De buurtschap
r
'Ditplekje is
ideaalJe hebt
van niemand last
8
Dit is een serie over buurtschappen en
gehuchten in Zeeland. Leven tussen
lucht en klei. Vandaag aflevering 29:
Drie Hoefijzers aan de Driehoefijzers-
straat tussen Koewacht en Heikant,
een paar honderd meter van de grens
met België.
WÊ.
-ï IS&bsBR*--
Het is nog geen Vlaan
deren. Maar ze weten
hoe je er lintbebou
wing moet fabriceren.
De Emmabaan tussen
Koewacht en Heikant kent nog
wel enkele open stukjes. Open:
waarschijnlijk is dat niet de be
doeling. Een makelaar heeft in elk
geval een groot reclamebord ge
plaatst: 'Welstandsvrij bouwen op
4370 vierkante meter groot per
ceel'. Met daarbij een fantasiefoto
van een hypermoderne villa die
duur en duurzaam zal zijn.
De zon laat verstek gaan, grijs en
slik overheersen aan de grens.
Waar is nu precies de buurtschap
Drie Hoefijzers? Plaatsnaambor
den ontbreken. We vragen het in
een aan de Emmabaan gelegen on-
derdelengarage. Daar worden we
doorverwezen naar het meer rich
ting Heikant gelegen 'driehoekje'.
Het blijkt een rondlopend zijweg
getje te zijn dat - toeval of niet -
Driehoefijzersstraat heet. Plaat-
sengidsen wijzen het hele stuk
tussen Zwingelweg en Heidestraat
aan als buurtschap. Omwonenden
willen daarvan niks weten. We
moeten aan de Driehoefijzers-
straat zijn. Punt uit.
Die beperking maakt dit ge
hucht overzichtelijk. Acht huizen,
waarvan er enkele leeg staan. Ze
hebben allemaal uitzicht op het
door de Emmabaan en hun eigen
straat ingeklemde weilandje. In
een hoek overwintert een caravan
en ligt er een hoop stromest. Bij
nogal wat huizen zijn de rolluiken
half of helemaal naar beneden.
Nergens een voordeur. Althans,
een voordeur die in gebruik is. Als
de spinnenwebben aan de deur
knop zitten, kun je beter achterom
gaan. De naam Drie Hoefijzers
komt voor het eerst voor in 1840,
waarschijnlijk ging het om een
daar gevestigde herberg en tappe
rij.
Middagboterham
We kloppen op het raam van
nummer 12. Wilma Aper (1961) zit
aan de keukentafel. Haar vader Ge
orge Aper (1930) is net aan zijn
middagboterham toe. Kom erin.
Ja, ze wonen hier samen met Wil-
ma's broer Peter. ,,Hij is ouder
maar niet verstandiger", lacht ze.
Een hoogbejaarde vader en twee
thuiswonende kinderen, dat zit
zo. George werd geboren op de
Koewacht. Hij woonde en werkte
45 jaar als huisschilder in Sas van
Gent. Met zijn pensioen vond hij
de tijd rijp voor terugkeer naar zijn
geboortedorp. George: ,,Alle steeg
jes bleken afgesloten. Ach, je krijgt
niet meer terug wat je verloren
hebt. De dorpsbewoners waren
veranderd. Als je vroeger de pech
had dat er een zak aardappels van
je fiets viel, dan hielpen de men
sen zonder dat je het vroeg. Toen
we er terugkeerden waren er veel
nieuwkomers, veel Hollanders.
Die hielpen niet meer."
Van 1995 tot 2004 woonde Ge
orge met zijn vrouw in Koewacht.
Vervolgens verhuisden ze naar
hun huidige woning in Drie Hoef
ijzers. Beter gezegd: twee wonin
gen, want er gaan twee huizen
schuil achter nummer 12. Dat was
precies de bedoeling, vertellen va
der en dochter. Het gezin telde ze
ven kinderen. Twee bleven er on
getrouwd: Wilma en Peter. Moe
der Aper - nu tien jaar geleden
overleden - wilde met haar onge
trouwde kinderen weer een gezin
vormen. Wilma: ,,Moeder wilde
dat we te hoop waren. Dus werd er
gezocht naar een hof met twee
huizen. Ik woonde in Sas van
Gent, waar ik ook geboren ben. Ja,
ik wilde er heel graag weg. Daar
wil je nog niet begraven worden.
De mensen hier of de mensen
daar, dat is een wereld van ver
schil. Als dat met die zak petatten
je zou overkomen, wat mijn vader
net vertelde, in Sas zouden ze je
uitlachen." Vader George: ,,Het is
daar allemaal voor het carnaval.
Dat feesten is niks voor ons. Door
die verkleedpartijen zie je niet
wie het zijn. Ik heb er lang ge
woond, als je werkte viel het wel
mee."
Drie Hoefijzers is wat George
betreft zijn eindstation. Hij steekt
een sigaartje op. Gerookt vanaf
zijn 13de, dan heeft het nu geen
nut meer om te stoppen. Hij zegt:
,,Dit plekje is ideaal. Je hebt van
niemand last. Er is zeker contact,
als mensen hier passeren stoppen
ze en praten we." Wilma: ,,In de
zomer blijven ze wel eens plakken,
drinken we een pintje." Ze staat op
het punt om te gaan wandelen.
Met haar vriendin Tilly loopt ze
meestal drie keer in de week zo'n
tien kilometer in het bos van Sint
Jansteen.
De buurman is onlangs overle
den, de luiken zijn gesloten. Even
verderop op nummer 8 is Anton
Walhout (1942) op zijn tractor in
de weer. Hij heeft de mest uit zijn
varkensstal in een paar grote bak
ken verzameld. Met de voorlader
van zijn tractor tilt hij ze op en
kiept ze leegt op de mesthoop ach
terop zijn erf. Altijd in de beesten
gezeten, vertelt hij: varkens,
koeien, schapen. Nu heeft hij al
leen nog varkens, 240 om precies
te zijn. Hij krijgt ze als biggen,
houdt ze vier maanden en dan
gaan ze naar de slacht. ,,Ze zitten
op stro", zegt hij, ,,niet op roosters.
ZATERDAG 6 FEBRUARI 2021 GO
m
r
••'S 1
JAN VAN DAMME
Vader George en dochter Wilma Aper: „Moeder
wilde dat we te hoop waren."
Anton Walhout: ,,Dat hobbyen met de varkens
wil ik zeker ook niet opgeven."
George Aper
