Ach, die
mooie stad
9
IN QUARANTAINE
DAG 324
De stad is er nog. Dat klinkt mis
schien wat dramatisch of we
reldvreemd, maar ik was er al
weken niet geweest. Ik ben thuis, ik
werk, ik loop door de wijk. Maar even
naar de stad, dat doe ik gewoon niet
meer. En in mijn hoofd was alles dicht
daar, op slot. Dat is natuurlijk niet zo,
gelukkig maar.
Ik bracht mijn jongste dochter naar
een vriendinnetje dat in het centrum
woont, boven een grote klerenwinkel
waar de paspoppen in het donker ston
den. Ik liet mijn fiets staan en wandelde
een stuk door de winkelstraten. Juist
omdat ik er al een tijdje niet was ge
weest, liep ik rond als een soort histori
cus. Er waren nog maar weinig van de
nieuwe ophaalpunten. Veel was dicht.
Maar de stad was verre van verlaten.
Voor de kaaswinkel stond een rij men
sen, netjes op afstand en met mond
kapjes. Drie tegelijk in de winkel. Ik
deed mee en haalde twee stukken boe
ren belegen.
Ik wandelde verder, weer een rij.
Deze was voor de chocoladewinkel. Va-
lentijnsharten in de etalage, karamel
zeezout-lavendelbonbons in glim
mende doosjes. Alle restaurants waar ik
langskwam hadden afhaalmenu's tegen
de ramen geplakt en ik nam me voor
deze week Indonesisch, kebab en Liba
nees te bestellen, gewoon omdat het er
allemaal zo lekker uitzag en vooral zo
sympathiek. Overal in de stad liepen
De levendige stad, die
mis ik. De donkere
winkels, de gesloten
cafés, het is zo kaal
mensen rond met koffie. Er zijn een
hoop plekken waar je die kunt afhalen.
Met een koek erbij, of een broodje.
Ik haalde een espresso bij het koffie-
tentje waar ik tot een jaar terug graag
kwam. Soms dronk ik er stiekem koffie
met mijn vrouw onder werktijd. Fiets
te er in vier minuten naar toe, zij in
negen. Dan zaten we op de bank en was
het net anders dan elkaar thuis tegen
komen. Ik kon er nu naar binnen, voor
koffie en een broodje kroket. De stoelen
stonden op de tafels, de tafels waren te
gen de muur geschoven.
Ik ben een huismus, dat heb ik u al
vaker verteld. Ik ga nooit uit, zelfs het
theater en de film vind ik al snel gedoe.
Maar de levendige stad, die mis ik. De
donkere winkels, de gesloten cafés, het
is zo kaal. Zo kwetsbaar. Al die tentjes
en winkels en cafés met hun afhaal-
punten, bezorgservice, de rijen buiten
en de regels binnen, ze doen zo hun
best. En mijn stadsgenoten die maar
rondbanjeren met hun afhaalkoffie.
Het is verdrietig en mooi tegelijk.
naar de mensen die op de ic terecht
komen en daardoor nu de zorg blok
keren en de samenleving op slot hou
den. Dat zijn de 50'ers en 60'ers,
mannen met overgewicht. Als ik
moet kiezen tussen een vaccin voor
mijn 86-jarige vader of een huisarts,
zeg ik: geef het aan de huisarts. En
dan moet mijn vader nog even wach
ten, hoe jammer ik dat ook vind.
Barmhartig
Ik kan het conceptueel gewoon niet
bevatten dat het niet de algemene
opinie is dat het zo moet. Mensen die
bijna aan het einde van hun leven
zijn, soms al dement, krijgen een
vaccin. Dat klinkt heel barmhartig,
en lief. Net zoals het heel barmhartig
klinkt dat we de coronazorg nu
steeds voor laten gaan op andere zorg.
Maar als je goed nadenkt is het Anti
sociaal, ik heb uitgelegd waarom.
Ik vrees dat we in onze luxemaat
schappij niet in staat zijn, nooit
geleerd hebben, om dit soort keuzes
te maken. De politiek ook niet. Nie
mand durft te zeggen: we moeten
minder coronapatiënten toelaten op
de ic. Iedereen vlucht, kijkt de andere
kant op, terwijl het probleem levens
groot is. Ik moet nog steeds elke dag
tegen chirurgen vertellen dat hun
operatie niet door kan gaan, omdat er
geen ic-bed is, en morgen ook niet,
en overmorgen ook niet. Je hoeft echt
geen Einstein te zijn om te zien dat
het aanbod groter is dan dat we aan
kunnen, en dat je daarom verant
woorde, eerlijke keuzes moet maken.
Maar het is sinds maart nog niet
gebeurd. Dat vind ik erg, en eerlijk
gezegd ook dom. Maar het is in lan
den om ons heen ook zo. Ik kijk voor
namelijk naar de Franse tv, en daar
zie je exact hetzelfde gebeuren.
Niemand durft te zeggen: we
moeten minder coronapatiënten
toelaten op de ic
Ik denk dat het ligt aan de politiek
correcte, braafpraterige cultuur in
veel westerse landen. En met die
braafpraterij overwin je geen crisis.
We willen niet onder ogen zien wat
er écht aan de hand is. Het erkennen
van eindigheid, dat een oud iemand
op een gegeven moment gewoon
doodgaat, dat vinden we ook moei
lijk. En het heeft te maken met moed,
met het vermogen om de juiste ana
lyse te maken, met medische kénnis.
Allemaal dingen die ik in Den Haag
enorm mis. Het zijn al die factoren
bij elkaar. Je kunt niemand persoon
lijk een verwijt maken. Het is inhe
rent aan onze moderne, verwende
westerse cultuur. Misschien hebben
we dit ook wel weer nodig om weer
een beetje normaal te worden.
Ik vertel dit verhaal al sinds maart.
En wat mij betreft is het een heel lo
gisch verhaal. Maar het is nog steeds
niet opgepikt. Of het nu te laat is?
Frappez toujours, zeggen ze in Frank
rijk, je moet Altijd op de deur blijven
kloppen. Het is nooit te laat. Maar het
gaat wel verdomde langzaam.''
vrijdag 5 februari 2021
GO
Frank
Poorthuis
Frank Poorthuis schrijft dagelijks
over het gezinsleven tijdens corona.
Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl
nu niet eerlijk verdeeld'
Armand Gir
bes: ,,Ik vind het
onvoorstelbaar
dat wij schaarse
vaccins als eer
ste verspreiden
onder 100-, 90-
en 80-jarigen.''
FOTO MARC DRIESSEN
-Armand Girbes, hoofd intensive care van
Amsterdam UMC
