van hun mensenrechten.
Het was ongelooflijk onhandig dat ik m'n
huis weer uit moest, maar alsjeblieft, het
was op persoonlijk niveau niet zo heel erg.
Ik was al op zoek naar een baan in de VS,
was toch van plan op termijn te vertrekken.
Ik dacht: nou, oké, dan kan ik eerder ver
huizen. Ik herinner me dat ik naar Gerrit
Zalm ging (toenmalig VVD-minister, red.)
en dat ik zei: ik haat het, dit alles is pijnlijk,
moet ik wéér naar een andere veilige plek,
maar ik ben klaar om te vertrekken. Dus
als ik er nu op terugkijk, was het niet zo
heel erg. Maar op nationaal niveau is het
natuurlijk beschamend. Als een parle
mentslid van safehouse naar safehouse
verplaatst moet worden, en buren niet
naast diegene willen wonen, dan wordt de
rechtsstaat aangevallen en geschonden.''
,,Ik denk dat ik geduldiger was geweest
als ik meer ervaring had gehad. Ik was
ervan overtuigd dat we maatregelen om de
integratie van immigranten te verbeteren
in vier jaar voor elkaar konden krijgen.
Misschien had ik moeten zeggen: oké, het
kan weleens tien jaar duren. Om dingen te
bereiken had ik er heel veel jaren in het
parlement aan moeten blijven werken,
maar dat zag ik in die tijd niet zo. Ik dacht:
mijn god, de samenleving is gepolariseerd
over deze kwestie, heel veel goede mensen
hebben hier over geschreven, het is uit-
gedebatteerd. Er was geen reden om meer
en meer en meer te discussiëren. Ik dacht
dat we gewoon integratiebeleid konden
invoeren, afdwingen en klaar. Dat was
misschien een beetje simplistisch.''
Bent u geïntegreerd in de VS?
,,Ik denk het wel ja. Het is makkelijker,
trouwens. Amerika is gewoon veel groter
en diverser. En ik sprak de taal al. Vanuit
het niets Nederlands leren, dat was pijnlijk.
Ik heb geen klachten, ik ben goed ontvan
gen in Amerika. Er wordt wel veel auto
gereden. In Nederland sprongen we op
de fiets en kwamen we overal. Al dat auto
rijden, dat vind ik soms vervelend.''
Wat mist u uit Nederland?
,,Omdat ik me nu veel bezighoud met can
celcultuur mis ik soms het gezond verstand
dat we vroeger als vanzelfsprekend be
schouwden in Nederland. Ik heb van stu
denten uit Amsterdam gehoord dat het on
der druk staat, maar er is in Nederland een
houding van'' - hier schakelt ze even over
10
Terugkijkend van buiten Nederland lijkt
die hele kwestie rond uw paspoort en
later de kosten van uw beveiliging zo
kleinzielig.
En dat uw buren in Den Haag u uit uw
beveiligde huis lieten zetten omdat ze
niet naast u wilden wonen.
Heeft u spijt van uw eigen aanpak in
die jaren? U ging er met gestrekt been
in.
Linksboven met de klok mee: Met toen
malig minister van Financiën Gerrit Zalm;
tijdens de opname van 'Submission' met
Theo van Gogh; met oud-minister Rita
Verdonk; met kamerlid Geert Wilders;
uitreiking Harriet Freezerring door
Opzij-hoofdredacteur Cisca Dresselhuys.
