Daten tijdens de lockdown?
Hoe dan? Ik kan ze moeilijk
van de straat sleuren
hij weer: dit was vergelijkbaar met het
smerigste voer dat de Duitsers aan de
gevangenen gaven.''
Ze neemt even een pauze en serveert
goulashsoep en broodjes. Hoe tragisch
de gebeurtenissen ook, haar toon blijft
onverminderd opgewekt. ,,Weet je, het was
een verdrietige tijd, maar eigenlijk wil ik
daar niet te lang in blijven hangen. Na mijn
jeugd is alles alleen maar beter geworden.
Op de middelbare school was ik geliefd. Ik
werd klassenvoorzitter, ging bij de school
krant. Ik kwam helemaal tot bloei. Dat ging
door tot in mijn studententijd. Ik heb het
hartstikke leuk gehad in Groningen.''
Ze trouwde vroeg. Te vroeg, zegt ze nu.
,,Ik was 22, we waren vier jaar samen. Een
bruiloft met alles erop en eraan. Receptie,
feest, koets, een mooie jurk. Nou, die jurk
was nog niet terug van de stomerij of het
huwelijk was voorbij. We waren pas een
halfjaar getrouwd toen ik erachter kwam
dat mijn echtgenoot iets met een ander
had. Iemand die ik goed kende nota bene.
Op een dag kwam ze op de koffie en vertel
de ze dat ze het met mijn man had gedaan.
Ik heb meteen een echtscheiding aange
vraagd. Mijn ouders, mijn vrienden: ieder
een was totaal in shock. Ik was wanhopig
en op een van die donkere momenten heb
ik mijn hoofd in de oven gestoken en het
gas aangezet. Ja, dan hoop je dat je dood
gaat. Bizar. Maar het was butagas. Het
werkte niet.''
,,Ik denk het wel. Ik heb een krankzinnig
leven gehad. Toevallig vond ik gisteren een
brief van die echtgenoot die inmiddels al
een tijdje dood is. Tien jaar nadat we uit
elkaar waren gegaan, bood hij zijn excuses
aan voor het feit dat hij, zo schreef hij, 'zijn
pik achterna was gegaan'. Ik vind het wel
groots dat hij dat heeft gedaan, hij had die
brief niet hoeven schrijven. Later zijn we
goede vrienden geworden.''
We spreken over de tijd dat Catherine
Keyl carrière maakte. Ze vloog als verslag
gever de wereld rond. Maakte reportages in
Thaise vluchtelingenkampen, deed verslag
van de Amerikaanse verkiezingen, inter
viewde Soeharto in Indonesië. ,,Met een
camera- en geluidsman op pad iets moois
maken, dat maakte me gelukkig. We ver-
trokken pas als we een verhaal hadden.''
,,Sommigen vinden dat vrouwen op leef
tijd niet aan de bak komen, maar ik mag
niet klagen. Ik schuif regelmatig aan in de
5 Uur Show, in amusementsprogramma's.
Ik heb net een webinar gedaan voor 50 Plus
en een grote opdracht op het Ministerie
van Justitie. Ik ben hartstikke druk.''
,,Nou, met die lockdown is dat allemaal
niet zo eenvoudig. Daten? Hoe dan? Ik kan
ze moeilijk van de straat sleuren. Ik heb me
ingeschreven bij e-Matching, een dating-
bureau voor hoger opgeleiden. Ik krijg ge
noeg mailtjes binnen, tientallen. Mannen
die geïnteresseerd zijn. Leuk voor je ego,
maar ze kennen me alleen van tv. Kicken
ze op het BN'erschap? Het is best ingewik
keld. Ik kom liever gewoon iemand tegen.''
Terugkijkend heeft ze geen spijt van het
feit dat ze nooit aan kinderen begon. Haar
werk was immers haar leven. ,,Ik heb mijn
hele leven moeten uitleggen waarom ik
geen kinderen heb. Belachelijk. Ik ben een
enorme perfectionist. Vond mijn werk
zo leuk. Dat kon niet met kinderen. Mijn
tweede man - ik ben 23 jaar met hem
getrouwd geweest - zag het ook niet zitten
om minder te gaan werken. Bovendien had
ik zelf geen heftige moedergevoelens. Dat
is misschien ook terug te voeren op mijn
eigen kutj eugd; ik heb zelf ervaren wat je
een kind kunt aandoen.''
In haar boek schrijft ze hoe gelukkig ze
was toen ze in 1997 in New York in een
restaurant zat. Bovenop Rockefeller Centre
met uitzicht op het Vrijheidsbeeld. 'Zo
dadelijk komen twee directeuren van
Universal Studio's uit Los Angeles die de
talkshow Catherine produceren, om met
mij te lunchen. Ik kan het niet geloven,
ik, die bange trut uit dat donkere Haagse
portiek. Zou jij nu dan eindelijk trots op
me geweest zijn, pap? Zou je nu eindelijk
tevreden zijn met wat ik presteerde? Of
was dit nog niet genoeg?'
„Gelukkig hebben zoveel mensen al tegen
mij gezegd dat wat ik bereikt heb bij
televisie, ongekend is. En dat mijn vader
er hetzelfde over zou denken. Dus lang
zamerhand begin ik dat zelf te geloven.''
,,Hij overleed in 1988. Hij was doodziek,
wilde dat er een einde aan kwam. Zag
eerst het ene been en daarna het andere
geamputeerd worden. Zijn artsen bleven
maar volhouden dat hij nog een hele
toekomst voor zich had. Ongelooflijk. Ik
had allerlei reportages gemaakt over eutha
nasiewetgeving, maar de praktijk bleek
ingewikkelder dan gedacht. Uiteindelijk is
hij in hongerstaking gegaan en overleden.
Op een van die laatste dagen zei hij: 'Je
weet toch dat ik altijd van je gehouden
heb?' Ik zei: 'Pap, dat heb je nooit gezegd'.
En hij: 'Ik zeg het toch nu'. Wow, dacht ik.
Toch nog, dat me dit nog overkomt. Met die
gedachte kan ik dit soms ongemakkelijke
hoofdstuk makkelijker afsluiten.''
Bent u daar, achteraf, opgelucht over?
Bent u blij met waar u nu staat in uw
carrière?
Heeft u nog ambities op relationeel
gebied? U bent sinds anderhalf jaar
single na een relatie van dertien jaar.
Uw vader maakte uw hoogtijdagen als
presentatrice en talkshowhost niet
meer mee. Als hij u nu zou zien: zou hij
trots zijn op wat u heeft bereikt?
Heeft u op een goede manier afscheid
kunnen nemen van uw vader?
Oorlogsvader is verschenen bij Just
Publishers, €17,50.
ZATERDAG 20 FEBRUARI 2021 31
